Στη συνέντευξη συνεργάστηκε και ο Μανώλης Θεοχάρης, πρώην συντάκτης μας
Μετά τη Δίκη της Χρυσής Αυγής ο κ. Παπαδάκης μας μίλησε για την πρόσφατη περιπέτειά του στην επέτειο του Αλ. Γρηγορόπουλου, τον σκιώδη ρόλο του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτης στην σκληρή και ανελέητη αστυνομική βία και αυθαιρεσία, ενώ αναλύσαμε τον σημαντικό ρόλο του Φοιτητικού Κινήματος στον Αντιφασιστικό Αγώνα. Μια συζήτηση που αφορά κάθε νέος οφείλει να διαβάσει, γιατί εμείς αποτελούμε την ελπίδα του Αύριο. (Βαγγέλης Βαλαβάνης)
Μέρος 2ο: ο ίδιος άνθρωπος, με τον ίδιο σκοπό. Τον αγώνα. Τον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο. Συζητάμε για τις 6 Δεκέμβρη, για τους φοιτητές, για τον ίδιο και άλλα πολλά. Κλείνοντας αυτήν την συνέντευξη, εύχομαι πραγματικά τόσο εμείς όσο, και εσείς διαβάζοντας τα λόγια του κύριου Παπαδάκη, να καταφέραμε να μάθουμε κάποια πράγματα από αυτόν τον σημαντικό άνθρωπο. (Μανώλης Θεοχάρης)
Για ποιο λόγο σας προσήγαγαν στην 12η επέτειο της δολοφονίας του Αλ. Γρηγορόπουλου;
-Όσον αναφορά τα περιστατικά νομίζω ότι έχουν λίγο πολύ δημοσιοποιηθεί. Προχθές έγραψα κι ένα μακροσκελές κείμενο, το οποίο έχει αναρτηθεί σε πολλές ιστοσελίδες. Εν ολίγοις τα περιστατικά είναι ότι εγώ πήγα 11:30 να καταθέσω ένα λουλούδι μόνος μου. Είχε προηγηθεί τις προηγούμενες μέρες ένα κείμενο που είχα συνυπογράψει και έλεγε ότι πρέπει να τιμηθεί η επέτειος. Δεν καλούσε σε συνάθροιση. Αυτό δεν το λέω για υπεκφυγή. Ήταν σκόπιμη η επιλογή. Ήμασταν άγνωστοι οι περισσότεροι μεταξύ μας. Λέμε θα πάμε εκεί, θα συναντηθούμε, ούτε καν είχε ώρα συνάντησης και το κείμενο ήταν από την Τρίτη, οι συναθροίσεις απαγορεύτηκαν το Σάββατο. Με δεδομένα αυτά πήγα την Κυριακή στις 11:30 για λουλούδι, κατέβηκα από τη Ναβαρίνου, έφτασα Χαριλάου Τρικούπη και υπήρχε φραγμός. Παιδιά τους λέω, θέλω να καταθέσω το λουλούδι. «Όχι κύριε. Η εντολή είναι δεν περνάει κανένας». Μα είμαι μόνος μου. Δεν είμαστε 4 και απαγορεύονται οι συναθροίσεις, όχι η πρόσβαση στο μνημείο του Γρηγορόπουλου ανά μόνας. Όχι κι όχι απάντησαν. Εντάξει δεν θα παίξουμε και ξύλο. Φεύγω.
