Δυο συντάκτες μας στη μεγαλειώδη αντιφασιστική συγκέντρωση βρέθηκαν στην καρδιά του όργιου αστυνομικής βίας που ακολούθησε την ιστορική απόφαση του Εφετείου.
Πριν λίγες μέρες -πλέον- όλοι γνωρίζουμε λίγο-πολύ τα κεντρικά γεγονότα που έλαβαν μέρος στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας και στο Εφετείο Αθηνών. Μία δικογραφία, 32 εγκληματικές ενέργειες καταδικάστηκαν, με αποκορύφωμα την δολοφονία του Killah P και η εγκληματική οργάνωση που λειτουργούσε για χρόνια ως ακροδεξιά νόμιμη κοινοβουλευτική ομάδα, γνωστή με το όνομα Χρυσή Αυγή, έλαβε τέλος. 68 κατηγορούμενοι κρίθηκαν ένοχοι, η Μάγδα και ο Χουσεΐν δικαιώθηκαν για τους αγώνες τους, ενώ το αντιφασιστικό κίνημα, κατορθώνοντας να συσπειρώσει όλο τον αριστερό, αναρχικό, ελευθεριακό και εν γένει τον δημοκρατικό χώρο, πέτυχε μία μεγάλη νίκη στη μάχη κατά του μίσους και της απανθρωπιάς, με τον δρόμο ωστόσο να παραμένει μακρύς.
Πέραν από το απαράδεκτο κλωτσοσκούφι ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΣΥΡΙΖΑ, δυστυχώς, αμέσως μετά την ανακοίνωση του δικαστηρίου, στην οποία κήρυσσε και επίσημα τον εγκληματικό και παράνομο χαρακτήρα των νεοναζιστών, με τον απέραντο κόσμο να ξεσπάει σε πανηγυρισμούς, τα «ξαδερφάκια» των χρυσαυγιτών που είναι ενταγμένα στα ΜΑΤ αποφάσισαν να ξεσπάσουν, πετώντας νερό με επικίνδυνη ορμή από αντλία και βαρέα χημικά προς τον συνωστισμένο κόσμο. Τα κοινωνικά δίκτυα έδωσαν και πήραν με τις ειδήσεις και τις φωτογραφίες από την αίθουσα της δίκης και την πανοραμική αποτύπωση της Αλεξάνδρας, ενώ οι οπισθοδρομικοί και οι «φιλοσυστημικοί» δεν δίστασαν να βγουν από το λαγούμι της, φοβούμενοι για την άνοδο της πραγματικής δημοκρατίας, μιλώντας για την στημένη προβοκάτσια της Μάρφιν και την θεωρία των 2 άκρων, σε μία προσπάθεια υποβάθμισης της σημασίας της 7ης Οκτωβρίου ως ένα μαζικό χτύπημα στο τέρας του φασισμού. Πρωτοστάτης ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη, ο οποίος, ενώ οι ομάδες του έριξαν πολλαπλά δακρυγόνα και πήραν στο κυνήγι το μισό μπλοκ της συγκέντρωσης, δικαιολόγησε τις ενέργειες των αρχών, μιλώντας για «150 μολότοφ» που πετάχτηκαν πάνω στις κλούβες, αποφεύγοντας ωστόσο να σημειώσει ότι ψεύδεται, καθώς ούτε υπήρξε ποτέ τέτοιος αριθμός μολότοφ, ενώ αντί να στοχοποιήσει τους -πάντα- «αόρατους» προβοκάτορες, αποφάσισε να διαλύσει εντελώς την συγκέντρωση, η οποία -ανυποχώρητη- πραγματοποίησε πορεία προς το Σύνταγμα, όπου και διαλύθηκε, μετά από μονόλεπτη νεκρική σιγή για τα θύματα της Χρυσής Αυγής.
[…] Το παραπάνω αποτέλεσε μία τριτοπρόσωπη αντικειμενική (όσο γίνεται να απουσιάζει το αίσθημα της οργής για την Ακροδεξιά) περιγραφή των χθεσινών συμβάντων. Ας πάμε σε μία πρωτοπρόσωπη αφήγηση της ιστορίας, μία παράθεση βιώματος, πέρα από την κάθε εξωτερική ανάλυση και κάλυψη.
