Το άρθρο είναι βασισμένο και εμπνευσμένο από το βιβλίο “Η ευγενής τέχνη του να τα γράφεις όλα στα…” του Mark Manson από τις εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ.
Την δεκαετία του 1960 αναπτύχθηκε στον τομέα της ψυχολογίας η ενίσχυση της “υψηλής αυτοεκτίμησης”, συγκεκριμένα το να αποκτήσεις θετικά συναισθήματα και σκέψεις για τον ίδιο σου τον εαυτό.
Το πρόβλημα εδώ είναι το εξής: αν πιστεύεις στον εαυτό σου χωρίς να έχεις τα απαραίτητα εχέγγυα, δηλαδή το να προσπελάσεις με επιτυχία τις απαραίτητες δοκιμασίες, για να βρεθείς στο στόχο σου και μάλιστα να τις περατώσεις με επιτυχία τότε απλά κοροϊδεύεις τον εαυτό σου.
Αν νιώθεις καλά με το υπάρχον σύστημα και την υπάρχουσα κατάσταση, χωρίς να έχεις προσπαθήσει στο μέτρο του δυνατού, όντας προπάντων ειλικρινής με τον εαυτό σου, τότε απλά δημιουργείς μια ψευδαίσθηση, για να δικαιολογήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό για όσα δεν έχεις το θάρρος να διεκδικήσεις.
Και αυτό είναι καταστροφικό, γιατί πολύ απλά σε οδηγεί σε μια διαδρομή στην οποία κυνηγάς την ουρά σου, σε έναν ατελείωτο κύκλο που γυρνάς γύρω από τον ίδιο σου τον εαυτό και, όσο και αν πιστεύεις ότι προχωράς, παραμένεις στο ίδιο σημείο.
Σκοπός δεν είναι να νιώθεις μονίμως καλά και σίγουρα σκοπός δεν είναι να νιώθεις ευτυχισμένος, αν δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις έτσι. Επιθυμητός στόχος είναι να αποδεχτείς όλα τα κομμάτια της προσωπικότητάς σου, και τα θετικά και τα αρνητικά. Φυσικά ό,τι σε δυσαρεστεί ή ό,τι πιστεύεις πως μπορείς να αλλάξεις να το κάνεις με την απαραίτητη ειλικρίνεια και δίνοντας όλη σου την ψυχή, ώστε να δημιουργήσεις το οικοσύστημα που θα
σε αφήσει ικανοποιημένο.
Γιατί τότε και μόνο τότε θα μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος, μόνο τότε θα ξέρεις ότι κοίταξες, σε πολλά εισαγωγικά, τον εαυτό σου στα μάτια και ότι δεν κρύφτηκες πίσω από το ίδιο σου το δάχτυλο.
Αλλά ότι δούλεψες, ότι έχτισες με κόπο ό,τι ήξερες μέσα στην καρδιά σου ότι μπορεί να υπάρξει και ό,τι ήξερες ότι μπορεί να πάρει μορφή.
Και να θυμάσαι κάτι τελευταίο: κανένας δεν θα πιστέψει σε σένα, αν παρουσιάζεις μια πλαστή εικόνα, αν παρουσιάζεις κάτι άλλο από αυτό που είσαι πραγματικά και αν δίνεις μια μορφή ψευδαίσθησης ώστε να πάρεις κάτι που δεν αξίζεις πραγματικά. Το να προσποιείσαι κάτι μέχρι να γίνει, οδηγεί σε αδιέξοδο απλά. (Don’t fake it, till you make it.)
Γιατί αργά ή γρήγορα οι άνθρωποι καταλαβαίνουν την αλήθεια, οι άνθρωποι βλέπουν πίσω από αυτό που κρύβεται και τότε παίρνεις ένα μονοπάτι που δεν οδηγεί πουθενά. Έναν δρόμο που περπάτησες, γιατί πίστεψες στο τίποτα, έναν δρόμο που οδηγούσε τελικά σε αδιέξοδο. Κατάλαβέ το πριν να είναι αργά. Και σε αυτό το ταξίδι θα με βρεις υποστηρικτή σου άνευ όρων.
Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Ξανθόπουλος και είμαι τεταρτοετής φοιτητής στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
Στην προσπάθειά μου να γίνω καλύτερος ψάχνω συνεπιβάτες σε ένα ταξίδι με προορισμό την προσωπική και συλλογική βελτίωση.
Μετά το Ράδιο Πάντειον ο επόμενος σταθμός γράφει Φοιτητικός Κόσμος και ως συντάκτης του πλέον θα γράφω κείμενα αυτοβελτίωσης και όχι μόνο.