Η αλήθεια είναι ότι ήξερα, για αυτό και πήγα νωρίτερα, θα υπάρξει στις 12 μια ολιγομελής συγκέντρωση ανθρώπων από το Σ.Ε.Κ. (Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα) για να τιμηθεί η επέτειος του Γρηγορόπουλου και μου είχαν ζητήσει, αν μπορώ να είμαι, εκείνη την ώρα, παρών να συνδράμω σαν δικηγόρος, όπως και ο Θανάσης Καμπαγιάννης, στην προσπάθεια συνεννόησης με την Αστυνομία και στην πραγματοποίηση της συγκέντρωσης με όλα τα μέσα προστασίας, μάσκες, αποστάσεις κ.λ.π. και για να επιτραπεί στην αντιπροσωπία να πάει στο μνημείο. Να πω ότι δεν είναι κάτι το ασυνήθιστο για τους δικηγόρους να συμμετέχουν σε μια συνάθροιση και ταυτόχρονα να έχουν έναν ρόλο συνεννόησης με την ιδιότητά τους. Αυτό δεν το λέω ως υπεκφυγή. Έχω πάει στη ζωή μου σε εκατοντάδες διαδηλώσεις, σαν απλός άνθρωπος, αλλά στη συγκεκριμένη, όπως και σε πολλές άλλες μου ζητήθηκε και ως δικηγόρος και είναι λογικό αφού υπήρχε η απαγόρευση. Μάλιστα είχα κι άλλα μηνύματα από μπλοκ υποψηφίων διαδηλωτών να πάω αλλού, όπως κι άλλοι δικηγόροι. Βέβαια δεν μπόρεσα να πάω γιατί ήμουν πια κρατούμενος. 12 η ώρα συγκεντρώνονται καμιά εξηνταριά άτομα, έξω από το Παλαιό Χημείο, με αποστάσεις, με πανό, με μάσκες. Πάω εγώ κι ο Καμπαγιάννης έρχεται μια τριπλάσια δύναμη αστυνομίας κατευθείαν. Έρχεται ένας επικεφαλής αξιωματικός, καλός άνθρωπος που τον είχαμε κι εδώ στη Χρυσή Αυγή κάθε μέρα, «κύριε Παπαδάκη τι κάνετε» κ.λ.π. Μιλάγαμε μια χαρά με τον άνθρωπο. Αναγνώριζε μπροστά μας ότι δεν δημιουργούμε κανένα πρόβλημα και δεν παραβιάζουμε τα μέτρα για τον covid-19. Περιμέναμε με τον ασύρματο να μιλήσει με τους προϊσταμένους του για να δούμε τι θα κάνουμε. Κάποια στιγμή έρχεται περίλυπος προς το μέρος μας και λέει: «Ξέρετε έχω εντολές από ψηλά να σας συλλάβω.» Είχε έρθει ήδη η Αστυνομία από τη Χαριλάου Τρικούπη. ΜΑΤ πολλά και από την Μαυρομιχάλη μας είχαν εγκλωβίσει και δυστυχώς και μερικούς περαστικούς που πηγαίναν στο σπίτι τους. Δεν μας άφηναν να φύγουμε. Του λέει ο Καμπαγιάννης: «Θα μας συλλάβετε όλους; Κι εμάς τους δικηγόρους;». «Κύριε Καμπαγιάννη το ξέρω. Το έχω πει και ποιοι είσαστε και ό,τι είστε δικηγόροι και η εντολή είναι και για εσάς.» Αφού είναι για εμάς μην στεναχωριέστε…
Για να γίνει η σύλληψη σας δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη δικαιολογία;
-Η μη τήρηση των μέτρων προστασία για τον covid-19. Τώρα τι μέτρα δεν τηρούσαμε. Ένα πρόστιμο δεν έφαγε κανείς για τον κορωνοϊό. Κανένα 300αρι. Απολύτως κανένας, ούτε από τους διαδηλωτές. Όλοι φορούσαν μάσκα. Όλοι είχαν αποστάσεις. Αν κάποιος δεν είχε στείλει SMS, είναι άλλο ζήτημα και εκτός συνάθροισης θα μπορούσε να είναι πρόστιμο.
