Η ζωή μας, μία παύση…

Οι μέρες περνάνε και νιώθουμε ότι ζούμε καταχρηστικά. Παίζουμε με τα δευτερόλεπτα του χρόνου ενώ τα συναισθήματά μας έχουν ξεμείνει σε μία ξεχασμένη στάση. Η ζωή περνάει από μπροστά μας κι εμείς την κοιτάμε σαν αποστασιοποιημένοι θεατές. Κομπάρσοι στις δικές μας παραστάσεις. Θύματα μέσα σε άδικες μάχες. Ένοχοι της δικής μας ελευθερίας. Φυλακισμένοι στα ίδια μας τα σπίτια και υπόλογοι των «θέλω» μας. Και όλα αυτά γιατί ζούμε χωρίς να ζούμε…  

Εδώ ο λαός καταπατάται, φιμώνεται και φυλακίζεται. Τιμωρείται από εγκληματίες, για εγκλήματα που δεν έχει διαπράξει. Τιμωρείται γιατί θεωρείται ως το μαύρο πρόβατο σ’ ένα μαντρί λύκων. Τιμωρείται και βασανίζεται γιατί στόμα έχει, μα τη μιλιά του δεν την θέλουν. Περπατάει πλέον και φοβάται. Κοιτάει δεξιά, αριστερά, πίσω, μπροστά να δει από πού θα έρθει αυτή τη φορά το πισώπλατο χτύπημα. Μα έχει σταματήσει να κοιτάει ψηλά. Έχει σταματήσει να χαμογελά. Φοβάται ξανά και θυμώνει με το παρόν γιατί βλέπει ένα καταδικασμένο μέλλον. Το δικό του μέλλον.  

Έρχεται όμως η στιγμή που συνειδητοποιεί ότι δεν είναι μόνος. Όσο υπάρχει το αίμα που βράζει και σιχαίνεται την αδικία, πάντα θα ξεπροβάλει το φως της ελπίδας. Όσο υπάρχουν γροθιές υψωμένες στον αέρα, και φωνές δυνατές που σείουν το «σταθερό» -για τους ευνοημένους- έδαφος, άλλο τόσο θα συνεχίζει να παλεύει στο πλευρό των φίλων συμπαραστατών. Διότι δεν επικεντρώνεται στις διαφορές τους, παρά μόνο στα καθήκοντα και στα δικαιώματά τους. Γιατί όλοι θέλουν μια μάχη δίκαιη, χωρίς να ψάχνουν να θυσιάσουν και να προδώσουν τα πιστεύω τους σε κανέναν επιχρυσωμένο βωμό. Πολεμώντας άοπλοι στην πρώτη γραμμή, γιατί κουράστηκαν πια. Κουράστηκαν να αγνοούνται επιδεικτικά. Κουράστηκαν να μιλάνε σε αυτιά κλεισμένα. Αυτή τη φορά, ωστόσο, είναι αποφασισμένοι να τους ανοίξουν τα μάτια. Τώρα θα τους δουν. Τώρα!