Ένα σημείωμα αγανάκτησης…
Θεωρώ αδιανόητο κάθε φορά που περπατάω στον δρόμο, μόνη μου ή με μία φίλη μου, η σκέψη μου πάντα να είναι εγκλωβισμένη στην ιδέα ότι ένας μάγκας τύπος που νομίζει ότι ο δρόμος και “ό,τι” περπατάει πάνω του του ανήκει, θα σου απευθυνθεί χυδαία και θα σχολιάσει ό,τι του ερεθίσει την προσοχή του σχετικά με μένα, με σένα, με κείνη. Λοιπόν, βαρέθηκα.
Βαρέθηκα και κουράστηκα να περπατάω σε δρόμους που δεν έχουν κόσμο ή είναι σκοτεινοί και να φοβάμαι. Κουράστηκα. Σε ποια προοδευτική κοινωνία ζούμε, όταν κορίτσια και γυναίκες παρενοχλούμαστε κάθε μέρα, καθώς γυρνάμε από το σχολείο, το πανεπιστήμιο, τη δουλειά, την απλή καθημερινή βόλτα; Βαρέθηκα και κουράστηκα να σκέφτομαι ότι δε θα πάω από εκείνον τον δρόμο, γιατί μπορεί κάτι να τύχει. “Κάτι να τύχει…”, μια ενδόμυχη σκέψη που όμως πρακτικά, ψυχολογικά και ηθικά μου στερεί την πλήρη ελευθερία του να κινούμαι ανενόχλητη στους δρόμους της δικής μου, της δικής σου, της δικής της κοινωνίας. Της κοινωνίας όλων μας.
Από τη στιγμή, λοιπόν, που το δικό μου αίσθημα ελευθερίας καταστρατηγείται, διότι φοβάμαι πολλές φορές να περπατήσω μόνη μου στον δρόμο, κάτι δεν πάει καλά. Γιατί, λοιπόν, με την ίδια λογική, όλοι αυτοί οι ψευτόμαγκες να μη διστάζουν και να μη φοβούνται να προβούν στην παρενόχληση, όπως εγώ διστάζω και φοβάμαι καθημερινά να κυκλοφορώ μόνη μου “περίεργες” ώρες και σε “περίεργους” δρόμους; Ίσως γιατί και εμείς, η ίδια η κοινωνία, η πολιτεία, η νομοθεσία τους δίνουμε την ελευθερία που τους “χρειάζεται”.
Πού είναι η πρόληψη των νόμων; Σκέφτομαι -και είμαι απόλυτη στην πεποίθηση αυτή- ότι σε όλα αυτά τα συμβάντα που αφορούν σε παρενοχλήσεις, η πολιτεία δε θα πρέπει νομοθετικά να δείχνει καμία ανοχή. Το ζήτημα όμως είναι το να προλαμβάνουμε αυτές τις ενέργειες και δυστυχώς η λύση είναι η θέσπιση νόμων που θα γεννούν φόβο στον εν δυνάμει θύτη.
Η παρενόχληση δεν περιορίζεται μόνο στους βιασμούς. Οι τελευταίοι σηματοδοτούν το απροχώρητο, το ολοκληρωτικά απάνθρωπο. Σεξουαλική παρενόχληση αποτελεί ακόμα και το βλέμμα που σε διαπερνά και νιώθεις να σε γδύνει επί τόπου. Είναι το σχόλιο που θα ακούσεις και θα σε κάνει να αισθανθείς ντροπή και ταπείνωση. Ντροπή και ταπείνωση… για ποιον λόγο;; Επειδή περπατάς στον δρόμο και είσαι γυναίκα. Αυτό το βλέμμα και αυτά τα σχόλια που προκαλούν αηδία μπορεί να είναι οι εν δυνάμει βιαστές ενός κοριτσιού που θα γυρνάει από το σχολείο, μιας κοπέλας που θα γυρνάει από τη σχολή ή τη δουλειά της ή μιας γυναίκας που απλώς θα περπατάει στον δρόμο.
Λοιπόν… βαρέθηκα και κουράστηκα να βλέπω κορίτσια και γυναίκες να φοβούνται να περπατούν μόνες τους στον δρόμο. Ας γίνει κάτι επιτέλους…
*Όσες περισσότερες δηλώνουμε την αγανάκτησή μας, τόσες περισσότερες πιθανότητες και ελπίδες γεννιούνται να σταματήσει η μάστιγα της παρενόχλησης στον δρόμο. Είναι χρέος μας ως κοινωνία ανθρώπων να διατυμπανίζουμε σθεναρά την οργή μας απέναντι στις απάνθρωπες συμπεριφορές των παρενοχλήσεων καθημερινά.
Τις καλημέρες, καλησπέρες και καληνύχτες μου και από μένα. Ονομάζομαι Αγγελική Πολυκράτη, είμαι παιδί του 2002, σπουδάζω στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και προσπαθώ να ζω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή" στα χρόνια του κορονοϊού! Σαν το "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" ένα πράγμα!
«Σ' έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται», το να αποτυπώνει κανείς τη σκέψη του με λέξεις που έχουν μια αλήθεια να σου πουν είναι η πιο τρυφερή επανάσταση. Έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην όμορφη ομάδα του Φοιτητικού Κόσμου για να επαναστατούμε παρέα με τον δικό μας τρόπο με τις... λέξεις!
