Μάς είπαν
φέτος
θα τιμήσουμε την επανάσταση του 1821.
Πού να φανταστούμε
πως εννοούσαν ότι
η βενζίνη θα φτάσει στο 1,821.
Μάς είπαν
θα επιστρέψει το φως στις ζωές μας.
Ποιος να το φανταζόταν
πως θα μάς κόστιζε
συν 30 τοις εκατό;
Θα ζεσταθούμε.
Μάς είπαν κανείς δε θα κρυώνει στο εξής.
Στο μεταξύ το πετρέλαιο
σε λίγους μήνες
θα έχει φτάσει κι αυτό στο ύψος μας.
Μάς είπαν
θ’ απεγκλωβίσουν τα παιδιά μας απ’ τα πανεπιστήμια.
Όχι όμως και πως
θα τ’ αφήσουν ελεύθερα
στην ζούγκλα της αγοράς εργασίας
αβοήθητα, έρμαια,
μεζές
-αλόγου που αφεντικά κοιτούν στα δόντια-
στο πιάτο του μονίμως πεινασμένου καπιταλισμού.
Ίσως τελικά,
να έπρεπε να τα είχαμε φανταστεί όλα αυτά.
Είναι κιόλας, βέβαια,
που όσοι τόλμησαν να τα φανταστούν,
να μιλήσουν ή να γράψουν γι’ αυτά,
τρελάθηκαν ή (τούς) αυτοκτόνησαν.
Είναι, επίσης,
που εμείς δε χρειάζεται να τα φανταστούμε,
γιατί εμείς τα ζούμε.
Και είναι που εμείς ακόμα δεν έχουμε πάρει τον λόγο,
όσο αυτοί συνειδητά αγνοούν
πόσο περισσότερο θα πονέσουν,
όταν τον αρπάξουμε απ’ τα βρωμερά τους χέρια.
Ζήτα μου να γράψω για τον εαυτό μου· δεν έχω χειρότερο. Προτιμώ να με γνωρίσεις διαβάζοντας τα γραπτά μου, κατανοώντας την οπτική και την ψυχοσύνθεσή μου.
Ωστόσο, για τα διαδικαστικά της υπόθεσης, δηλώνω λάτρης κάθε μορφής τέχνης, ειδικά όταν αυτή απεικονίζεται με ρεαλιστικό τρόπο. Ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής, φοιτητής, αρθρογράφος, podcaster και ποιητής. Δε με απασχολεί αν στο τέλος συμφωνήσουμε, με ενδιαφέρει ως το τέλος να συζητήσουμε.
Παράλειψή μου, να συστηθώ. Ανδρέας Μαντζεβελάκης, από τα ανατολικά τής πρωτεύουσάς μας.
