Περπατάω και στο πέρασμά μου συναντώ υγρές, τσαλακωμένες, δανεικές φιγούρες. Η ατμόσφαιρα θολή, μία αίσθηση εγκατάλειψης απλώνεται στο χώρο. Είναι φθινόπωρο. Ώρα κατάλληλη για νοσταλγία. Είναι φθινόπωρο. Όλα φθίνουν και όλα χάνονται. Εποχή της ατελείωτης πτώσης.
Κοιτάζω τα ακανόνιστα, φλογερά φύλλα ή ακόμα καλύτερα παρατηρώ. Πώς χορεύουν με τη δίνη του ανέμου, πώς μεταμορφώνονται από πράσινα σε κόκκινα και σε κίτρινα από πορτοκαλιά, πώς τσαλακώνονται καθώς διασπώνται από τον πυρήνα τους και πέφτουν απαλά στο χώμα.
Καθώς πατώ πάνω στην τραχιά τους επιφάνεια και χαλάω το περίτεχνό τους σχήμα, την ψυχή τους θρυμματίζω. Σφραγίδα βάζω πάνω στο αβέβαιο. Για μια στιγμή, τα καθορίζω. Μετά από μένα ελεύθερα θα αφεθούν στο χώρο, σε άγνωστο πεδίο θα πετάξουν. Αυτά, ο άνεμος και η διάθεσή του. Αυτά, το άγνωστο και ο γνωστός χειμώνας.
Τώρα τα δέντρα θα πρέπει να μάθουν να ζουν μόνα τους από την αρχή ξανά. Γυμνά από ενδύματα να στέκονται στο κρύο. Με μόνη ζέστη μέσα τους την προσμονή για την επόμενη άνοιξη, για τα επόμενα πράσινα -ελπιδοφόρα- φύλλα. Παράξενος και συνάμα εντυπωσιακός ο κύκλος της ζωής.
Όσο περισσότερο επεξεργάζομαι τα άλλοτε στολίδια των δέντρων, που τώρα δεν ζουν για κανέναν άλλο παρά μόνο για τον εαυτό τους, τόσο περισσότερο με ανθρώπινες μορφές προσομοιάζουν. Οι ίνες τους είναι γεμάτες νερό, οι φλέβες μας γεμάτες αίμα μα η πορεία μας στο ταξίδι της ζωής ίδια και απαράλλαχτη.
Μέρος της φύσης και εμείς γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε και ανθίζουμε σε διαφορετικά δέντρα ο καθένας. Έχουν ρίζες βαθιές, κορμό σταθερό που στηρίζει κλαδιά και παρακλάδια. Δίπλα δίπλα με άλλα φύλλα, μοιραζόμαστε τις ζωές μας, ανοίγουμε τις καρδιές μας και δενόμαστε. Ο μόνος εχθρός ο άνεμος. Ποιον θα αφήσει και ποιον θα πάρει κανείς δεν ξέρει.
Έρχεται μία ώρα που για όλους μας φθάνει το φθινόπωρο. Ο αέρας φυσάει και πλέον βρισκόμαστε στο πάτωμα. Μακριά από τον σταθερό κορμό μας, τα γνωστά φύλλα γύρω μας. Μία πρωτόγνωρη διαδρομή εμφανίζεται μπροστά μας. Το μόνο σημείο αναφοράς πως στο τέλος έρχεται ο χειμώνας.
Είναι σίγουρο ότι οι γωνίες μας θα τσακιστούν, ότι βροχή θα μαζέψει η μορφή μας. Τι θα ήμασταν όμως μέσα σε αυτόν τον κόσμο περνώντας μία ζωή στην άπνοια; Είναι φθινόπωρο. Όλα φθίνουν και όλα χάνονται. Εποχή της ατελείωτης πτώσης ή της μεγάλης αλλαγής;
Ονομάζομαι Κωνσταντίνα Τσέλιου και σπουδάζω στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης στο ΕΚΠΑ. Διαβάζω βιβλία, αγαπάω τη μουσική και παίζω κιθάρα. Έχω μία ιδιαίτερη αγάπη προς τη λογοτεχνία και την ποίηση ενώ ανέκαθεν το γράψιμο ήταν η διέξοδός μου. Πιστεύω στην ομορφιά αυτού εδώ του κόσμου και κυρίως στη δύναμη που διαθέτουμε για να τον κάνουμε καλύτερο!