Με τι είδους κατάσταση βρεθήκατε αντιμέτωπος στη Γ.Α.Δ.Α.;
-Εμείς δεν πήγαμε στη Γ.Α.Δ.Α. Μπήκαμε στα σχολικά εκεί πέρα, έφεραν 3 πούλμαν. Σαν σχολική εκδρομή ήταν (γέλια). Μας έβαλαν από 20 άτομα στο καθένα. Εγώ μπήκα και πρώτος, «Μην στεναχωριέστε λέω. Πάμε.» Κάναμε δηλώσεις με τα λουλούδια. Μπαίναμε ένας-ένας. Περιμέναμε καμιά ώρα στο πούλμαν μέχρι να έρθουν και τα άλλα και να γεμίσουμε. Ξεκινάμε. Παίρνει τη Χαριλάου Τρικούπη. Λέω μας πάνε στη Γ.Α.Δ.Α., αλλά αντί να στρίψει δεξιά, στρίβει αριστερά. Ωπ! Τι έγινε στον Κορυδαλλό μας πάνε κατευθείαν; Που πάμε;(γέλια). Λέμε θα πάμε στην Τροχαία, στην πλατεία Καραϊσκάκη. Περάσαμε και από εκεί και δια της άτοπου απαγωγής συμπεράναμε πως θα πάμε στην Πέτρου Ράλλη. Με το που κατεβαίνουμε μας ζητάνε τις ταυτότητες. Εκεί το πρώτο που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι με τα ίδια γάντια ένας αστυνομικός θα έπιασε 20 ταυτότητες, θα τις έδωσε σε έναν άλλον, τις ξαναπήρε, τις έδωσε πίσω στον καθένα…δεν ξέρω αυτά τα γάντια πόσες ταυτότητες έπιασαν και κάθε ταυτότητα πόσα χέρια με γάντια άλλαξε.
Μας βάζουν μετά σε μια κλειστή αίθουσα 62 άτομα. Έρχονται κι άλλοι κρατούμενοι μετα. Με τους αστυνομικούς που ήταν μέσα ξεπερνούσαμε τα 80 άτομα. Ώρες ατελείωτες εκεί μέσα. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν αγενείς. Ή ότι είχαμε τσαμπουκά ή ξύλο, κακοποιήσεις, λεκτική βία… Όχι. Ευγενέστατοι και όχι μόνο με εμάς, αλλά και απέναντι στον κόσμο, παρά το γεγονός ότι ανάμεσα στον κόσμο υπήρχαν και κάποιοι αγανακτισμένοι, οι οποίοι με το δίκιο τους, γιατί είχαν δουλείες. Κάτσαμε εκεί κι όταν κληθήκαμε σε απολογία η κατηγορία που μας αποδόθηκε ήταν αυτή ότι παραβιάσαμε τα μέτρα πρόληψης ασθενειών. Απολογηθήκαμε και στην απολογία είπαμε ότι αυτός που έπραξε αξιόποινη πράξη είναι εκείνος που είπε να συλληφθούμε, διότι παραβίασε το καθήκον του, που είναι ως αρμόδιος επικεφαλής της Αστυνομίας, όχι εκείνος που ήταν στο σημείο, αλλά αυτός που του έδωσε η εντολή. Γιατί οι δημόσιες υπηρεσίες είναι υποχρεωμένες να σέβονται τους δικηγόρους κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Αν τους συλλαμβάνουν, τους απομακρύνουν ή τους παρεμποδίζουν αυτό το καθήκον το παραβιάζουν. Και το λέω γιατί δεν διεκδικώ καμία προνομιακή μεταχείριση. Έχω συνείδηση τι είμαι και που είμαι. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, εγώ δεν ήμουν διαδηλωτής απλά, ήμουν ένας δικηγόρος και αυτό δεν έγινε σεβαστό. Και ποια σημασία έχει; Όταν ο πολίτης νιώθει ότι ο δικηγόρος του συλλαμβάνεται και είναι και αυτός αντικείμενο της καταστολής, παύει να έχει εμπιστοσύνη στην ασφάλεια Δικαίου που απαιτείται στο να υπερασπίζεται τα δικαιώματά του κ.λ.π. Απαξιώνεται και υποβαθμίζεται. Απολογηθήκαμε και αφεθήκαμε ελεύθεροι.
