«Επαναστατώ, άρα υπάρχω»

«Επαναστατώ, άρα υπάρχω», λέει ο Καμύ στον «Επαναστατημένο άνθρωπο».

Μα πώς άραγε επαναστατεί κανείς και ποιος ορίζεται ως “επαναστάτης”; Η Ιστορία μας μιλά για επαναστάσεις που κάποτε άλλαξαν ριζικά την ανθρωπότητα και τη σηματοδοτούν μέχρι και σήμερα. Μα δεν καταλαβαίνω, όμως, τι σημαίνει «επαναστατώ», πώς μπορώ εγώ να επαναστατήσω και ενάντια σε ποιον;

Αναζητώντας κάνεις γλωσσικά, σημασιολογικά και εννοιολογικά τον όρο «Επανάσταση», θα βρει πολύ εύκολα στους μηχανισμούς αναζήτησης πως με την έννοια «Επανάσταση» χαρακτηρίζεται και περιγράφεται η ενέργεια του «επανίστασθαι». Ο όρος «Επανάσταση» θα μπορούσε κανείς να πει πως ανάγεται εννοιολογικά στο φραστικό σύνολο της «γενικευμένης εξέγερσης» με απώτερο σκοπό είτε την επιβολή εναντίον του κατακτητή, είτε την ανατροπή του καθεστώτος. Όλα αυτά σύμφωνα με τη Βικιπαίδεια, το φιλαράκι όλων που είναι πάντα εκεί όταν το επικαλούμαστε.

Ελπιδοφόρο πολύ να μιλάμε για συλλογικές επαναστάσεις, για εξεγέρσεις και για πτώση οποιουδήποτε συστήματος επιβολής, όμως έχουμε πραγματικά απευθυνθεί ο καθένας μας ατομικά στον εαυτό μας να τον ρωτήσουμε αν ποτέ ο ίδιος έχει εκδηλώσει μία πράξη επανάστασης;

Σπουδαίοι ηγέτες, άνθρωποι του πνεύματος, καλλιτέχνες που υπήρξαν εμβληματικά σύμβολα του Αγώνα και της Επανάστασης είναι αυτοί οι λίγοι που άφησαν πίσω ένα αποτύπωμα που αξίζει να μη σβηστεί ποτέ. Κι όταν βλέπεις νέους ανθρώπους να εμπνέονται μέσα απ’ τη στάση τέτοιων ανθρώπων μεγάλων, τότε σίγουρα υπάρχει ελπίδα.

Ωστόσο, τι γίνεται στην καθημερινότητά μας; Επαναστατούμε; Ή απλώς περιμένουμε την επόμενη Γαλλική, Ελληνική, Ρωσική Επανάσταση; Το να πηγαίνουμε σε πορείες όταν τις πιστεύουμε πραγματικά είναι διεκδίκηση και δίκαιη απαίτηση των ζητούμενων και γι’ αυτό η πράξη αυτή αποτελεί μία μορφή επανάστασης, όμως επαναστάτης δε γίνεσαι μόνο αν κατεβαίνεις σε πορείες, μόνο αν βρίζεις τους Ματατζήδες, μόνο αν είσαι εναλλακτικός τύπος που συχνάζει στα Εξάρχεια. Επαναστάτης σημαίνει να είσαι Άνθρωπος. Να είσαι Άνθρωπος κάθε μέρα και να εκδηλώνεις την αντίδρασή σου και τη διάθεσή σου για απαίτηση ανατροπής κάθε κίνησης, ενέργειας, στάσης, συμπεριφοράς που αμαυρώνει τις ανθρωπιστικές αξίες, που πονά τα ζώα, που μολύνει το περιβάλλον.

Θέλει πολιτικό αγώνα, αφοσίωση και ηθική ακεραιότητα για να είσαι Επαναστάτης. Κι όταν καμιά φορά δεις μια τύπισσα “εναλλακτική” στα Εξάρχεια να πετάει το τσιγάρο από μια ταράτσα ενός εξίσου εναλλακτικού πολυχώρου πολιτισμού της περιοχής, να της πεις να κατέβει να το μαζέψει και να το βάλει όπου η ίδια κρίνει όπου πρέπει… Είμαι σίγουρη ότι θα ξέρει πού…

ΥΓ. Τα Εξάρχεια τα αγαπώ πολύ, κι ο πολυχώρος όπου βρέθηκα τις προάλλες ήταν εξίσου γοητευτικός, γιατί είχε το δικό του χρώμα, τον δικό του χαρακτήρα αρκετά καλά κρυμμένο που έπρεπε να τον αφουγκραστείς για να τον ακούσεις. Επομένως, τα Εξάρχεια είναι όντως απ’ τις πιο αγαπημένες μου συνοικίες, όμως, φίλη μου (ναι, σε σένα απευθύνομαι) που πέταξες το τσιγάρο σου από κει πάνω, κάτω στον δρόμο, αν τύχει και διαβάσεις το χαζό αυτό κείμενο, εγώ είμαι η τύπισσα που σε ρώτησε από κάτω γιατί το πέταξες.

Επειδή άδικα αντέδρασες όπως αντέδρασες, σου παραθέτω εδώ αυτό που μου είπες: «Πάνω σου το πέταξα; Όχι. Τότε τι θέλεις; Να γίνεις εσύ καλύτερη». Το “καλύτερη” ακόμη προσπαθώ να βρω πώς το εννοείς. Ούτε εγώ δηλώνω επαναστάτρια αν θες να ξέρεις, σου απαντώ όμως ότι τον κόσμο θα τον αλλάξουμε, μόνο όταν αλλάξουμε πρώτα τον ίδιο μας τον εαυτό.
Καλά τσιγάρα από μένα, φίλη μου…

Λοιπόν, παίδες, να επαναστατούμε για να υπάρχουμε, το λέει και ο Καμύ…