Όταν η ξεπεσμένη εθνικο-kitsch αισθητική γίνεται επίσημη ιδεολογία του κράτους

Ξυπνάς και ανοίγεις το κινητό σου, χαζεύεις στα social media, μία συνήθεια που έχεις υποσχεθεί ότι θα κόψεις με το νέο έτος. Αντικρύζεις έναν ορυμαγδό φωτογραφιών και εικόνων με μαχητικά αεροπλάνα, σημαίες, τυμπανοκρουσίες, ραντίσματα και παπάδες. Λες, κάποια εθνική επέτειος που ξέχασα. Αλλά όχι.

Do Look Up: “Έρχονται”

Είναι η νέα μας αισθητική. Είναι η επίσημη μας υπερηφάνεια πλέον. Θα πρέπει να συνηθίσουμε να φουσκώνουμε σαν παγώνια σε ‘αναπαραγωγικό οίστρο’ όταν γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων κοσμοϊστορικών, φαντασμαγορικών υπερθεαμάτων. Η πρώτη λογική σκέψη, αφού περάσει το cringe και η αυτολύπηση, είναι ότι πρόκειται για άλλη μία απόπειρα επικοινωνιακού ρεσιτάλ της κυβέρνησης και του μιντιακού μας κόσμου, προκειμένου να συμφιλιωθούμε με την ιδέα ότι υπερχρεωθήκαμε για την αγορά μαχητικών αεροσκαφών, στα πλαίσια του ακριβού εναγκαλισμού μας με τη Γαλλία. Αυτός έχει και συνέχεια με τη συμφωνία για το Ναυτικό, που υπογράφτηκε και πλασαρίστηκε πανηγυρικά ως σωτήρια στρατηγική άμυνας έναντι της Τουρκίας. Αφού δεν έφτασε για αυτό, βέβαια, η πλήρης ευθυγράμμιση της χώρας με την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Γιατί από τη Συμφωνία των Πρεσπών μέχρι και την παράδοση ολόκληρης της χώρας -από Αλεξανδρούπολη μέχρι Σούδα για ξένες στρατιωτικές βάσεις, ελέω περικύκλωσης της Ρωσίας- η Ελλάδα συνεχώς “δίνει”. Αυτό μονίμως θεμελιώνεται στο όνομα της αναγκαιότητας των συμμαχιών (που περιλαμβάνουν και τη γείτονα), για τη δήθεν προστασία της χώρας από τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας. Έχει γίνει τόσο εξόφθαλμα ξενόδουλη η εξωτερική και αμυντική πολιτική, που οι τοπικοί αρχηγοί της ιθαγενούς φυλής μας επιδίδονται σε υπερπαραγωγές και τσίρκα για να τέρψουν την ξεπεσμένη και πληγωμένη, σε κάθε άλλο επίπεδο, υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια.

Μπορεί η ανεργία των νέων στη χώρα να βρίσκεται στην κορυφή της Ευρώπης, οι μισθοί πείνας να μην αρκούν για να καλύψουν τα βασικά, ελέω κύματος ακρίβειας -λες και τα ενοίκια, οι λογαριασμοί και η καθημερινότητα ήταν ποτέ φθηνή- αλλά τουλάχιστον έχουμε τα Ραφάλ βρε μίζεροι. Το ΕΣΥ παραπαίει, το υγειονομικό προσωπικό καταρρέει σε διαδρόμους και ο μακάβριος αριθμός θανάτων είναι εκεί, για να θυμίζει στις γενιές του μέλλοντος το που οδηγεί η υποταγή των πάντων στη λογική του κόστους/οφέλους. Κόστος τα χρήματα προς την θωράκιση του ΕΣΥ με μακροχρόνια οφέλη προς την κοινωνία, όφελος (;) τα πάνω από 2 δις που δώσαμε για την απόκτηση των Ραφάλ και τα ακόμη 5 δις που θα μας κοστίσει η αναβάθμιση του ναυτικού.

Ανθέλληνες και φιλότουρκοι όσοι δεν πανηγυρίσουν

Πριν όμως κατηγορηθούμε ως ανθέλληνες, φιλότουρκοι ή και Τούρκοι απευθείας, θα πρέπει να διαχωρίσουμε την υπαρκτή ανάγκη για άμυνα μίας χώρας, από την ψευτο-πατριωτική και πατριδοκάπηλη τακτική των ηγετών της. Στην ίδια συμφωνία που προβλέπει την αναβάθμιση του ναυτικού και την απόκτηση φρεγατών και κορβετών, προβλέπεται και αμοιβαία αμυντική συνδρομή σε περίπτωση επίθεσης, καθώς και ρητή αναφορά της ζώνης του Σαχέλ ως ‘παράδειγμα’ για τυχόν συμμετοχή της Ελλάδας στις εκεί ιμπεριαλιστικές δραστηριότητες της Γαλλίας. Αυτό που ξεχνάμε είναι ότι τη στιγμή που μιλάμε, η Γαλλία είναι αυτή που διεξάγει πολεμικές επιχειρήσεις και μάλιστα στο Σαχέλ, άρα στο ήδη άμεσο μέλλον η Ελλάδα είναι αυτή που θα στέλνει -ραντισμένους και αγιασμένους- ενόπλους στην Αφρική ρισκάροντας ακόμα και θανάτους για τον πόλεμο που διεξάγουν τρίτοι. Ενώ η πρόβλεψη της συμφωνίας για συνδρομή της Γαλλίας στην Ελλάδα σε περίπτωση επίθεσης, δεν αναφέρει καν την ΑΟΖ που συνιστά το φλέγον ζήτημα με την Τουρκία. Ακόμα και τα Ραφάλ που υποδεχτήκαμε πανηγυρικά και δήθεν θα κατατροπώσουν τα τουρκικά F16, μπορεί να καταλήξουν δανεικά, για τη χρήση τους σε ‘συμμαχικές’ αποστολές. Και όχι για τη θωράκιση του εναέριου χώρου, που οι ΗΠΑ επισήμως θεωρούν ενιαίο επιχειρησιακό χώρο, χωρίς σύνορα ανάμεσα σε τουρκικό και ελληνικό. Το εάν τα υπέρογκα αυτά ποσά για την αναβάθμιση των ενόπλων δυνάμεων, ωφελήσουν όντως τη χώρα και το λαό της, και όχι ‘συμμαχικά’ σχέδια, θα το δείξει η ιστορία.

Αυτό που μένει και μας εντυπώνεται προσωρινά όμως, είναι η μικροπρέπεια και η παρακμιακή αισθητική με την οποία προσπαθούν να ενώσουν τα πλήθη, να αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά προβλήματα της καθημερινότητας και να αναπτερώσουν (;) το ηθικό του πόπολου. Εδώ είναι Βαλκάνια άλλωστε. Οι πλαστικές σημαίες, τα τανκς και οι εθνικές μεγαλοπρέπειες καχεκτικών, διεφθαρμένων, υποταγμένων και παντελώς αποτυχημένων κρατών είναι το πρωτάθλημά μας.