Γιατί έγινε αυτό πολιτικά; Οφείλω να δώσω μια εξήγηση και θα είναι το επόμενο κείμενο που θα γράψω. Δόθηκε εντολή να συλληφθούν οι συγκεκριμένοι δικηγόροι. Οι δικηγόροι της Χρυσής Αυγής. Αυτοί που αποθεώνονταν πριν από ένα μήνα κ.λ.π. Γιατί πολύ απλά, η Κυβέρνηση ήθελε να οικειοποιηθεί τη Δίκη της Χ.Α. και τη καταδίκη της. Το προσπάθησε να το κάνει. Να πει: «Σε εμάς οφείλεται. Επί των ημερών μας καταδικάστηκαν» και κυρίως να δικαιολογήσει την άγρια καταστολή που έχει εκδηλώσει και πριν και μετά και κατά την ημέρα της απόφασης. Εμείς δεν του κάναμε το χατίρι να αποτελέσουμε ένα μέρος του παζλ του «τείχους» της Δημοκρατίας που ήθελαν να οικοδομήσουν και να γίνουμε παπαγαλάκια του, αλλά σταθήκαμε απέναντί του, γιατί ξέρουμε ότι το νήμα που συνδέει τη Χρυσή Αυγή με την καταστολή είναι κοινό. Αυτό ενοχλεί βεβαίως. Για αυτό είχαμε και αυτή τη συμπεριφορά. Να συλληφθούμε, να μας κάνει «ντα» ο Χρυσοχοΐδης… Εντάξει. Δεν μασάμε. Δεν τσιμπάμε. Οφείλουμε να ξέρουμε μερικά πράγματα.
Πρώτον ότι ζούμε σε μια χώρα της οποίας η ιστορία της Αριστεράς έχει εκτελεστικά αποσπάσματα, ξερονήσια, εξορίες, φυλακές, πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και ξύλο κάθε μέρα. Αυτό που υποστήκαμε εμείς είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Δεύτερον, υπάρχει μια ιστορία της Δικηγορίας στην Ελλάδα, με θύματα νεκρούς αριστερούς δικηγόρους. Μιλάω, γιατί είστε νέοι, για τον Μανδηλαρά (δικηγόρος που δολοφονήθηκε από τη Χούντα). Για τον Πουλίδη που τον εκτελέσανε οι «Μάηδες» (Τάγματα Ασφαλείας) έξω από το στρατοδικείο της Τρίπολης, ενώ ασκούσε τα καθήκοντά του. Θα πω για πάρα πολλούς άλλους που διώχθηκαν και στην Ελλάδα, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν κ.λ.π. Κι έχουμε και μια ιστορία της Δικηγορίας σε όλο τον κόσμο. Από τον Χανς Λίντεν, που γράφω στο βιβλίο μου στον επίλογο, ο οποίος πέθανε στο Νταχάου, μέχρι στην Τουρκία δίπλα μας, όπου βρίσκονται στη φυλακή δικηγόροι σαν εμένα, διότι τολμούν να υπερασπίζονται τρομοκράτες. Και στη Γερμανία, στην Ιταλία, τη Γαλλία κ.λ.π.
Έπαθα εγώ κάτι σε σχέση με αυτούς; Έχω πλήρη συναίσθηση και δεν τους φοβάμαι. Τελείωσε. Είναι επιλογή ζωής αυτό.
Αυτό το λέω και για τους νεότερους δικηγόρους. Γιατί αυτό που έγινε προχθές έτσι λειτούργησε. Ήρθαν 30-40 νέοι δικηγόροι από την παράταξή μας, την Εναλλακτική Παρέμβαση. Ξέρεις τι σημαντικό είναι να βλέπεις ότι αυτός που δημιούργησε την παράταξη, πριν χρόνια, όχι μόνο δεν έγινε λαμόγιο, δεν εξαργυρώθηκε, δεν ενσωματώθηκε αλλά, εκεί έμεινε κρατούμενος.
Οι επόμενες ενέργειες δικονομικά δεν είναι μεγάλη η βαρύτητα δηλαδή, έχει σχηματιστεί μια δικογραφία η οποία αν χωριστεί για μένα και τον Καμπαγιάννη, δεν γνωρίζω τι θα συμβεί με τους υπόλοιπους, θα πάει σε κάποιον εισαγγελέα και ο εισαγγελέας κάποια στιγμή θα αποφασίσει ή θα τη βάλει στο αρχείο δεχόμενος τα επιχειρήματα μας περί δικηγορικών καθηκόντων ή θα την πάει σε δίκη. Αν την πάει στο αρχείο, είναι γκολ από τα αποδυτήρια εναντίoν του Χρυσοχοΐδη. Έχουμε νικήσει με το καλημέρα. Αν πάει σε δικαστήριο, πεδίο δόξης λαμπρό, θα γεμίσουμε μια αίθουσα με εκατοντάδες δικηγόρους και ελπίζω και πολλούς άλλους σαν και εσάς από έξω συμπαραστάτες.
