Μαραθώνιος μέρος 2ο

Μαραθώνιος μέρος 2ο

*Του Δημήτρη Γούλια, φοιτητή στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων 

Ξεκινάμε, λοιπόν, με τον αδελφό μου δίπλα-δίπλα, περνάμε κάτω από την αψίδα της εκκίνησης, οι παλμοί στο θεό. Κάνουμε το 1ο βήμα, μετά το 2ο, το 3ο, και ύστερα από μερικούς διασκελισμούς έχουμε κιόλας διανύσει τα πρώτα 100 μέτρα, το άγαλμα της νίκης μας χαζεύει καθώς τρέχουμε προς το τύμβο των πεσόντων της μάχης του Μαραθώνα που βρίσκεται στο 5ο χλμ. Σιγά-σιγά μετριάζεται η ένταση της εκκίνησης και η ανάσα που μέχρι τότε ήταν ακαθόριστη σταθεροποιείται, στο κυκλικό τμήμα του τύμβου βρίσκεται και ο πρώτος σταθμός για νερό, εκεί και μέχρι την Νέα Μάκρη κατά διαστήματα θα συναντήσεις παιδιά που δίνουν στους δρομείς από ένα κλαδάκι ελιά και μαζί λίγο κουράγιο. Στο 6ο χλμ. μπορώ να πω ότι έχει ολοκληρωθεί πλήρως το “ζέσταμα” και πλέον το κομμάτι της προπόνησης καλείται να βγει στην επιφάνεια. Κάπου εδώ χωρίζω με τον μικρό που θέλει να κρατήσει πιο γρήγορο ρυθμό και μένω μόνος στο ποτάμι του κόσμου που με κουβέντα, χαμόγελο και καλή διάθεση διανύει τα πρώτα χιλιόμετρα.  

Στο διάστημα μεταξύ 6ου και 10ου χλμ. περνάμε μέσα από τον οικισμό της Νέας Μάκρης, από το 11ο έως το 17οχλμ. η διαδρομή έχει κατά τμήματα ανηφορική κλήση, ενώ θα φανεί και για λίγο η θάλασσα στο βάθος, μουντή από τον συννεφιασμένο ουρανό, ύστερα θα ακολουθήσει και μια απότομη και σύντομη κατηφόρα για κάνα χιλιόμετρο περίπου που φαντάζει σαν όαση. Λίγα σημάδια κόπωσης ενδεικτικά των πρώτων 17/18 χιλιομέτρων κάνουν την εμφάνισή τους, ενώ ο Γολγοθάς ξεκινά. Μια συνεχόμενη ανηφόρα με μικρές υψομετρικές διακυμάνσεις, πάντα εκεί από το 18οχλμ μέχρι το 32ο να σε συντροφεύει και να κάνει ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια.

Κωνσταντίνος Γκελαούζος, πρωταθλητής του 38ου Μαραθωνίου με ρεκόρ διαδρομής

Στο 20οχλμ. η πρώτη ευχάριστη έκπληξη καθώς μαμά, μπαμπάς και αδελφή βρίσκονται εκεί ανάμεσα στον κόσμο για να μας ενθαρρύνουν. Χαιρετάω σύντομα τους γονείς μου και με την Μαρίνα τρέχουμε μαζί για λίγα μέτρα, ίσα-ίσα να μου πει μερικές κουβέντες και να την ρωτήσω για τον Γιώργο πριν πόση ώρα πέρασε και σε τι κατάσταση ήταν. Μέχρι τον Σταυρό της Αγίας Παρασκευής (φαντάζει ειρωνικό το όνομα του σημείου που τελειώνει και η παρατεταμένη αυτή ανηφόρα) τα χιλιόμετρα κυλάνε αργά, κάποια σημεία για υδροδοσία και σνακ εδώ και κει καλύπτουν τις ανάγκες των αθλητών σε καύσιμη ενέργεια και ηλεκτρολύτες. Περνώντας την Παλλήνη και φτάνοντας προς την Αγία Παρασκευή ο κόσμος πληθαίνει από προσκόπους που βοηθάνε εθελοντικά στα σημεία ανεφοδιασμού έως και μουσικούς που μόνοι τους ή με την παρέα τους παίζουν μουσική προσδίδοντας μια διαφορετική νότα στην ατμόσφαιρα.  

Τζον Χανκς (συγγραφέας):  

«Έχω μάθει ότι το να τελειώνεις ένα μαραθώνιο δεν είναι απλά μια αθλητική επιτυχία αλλά μια απόδειξη ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο».

Αν και ο απλός παρατηρητής θα πίστευε ότι μετά τον Σταυρό θα ήταν εύκολη η κατηφορική διαδρομή μέχρι τον Χολαργό με 32χλμ. στα πόδια σου η κατηφόρα δεν κάνει διαφορά, καθώς τα βήματα έχουν βαρύνει και οι πόνοι στην γάμπα και τους τετρακέφαλους είναι μόνιμα αισθητή. Το μόνο που στέκει σαν αντίβαρο σε αυτή την κατάσταση είναι ο κόσμος που έχει μαζευτεί για να ενθαρρύνει τους δρομείς παρακινώντας τον καθένα που σταματάει το τρέξιμο και περπατάει να συνεχίσει καθώς «λίγο έμεινε, σχεδόν τερματίζεις!!!», όπως ακούς πολλές φορές καθώς προχωράς στη Μεσογείων.  

