Τα ανάκτορα και τα πάρκα των Βερσαλλιών… Η UNESCO έχει χαρακτηρίσει την περιοχή ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς, λόγω των πολλών ανακωχών που επικυρώθηκαν εκεί σε στιγμές πολέμου. Ποια είναι, ωστόσο, η πραγματική παρακαταθήκη την οποία άφησε στην Ιστορία ο τόπος εκείνος;

Στις απαρχές της ακμής της γαλλικής μοναρχίας, οι Βερσαλλίες κατασκευάστηκαν ως ένα μικρό παλάτι που χρησίμευε κυρίως ως καταφύγιο κυνηγιού. Κατά το 1660, ο «Βασιλιάς Ήλιος», όπως ονομάστηκε ο Λουδοβίκος ο ΙΔ’, αποφάσισε να μεταφέρει το κέντρο της βασιλικής οικογένειας εκεί. Η κίνηση αυτή είχε συμβολικό χαρακτήρα: με τα λαμπρά σχέδια που είχε οραματιστεί, επιθυμούσε να καταδείξει την δύναμη της χώρας, χτίζοντας το πιο λαμπρό παλάτι. Πράγμα που πέτυχε, αν και η ολοκλήρωση του έργου θα αργήσει κατά έναν αιώνα (και θα συμπεριλάβει τον θάνατο χιλιάδων εργατών, εξαιτίας ατυχημάτων και ελών).

Για διάστημα μεγαλύτερο των 100 χρόνων (1682-1789), η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στα Ανάκτορα, ως επίδειξη δύναμης και πλούτου. Πράγματι, ο τεράστιος χώρος, οι γιγαντιαίοι κήποι, η επίχρυση διακόσμηση, η σπάνια αρχιτεκτονική και οι πίνακες μοναδικών ζωγράφων αποτελούσαν αντικείμενα θαυμασμού και ζήλειας. Όχι όπως τα πρόσωπα τα οποία έζησαν σε αυτούς τους διαδρόμους και εκείνα τα δωμάτια.
Το σόι των Λουδοβίκων και ο περίγυρός τους πραγματοποιούσαν κάθε λογής «όργια» καθημερινά, καταντώντας εθισμένοι σε μια ρουτίνα απίστευτης άνεσης και χλιδής. Πρωινός, δεκατιανός, μεσημεριανός, απογευματινός, βραδινός μπουφές, 50 μέτρα έκαστος, μόνο για την ικανοποίηση του βασιλικού ζευγαριού, προς παράδειγμα. Ασταμάτητα κυνήγια, δολοπλοκίες, τζόγος, θεατρικές παραστάσεις, ημερήσια πάρτυ και τελετές στο πλαίσιο της Αυλής. Προς έγκαιρη διεκπεραίωση κάθε γεγονότος ή ξαφνικής επιθυμίας, είχαν διατεθεί χιλιάδες υπηρέτες και προσωπικό εν γένει. Συνολικά, υπολογίζεται ότι εκείνη την περίοδο στις Βερσαλλίες, ξοδεύτηκαν πάνω από 250 δισεκατομμύρια ευρώ, ποσό άπιαστο για τα τότε δεδομένα. Βασιλεία και αριστοκρατία εν πλήρη ευτυχία, ξόδευαν την περιουσία της Γαλλίας, η οποία συντηρούταν μέσω των «αιματηρών» φόρων που πλήρωνε ο καταπιεσμένος, υποσιτισμένος και γεμάτος οργή λαός.

Η εκμετάλλευση του όχλου μέχρι θανάτου προς τέρψη των ολίγων, βέβαια, δεν επιβίωσε μακροπρόθεσμα. Με το ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης, η περιοχή θα εγκαταλειφθεί, με τα κτήρια να διαβρώνονται για μερικό χρονικό διάστημα. Η μετατροπή των Ανακτόρων σε Μουσείο Γαλλικής Ιστορίας, μετέπειτα, θα σημάνει το οριστικό τέλος του πιο δυνατού συμβόλου της αυταρχικής εξουσίας, η οποία τρέφεται από τα σώματα της μάζας, τον παντοτινό αποδιοπομπαίο τράγο. Σήμερα, παίρνουμε παράδειγμα και αντιτασσόμαστε σε κάθε προσπάθεια ανάδυσης νέων Βερσαλλιών… για το κοινό καλό.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.