-Άρα, μπορεί, να εξελιχθεί προς όφελός σας όλο αυτό.
Αυτό θέλουμε. Προς όφελός μας, όχι με την έννοια ότι θα πλουτίσουμε, με την έννοια του ότι η κατακραυγή, που ήδη έχει ξεσηκωθεί. Τον έχουν κράξει ακόμα και οι πέτρες την Κυριακή. Η Εισαγγελία διαφοροποιήθηκε, έπαιρνε τηλέφωνο τους δημοσιογράφους του δικαστικού ρεπορτάζ των καναλιών και έλεγε «εμείς δεν ασκήσαμε ποινική δίωξη» . Αυτό θέλουμε. Αφού θέλησε να προκαλέσει σηκώσαμε το γάντι και πάμε να παίξουμε τώρα. Από κει και πέρα συνεχίζουμε τον αγώνα. 15 Δεκέμβρη υπάρχει Πανεργατική απεργία. Ελπίζουμε να γίνει μια αξιοπρεπής συμμετοχή και να γίνει και μία συγκέντρωση, με στόχαστρο τον προϋπολογισμό, ο οποίος ψηφίζεται με 572 εκατομμύρια ευρώ μειωμένες δαπάνες Υγείας από τον τρέχοντα, αυτό είναι το ενδιαφέρον τους για την πανδημία. Δεν χρειάζεται να πει κάνεις κάτι άλλο.
Τι άλλα νομικά ατοπήματα και παρασπονδίες έχουμε υποπέσει στην αντίληψή σας τον τελευταίο καιρό; (πχ. η σύγκρουση της απαγόρευση των συναθροίσεων με το άρθρο 11 του Συντάγματος)
-Έχουμε έναν καινούργιο νόμο για τις συναθροίσεις, ο οποίος ισχύει από τον Ιούλιο του 2020, τον 4703. Είναι ένας νόμος, ο οποίος στην ουσία καταργεί το δικαίωμα των συναθροίσεων, του άρθρου 11 του Συντάγματος. Πέραν από αυτόν τον νόμο, έχουμε μια πρακτική απαγόρευση των συναθροίσεων με εντολές του Αρχηγού της Αστυνομίας, πράγμα το οποίο είναι, κατά την άποψη μου, ανεπίτρεπτο συνταγματικά. Ένα μόνο πρόσωπο-όργανο, το οποίο δεν έχει πολιτική-δημοκρατική νομιμοποίηση, να έχει το δικαίωμα να αποφασίζει μόνος του για την αναστολή ενός συνταγματικού δικαιώματος και μάλιστα με τέτοια έκταση σε όλη την Επικράτεια κ.λ.π. Οι 2 αυτές απαγορεύσεις, του Πολυτεχνείου και του Γρηγορόπουλου, χαρακτηρίζονται πέραν από το συγκεντρωτισμό και τον αυταρχισμό, από μια έλλειψη διαφάνειας που πάει μαζί. Τι εννοώ; Αν διαβάσετε τις αποφάσεις απαγόρευσης ως έρεισμα επικαλούνται γνωμοδοτήσεις ή εισηγήσεις της Επιτροπής προστασίας της Δημόσιας Υγείας.