Συνηθισμένος στις απογευματινές πορείες με αφετηρία τα Προπύλαια ή την πλατεία Συντάγματος, παρέμεινα άυπνος καθ’ όλη την αυγή της 7ης Οκτωβρίου, εν πολλοίς για τρεις λόγους: η αγωνία για την απόφαση και την πιθανή αδιαφορία προς το ξυπνητήρι και το 4ο παιχνίδι των Τελικών του ΝΒΑ. Συνεννοημένος με τον Βαγγέλη, συνάδελφο στο σάιτ και αδερφικό φίλο στη ζωή, ξεκινήσαμε με αυτοκίνητο με οδηγό-ηγέτη την πολυαγαπημένη κυρία Φωτεινή έως την Συγγρού-Φιξ, οπότε και θα συνεχίζαμε με το μετρό μέχρι τους Αμπελοκήπους και την Αλεξάνδρας. Στην πορεία του ταξιδιού, «μαζέψαμε» και άλλον συνάδελφο και φίλο, τον Στέλιο, ενώ ένα στοιχείο που με εξέπληξε πριν και κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης ήταν η αναγνώριση (ακόμα και με την μάσκα) πολλών γνωστών και οικείων προσώπων με προορισμό το Εφετείο, γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα.
Μετά την σύντομη προσπέραση από το δικαστήριο, όπου απ’ έξω μετρούσες εύκολα μία ντουζίνα κλούβες της Αστυνομίας, καταλήξαμε στο κατώφλι μίας πολυκατοικίας, απολαμβάνοντας έναν συγκινητικά μέτριο καφέ, με την ώρα να γράφει 9 το πρωί. Οι επόμενες 2 ώρες υπήρξαν ένα τεστ υπομονής, με την αγωνία και την πλήξη να αυξάνονται και εμένα και τον Βαγγέλη να προσπαθούμε να διασχίσουμε την Λεωφόρο με το κατάμεστο πλήθος, με στόχο την εύρεση φίλων και γνωστών, προκειμένου να «σκοτώσουμε» χρόνο. Είχαμε και στα πανό (στα κεντρικά, δηλαδή) κόσμο που ξέραμε καλά, αλλά οι παρατηρήσεις της μαμάς (κυρία Φωτεινή) περί συνωστισμού μας «λύγισαν» και σταθήκαμε κοντά της. Και καλά κάναμε, αν σκεφτείς το πώς εξελίχθηκε στην συνέχεια η συγκέντρωση…
Κατά τις 11 παρά, μαθαίνεται ότι η συνεδρίαση έχει ξεκινήσει και αναμένουμε με αγωνία τις τελεσίδικες αποφάσεις. Έξω από τις πύλες του κτηρίου, υπάρχει άτομο του κινηματικού χώρου που μεταφέρει από δημοσιογράφο τις αποφάσεις των δικαστών, έστω και αργοπορημένα. Στο μεταξύ, όσοι βρισκόμασταν έξω από τα μπλοκ, μαθαίναμε άμεσα τα τεκταινόμενα, μέσω της πλήρης κάλυψης από το σταθμό «Στο Κόκκινο» (105.5 FM) και από άλλα ραδιοφωνικά δίκτυα. Η καταδίκη για κάθε μία από τις κύριες κατηγορίες (δολοφονία Φύσσα, επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, επίθεση στο σπίτι των Αιγύπτιων ψαράδων) με διαφορά λίγων λεπτών γέμιζε αισιοδοξία τον κόσμο, ώσπου ακούστηκε και η τελεσίδικη απόφαση, μία απόφαση που κάθε έλλογο ον περίμενε να ακούσει: «Η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση». Μία δικαίωση για τους σκληρούς αγώνες του αντιφασιστικού κινήματος και όχι μόνο, στους οποίους -προσωπικά- δεν είχα συμμετάσχει από την απαρχή του, όντας αρκετά μικρός και μη επαρκώς συνειδητοποιημένος και πολιτικοποιημένος.
Φυσικά, η μαζεμένη «μπατσαρία», βλέποντας τον κόσμο να πανηγυρίζει όλο και πιο έντονα, δεν άντεξε. Με τις ευλογίες του Χρυσοχοΐδη, αφού εκείνος έχει δώσει το «απυρόβλητο» και το «ελεύθερο» σε κάθε κίνηση των δυνάμεών του, λίγα δευτερόλεπτα πριν την μεγάλη ανακοίνωση που θα έδινε χαρά στα μάτια και στα αυτιά του μαζεμένου όχλου, άρχισε να πλακώνει με νερό και βαριά χημικά το κέντρο της συγκέντρωσης (επιβεβαιωμένο από φίλη που είναι οργανωμένη σε φοιτητικό σχήμα). Με την απάντηση να έρχεται από μερίδα αναρχικών, τα τάγματα εφόδου βρήκαν αφορμή και βγήκαν παγανιά, καταδιώκοντας όσους δεν ήταν συλλογικά ενταγμένοι σε πανό και μπλοκ, συμπεριλαμβανομένου και εμάς.