Στο ύψος του Χολαργού είναι η ώρα για την δεύτερη ευχάριστη έκπληξη, αφού βλέπω τους φίλους μου που έχουν έρθει για να με εμψυχώσουν: ο Σωκράτης με την Τζίνα, η Ισμήνη και ο Θωμάς, ο Ιβάν, ο Άγγελος με την Αλεξάνδρα, ενώ στον τερματισμό περιμένει ο Κώστας, ο Βασίλης και η Μαρίζα (ναι, έπρεπε να αναφερθούν όλοι) και βεβαίως οι γονείς μου. Με τον Σωκράτη και την Μαρίνα θα συνεχίσουμε σχεδόν μέχρι το τέλος μαζί που θα ακολουθήσουν για παρέα. Περνώντας τον κόμβο της Κατεχάκη βρισκόμαστε γύρω στο 38ο χλμ. πλέον, η ώρα έχει πάει μιάμιση. Ο πόνος στα πόδια με υποχρεώνει να σταματάω για λίγο ανά χρονικά διαστήματα, να τρίβω με τα χέρια μου τους τετρακέφαλους και ίσως να περπατάω για λίγο, μέχρι να συνεχίσω ξανά.

Με τον Σωκράτη και την Μαρίνα μπροστά στο άγαλμα του δρομέα.

Το θετικό ήταν ότι πλέον η διαδρομή ήταν καλά οριοθετημένη με μικρούς στόχους-σημεία αναφοράς  που σε έφερναν όλο και πιο κοντά στον τερματισμό, αρχικά η στροφή στην Μιχαλακοπούλου, ύστερα Αμερικάνικη πρεσβεία, Μέγαρο Μουσικής, Ευαγγελισμός, κατηφόρα Ηρώδου Αττικού και τέλος το Παναθηναϊκό Στάδιο. 

Σκοτ Ντάγκλας (συγγραφέας): 

«Στο πρώτο μισό του αγώνα, μην είσαι ηλίθιος. Στο δεύτερο μισό, μην είσαι δειλός». 

Περνώντας από το Μέγαρο Μουσικής βλέπω το άγαλμα του Βενιζέλου που στέκει επιβλητικά και με το αυστηρό του βλέμμα βλέπει τους μαραθωνοδρόμους να ολοκληρώνουν τον σκοπό τους. Η τελευταία ευθεία στην Ηρώδου Αττικού είναι μοναδική, καθώς επιτέλους φαίνεται το Καλλιμάρμαρο, ενώ οι φωνές και τα χειροκροτήματα συνθέτουν μια απίστευτη ατμόσφαιρα. Ίσως αυτά τα τελευταία 800 μέτρα είναι και μια κάθαρση του σώματος από τους πόνους, ώστε ο δρομέας να μπορέσει να απολαύσει αυτές τις στιγμές, μπαίνοντας μέσα στο γήπεδο κυριολεκτικά αλλοπαρμένος (τουλάχιστον έτσι το βίωσα εγώ)!  

Εδώ κάπου τελειώνει και η περιγραφή μου, χωρίς να θέλω να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες για τον τερματισμό. Είναι πολύ δύσκολο στην τελική να προσπαθήσω να αποτυπώσω σε λέξεις τα συναισθήματα αυτά, που εκείνη την στιγμή δεν μπορούσα να τα συλλάβω ούτε εγώ πλήρως, το μόνο σίγουρο ήταν η συγκίνηση και το βούρκωμα για την μεγάλη προσπάθεια που είχε γίνει.

Ο 90χρονος Στέλιος Πρασσάς που τερμάτισε τον Μαραθώνιο της Αθήνας! 

Σαν επίλογο, το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι δυο σκέψεις πάνω στον κόσμο που παρατήρησα να τρέχει, είτε αυτοί ήταν συνοδοί τυφλών δρομέων είτε έσπρωχναν ένα αμαξίδιο με κάποιο άτομο που είχε κάποια αναπηρία είτε ήτανε από κάποιο σύλλογο καρκινοπαθών, ο μαραθώνιος έρχεται να δείξει τον καθημερινό αγώνα κάποιων και κυρίως την θέληση για ζωή χωρίς δικαιολογίες, ολοκληρώνοντας έναν άθλο που για πολλούς φαντάζει αδύνατος. Αυτά τα φωτεινά παραδείγματα πρέπει να χειροκροτήσουμε πραγματικά και να παραδειγματιστούμε για τον εαυτό μας. 

Η εμπειρία του μαραθωνίου ήταν μοναδική και του χρόνου σίγουρα θα ξανατρέξω, μην ξεχνάμε όμως ότι πέρα από την ωραία περιγραφή ο μαραθώνιος είναι και μεγάλη ταλαιπωρία και επιφέρει σημαντική κόπωση, αφού για να κατεβώ τις σκάλες του μετρό στην επιστροφή έπρεπε να με κρατάνε! Ενώ για να περπατήσω κανονικά χρειάστηκαν 4 με 5 μέρες, αλλά αυτά έχει ο μαραθώνιος. «Αν ήταν κάτι εύκολο θα το κάναν όλοι!» (φράση από μια γυναίκα που βρισκόταν κάπου στον τερματισμό).  

+ posts