Ερώτημα 1: Γιατί δεν τις δημοσιοποιεί η κυβέρνηση; Να μάθει και ο διοικούμενος κόσμος τι απεφάνθη αυτή η Επιτροπή και στηριζόμενος σε αυτή ο Αρχηγός απαγόρευσε τις συναθροίσεις. Διότι βέβαια και αυτός, τυπικά, λειτουργεί νομίμως, διότι, δεν του επιβάλλεται η σύμφωνη γνώμη της Επιτροπής, αλλά να τη λάβει υπόψιν, άρα και να διαφωνήσει. Έρχεται η παραμονή του Πολυτεχνείου και στη συνέντευξη, που είναι κάθε απόγευμα, ο κ. Μαγιορκίνης ερωτάται από δημοσιογράφο, εάν πράγματι η Επιτροπή πρότεινε την απαγόρευση των υπαίθριων συναθροίσεων. Και απαντά: «Όχι. Αυτό ήταν πολιτική απόφαση.» και τον αδειάζει ότι λέει ψέματα. Και αυτό με κάνει εύλογα να υποψιάζομαι ότι λέει ψέματα (ο Αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ.) και στην προχθεσινή απόφαση για το Γρηγορόπουλο που κάνει λόγο σε μια άλλη γνωμοδότηση της Επιτροπής στις 2/12. Δεν δίνονται στη δημοσιότητα. Υπάρχει αδιαφάνεια. Αυτός ο άνθρωπος υποκαθιστά και τους γιατρούς.
Που πιστεύετε ότι οφείλεται το κρεσέντο αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας του τελευταίου χρονικού διαστήματος;
-Το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη προσπαθεί, εκμεταλλευόμενο την πανδημία, να νομιμοποιήσει προειλημμένες πολιτικές αποφάσεις, που είναι ο περιορισμός των Δικαιωμάτων και των Ελευθεριών και να διευρύνει το πεδίο εξουσίας του, όσο το δυνατόν περισσότερο. Βλέπεις στην Πάτρα για τη γιορτή του Αγ. Ανδρέα, που υπήρχε ο φόβος συνωστισμών, πήγε ο ίδιος ο Χρυσοχοΐδης, δεν πήγε ο Χαρδαλιάς, αλλά εκείνος. Βλέπεις ότι εξήγγειλαν την οικοδόμηση φυλακών στον Ασπρόπυργο και μέσα στις φυλακές προγραμματίζουν, έχουν λάβει οικοδομική άδεια να χτίσουν 7 δικαστικές αίθουσες. Ποιον ρώτησαν για να μετακομίσουν τα δικαστήρια εκεί πέρα; Γιατί έχει δοθεί αρμοδιότητα στο Υπουργείο ΠροΠο του ελέγχου του Σωφρονιστικού Συστήματος. Όχι το Υπουργείο Δικαιοσύνης που είναι ο φυσικός του φορέας. Ούτε αυτό ερωτήθηκε. Ούτε οι Διοικήσεις των Δικαστηρίων. Ούτε οι Συνδικαλιστικές Ενώσεις των Δικαστών και των Δικηγόρων ερωτήθηκαν. Ο άνθρωπος αυτός, γενικά το Υπουργείο αυτό, οικοδομεί ένα συγκεντρωτικό μοντέλο καταστολής. Τελικά τι επιχειρεί να κάνει; Για αυτό που καταφέραμε να καταδικάσουμε τη Χρυσή Αυγή, να το μεταφέρει ως αντιδημοκρατική πολιτική, μέσα στην κυβερνητική εξουσία.