Τα επόμενα λεπτά πέρασαν με ταχύτητα φωτός. Πανικοβλημένοι άνθρωποι να τρέχουν, να ποδοπατάνε συντρόφους προκειμένου να φτάσουν σε απόσταση ασφαλείας από τα ΜΑΤ… Χωρίς συντονιστές, οργάνωση και καλέσματα για «ηρεμία», κανείς δεν μπορούσε να καθησυχάσει όλα εκείνα τα άτομα, κάνοντάς τα εύκολους στόχους. Σε μία στιγμή, κολλημένοι στα κάγκελα μίας πολυκατοικίας, με ανθρώπους αλληλέγγυους να κοιτάνε μόνο την δική τους φυγή και με την κυρία Φωτεινή, ηρωίδα 50 ετών να προσπαθεί να ανέβει τα κάγκελα και τον γιο της (Βαγγέλη) να κοιτάει σαστισμένος, φοβούμενος για την μάνα του, γρήγορα παίρνω πρωτοβουλία, κατεβάζουμε την μαμά και κόβουμε δύσκολα μέσα από το σαστισμένο πλήθος… Μετά από ένα 5λεπτο τρέξιμο από τις αρχές και με φόβο για τις αντοχές της κυρίας Φωτεινής, ένα ζευγάρι με ανθρωπιά μέσα του, το οποίο παρακολουθούσε το ανθρωποκυνηγητό, άνοιξε το ισόγειο της πολυκατοικίας του και δέχθηκε εμάς και άλλα λίγα άτομα στο ισόγειό του και στις σκάλες… εικόνες χουντικής εμπνεύσεως, αλήθεια.
Μετά από ένα μισάωρο ξεκούρασης και ανεύρεσης των κανονικών ρυθμών αναπνοής για Βαγγέλη και μαμά και το «ξεκαθάρισμα» των δρόμων, αποφασίσαμε να κατευθύνουμε προς το μετρό, και κάπως έτσι έλαβε τέλος αυτή η περιπέτεια-εμπειρία. Τα συγκεκριμένα βιώματα δεν γράφονται ούτε για να σας αναδείξω την «γενναιότητά» μας, ούτε ότι πράξαμε κάτι ηρωικό, αλλά αποτελούν μία προσπάθεια ανοίγματος των ματιών εκείνων που υιοθετούν την ουδετερότητα και τις ίσες αποστάσεις, ενώ όταν βρίσκονται απέναντι σε κατάφωρα τεκμήρια, ξεκινούν το παιχνίδι των 2 άκρων, το οποίο στον αιώνα που βρισκόμαστε δεν βλέπω να έχει αληθινή απήχηση.
Την Τετάρτη δόθηκε η πρώτη σύγχρονη μεγάλη μάχη με τον φασισμό και νίκησε η ανθρωπιά. Ίσως -και πολύ πιθανό- να αποδοθούν ελαφρυντικά σε κάθε κατάδικο, καθώς η ελληνική Δικαιοσύνη σπάνια καταφέρνει να παραμένει ανεξάρτητη από πολιτικά και άλλα συμφέροντα. Το ζητούμενο εδώ, ωστόσο, είναι ότι 20 άνθρωποι που διεύθυναν μία Μαφία χειρότερη από κάθε άλλη, η οποία ένας θεός ξέρει πόσα στελέχη είχε σε όλη την επικράτεια, κρίθηκαν ένοχοι. Το «κράτος δικαίου» έκανε μία φορά την εμφάνισή του. Μην αναμένετε επανάληψη του θεάματος. Περιμένετε περισσότερα «ντου» από τις ομάδες του Υπουργού Προστασίας, πολιτικούς να καπηλεύονται σοβαρότατα και τραγικά επεισόδια για μικροπολιτικές σκοπιμότητες, και αναγνωρισμένους δημοσιογραφίσκους να αναπολούν την «σοβαρή Χρυσή Αυγή»…
Γι’ αυτό πρέπει κάθε ένας από εσάς, εγώ, κάθε πολίτης, να βρίσκεται σε επιφυλακή. Το νεοφιλελεύθερο καπιταλιστικό σύστημα έχει απαραίτητη θεμελιωτική συνοδεία τον φασισμό, τον ρατσισμό και την βαναυσότητα, και δυναμική απάντηση αποτελεί μόνο η κριτική σκέψη και η πολιτική θέση. Λάβετε θέση, λοιπόν, γιατί οι αγώνες τελειωμό δεν έχουν…
Αφιερωμένο στον Παύλο, στον Σαχζάτ, στους Αιγύπτιους ψαράδες, στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, σε κάθε κατατρεγμένο αυτού του κόσμου, στο θάρρος και στη παλικαριά της κυρίας Φωτεινής… Αλλά και σε όλα τα άτομα εκείνα που αθωώνουν την Αστυνομία για κάθε ενέργειά της… Εκείνη λειτουργεί μονάχα ως μηχανισμός καταστολής του κράτους και καταπίεσης της ελευθερίας του κόσμου, τουλάχιστον τελευταία, απ’ ότι φαίνεται…
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