Ποια είναι η συνεισφορά των νέων και του Φοιτητικού Κινήματος, κατά τη γνώμη σας, στον Αντιφασιστικό Αγώνα;
-Η συνεισφορά του Αντιφασιστικού Κινήματος και της νεολαίας είναι τεράστια και έτσι έπρεπε να είναι, διότι και το Φοιτητικό Κίνημα και η νεολαία στοχοποιήθηκαν από τη Χρυσή Αυγή. Υπάρχουν αρκετές φορές που προσπάθησε να τραμπουκίσει και να μπει και στα Πανεπιστήμια και οφείλω να ομολογήσω ότι βρήκε απέναντι της ένα Φοιτητικό Κίνημα αποφασιστικό. Ένα Φοιτητικό Κίνημα, το οποίο στην Ελλάδα εδώ και πολλές δεκαετίες έχει καταφέρει να αποτρέψει την πειθάρχηση των Πανεπιστημίων, η οποία επιχειρείται ήδη από τα χρόνια που ήμουν φοιτητής με τον νόμο 815 και τις καταλήψεις που κάναμε το 1979 και με όλους τους επόμενους νόμους. Παρά τα προβλήματα, τις αδυναμίες και το σεχταρισμό και τα πολλά που το χαρακτηρίζουν, το Φοιτητικό Κίνημα μπόρεσε να κρατήσει μια αντίσταση και συμμετοχή σε πορείες, εκδηλώσεις, έβγαλε ψηφίσματα και η νεολαία παντού κινητοποιήθηκε. Είχε πολύ μεγάλη συμμετοχή στις καμπάνιες που ανέφερα προηγουμένως (ενν: για την Χ.Α.) και τη χρειαζόμαστε αυτή τη συμμετοχή γιατί είναι η πρώτη γενιά, η δικιά σας γενιά που καλείται να ζήσει χειρότερα από τις προηγούμενες από πλευράς οικονομικών, κοινωνικών, επαγγελματικών και πολλών άλλων παρεπόμενων όρων. Θα δεχτεί τα πολλαπλά και επανειλημμένα χτυπήματα της κρίσης. Θα δεχτεί και τα χτυπήματα της καταστολής, γιατί Κρίση και Καταστολή πάνε μαζί. Η καταστολή υπάρχει για να αντιμετωπίζει τις αντιστάσεις. Μαζί με αυτά υπάρχει, καμιά φορά και ο φασισμός, η φασιστικοποίηση και χρήση μορφωμάτων σαν τη Χρυσή Αυγή ως εφεδρείες. Όταν δεν τα καταφέρνει το κράτος βάζει τους φασίστες. Αυτό λέει η Ιστορία. Για αυτό το λόγο θεωρώ πρέπει να υπάρχει Αντιφασιστικό Κίνημα, το οποίο μάλιστα, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να είναι ενωτικό και πλατύ. Δεν πρέπει να ταυτίζεται αποκλειστικά με την αντιφασιστική όψη του αντικαπιταλιστικού κινήματος, διότι αντικαπιταλιστής είμαι κι εγώ, αλλά θεωρώ ότι στο Αντιφασιστικό Κίνημα χωράνε άνθρωποι που πιστεύουν- εντάξει εσφαλμένα, δικαίωμα τους- στο συγκεκριμένο κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, αλλά είναι αρνητές του φασισμού και πραγματικοί οπαδοί των ελευθεριών. Βεβαίως και χωράνε, άλλο αν η πρωτοπορία του κινήματος βρίσκεται στις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις.
2 μέρη στα οποία το Φοιτητικό Κίνημα και οι χιλιάδες φοιτητές έδωσαν το βροντερό τους παρόν.
Πιστεύω ότι η νεολαία πρέπει να έχει ενεργή συμμετοχή σε αυτό. Είναι η γενιά που την αφορά η διαμόρφωση των όρων ζωής για το μέλλον. Είναι στόχος των φασιστών και είναι στόχος διττός γιατί: εκτός ότι προσπάθησαν να χτυπήσουν την αγωνιζόμενη νεολαία, προσπάθησαν να στρατολογήσουν ένα κομμάτι της και κυρίως να παίξουν πάνω στην εθνική συνείδηση. Εδώ είναι ένα άλλο τραγικό λάθος ενός μέρους της Αριστεράς. Δεν μπορεί να χαρίζεις την ελληνική σημαία στους φασίστες. Αυτοί είναι οι τελευταίοι που θα έπρεπε να μιλάνε, γιατί είναι αυτοί που ορκίζονταν στη σημαία της Βέρμαχτ. Είναι αυτοί που δηλώνουν, όπως ο Μιχαλολιάκος, ότι είναι η σπορά των ηττημένων του 1945, δηλαδή του Χίτλερ, του κατακτητή της χώρας. Αυτουνού που ετοιμαζόταν να παραδώσει τη Μακεδονία στους Βούλγαρους το 1943 όταν έφυγαν οι Ιταλοί και την υπεράσπισε το Ε.Α.Μ. με εκατοντάδες χιλιάδες λαού σε διαδηλώσεις και με νεκρούς. Δεν μπορούμε να τους τη χαρίζουμε έτσι και να τους επιτρέπουμε να παριστάνουν τους Μακεδονομάχους και δεν ξέρω ποιον άλλο. Γιατί η αγάπη του καθενός για τον τόπο του, και ειδικά των νέων ανθρώπων, είναι κάτι φυσικό. Όταν ιδεολογικοποιείται και γίνεται φασιστική συνείδηση, συνδυασμένη μάλιστα με μια ψευδή αντίθεση με το κατεστημένο, διότι αυτό παριστάνουν. «Πατριώτες» άνθρωποι, φιλολαϊκοί αντίθετοι με το κατεστημένο, για αυτό και εκείνο από την Ν.Δ. έως την ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι εμένα «συνωμότησε» από κοινού για να τους βάλει φυλακή. Είναι ανάγκη να δοθεί η μάχη σε όλες τις διαστάσεις της.
Ποια είναι η πιο σημαντική ανάμνησή σας από τα φοιτητικά σας χρόνια;
–Η προσπάθεια για την πορεία στην Πρεσβεία, το 1980. Στις 17 Νοέμβρη που σκοτώθηκε ο Κουμής και η Κανελλοπούλου. Ήταν μια τρομερή σύγκρουση με πάνω από 10.000 ανθρώπους στο μπλοκ της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς που ήθελε να προσχωρήσει την πορεία στην Αμερικανική Πρεσβεία που ήταν απαγορευμένη τότε. Μέχρι τη Βουλή μας επέτρεπαν και έγινε μια αποφασισμένη, γνωστή σε όλους από πριν, συντεταγμένη σύγκρουση με τα Μ.Α.Τ. Δυο-τρεις φορές τους πήραμε φαλάγγι, πήγαμε κι ήρθαν. Μετά, βέβαια, υποχωρήσαμε. Είχε την πολιτική του σημασία, γιατί ήταν η πρώτη φορά που συγκροτήθηκε ένα ρεύμα, παρά την προσπάθεια κατάσβεσης του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του Κ.Κ.Ε., το οποίο ρεύμα αμφισβήτησε τις επιλογές τους και προσπάθησε να διεκδικήσει το δικαίωμα της πορείας στην Αμερικάνικη Πρεσβεία, το οποίο κατακτήθηκε τελικά την επόμενη χρονιά που ήρθε το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία.
Θυμάμαι τις καταλήψεις του 815 (ενν: για τον νόμο 815) που ήμουν πρωτοετής το 1979. Με μια τρομερή επίσης έκρηξη του ριζοσπαστικού Φοιτητικού Κινήματος και καταλήψεις σε όλες τις μεγάλες Σχολές της Αθήνας, στην Πάτρα, τη Θεσσαλονίκη, παντού, που είχε ως συνέπεια την κατάργηση του νόμου 815. Θυμάμαι όλο τον απόηχο των χρόνων της Μεταπολίτευσης. Από το 1974 μέχρι και το 1980-1981, που ήταν μια περίοδος πολύ μεγάλης άνθησης, αναγέννησης του Αριστερού Κινήματος στην Ελλάδα, με πολλές καινούργιες εκδοχές και τάσεις κ.λ.π., η οποία, πραγματικά, τροφοδότησε όλα τα επόμενα χρόνια.
Ευχαριστούμε πολύ από καρδιάς τον κ. Κώστα Παπαδάκη που μας παραχώρησε αυτή τη συνέντευξη, αλλά και τον κ. Δημήτρη Καλτσώνη, Καθηγητή Θεωρίας Κράτους και Δικαίου στο Πάντειο Πανεπιστήµιο, που βοήθησε να έρθουμε σε επαφή με τον κ. Παπαδάκη.
Ήταν χαρά μας να μάθουμε τόσα και τιμή μας να μιλήσουμε με έναν εκ των πρωτεργατών της καταδίκης της Χρυσής Αυγής. Από εδώ και πέρα αναλαμβάνουμε δουλειά εμείς, η νεολαία, οι φοιτήτριες και οι φοιτητές που επιθυμούμε ένα Αύριο δίχως το σκότος και τη βία του φασισμού. Θέλουμε ένα Αύριο πιο φωτεινό και μέσα από τις προσπάθειες και τους αγώνες μας… ένα μέλλον δικό μας.
