Συχνά πυκνά μπαίνω στην διαδικασία να προβαίνω σε ηθικές απεικονίσεις της κοινωνίας στην οποία βρισκόμαστε, με αφορμή διάφορα και πάσης φύσεως γεγονότα. Από τα «Γαλλικά» που θα ξεστομίσει ένας οδηγός (ειδικά) σε μια γυναίκα που ξέχασε να ανάψει ένα φλας, στην αδιαφορία του κόσμου για τις δυσκολίες που μαστίζουν τον πλησίον του ως και την αποστροφή σε οτιδήποτε πραγματικά ριζοσπαστικό. Μόνο ένα πράγμα τείνει να ελκύει όλα τα κοινωνικά στρώματα ανεξαιρέτως, και μάλιστα να συγκρατεί το ενδιαφέρον τους αμετάβλητο. Αυτό δεν είναι άλλο από τις μεταβολές του εισοδήματός τους, εν ολίγοις η τσέπη τους.
Αυτό από την μία φαντάζει πέρα ως πέρα δικαιολογημένο, οφείλω να ομολογήσω. Άλλωστε, η ζωή που διάγουμε βασίζεται εξ ολοκλήρου στις χρηματικές συναλλαγές. Μισθοί, λογαριασμοί, υποχρεώσεις καθώς και δώρα, υπάγονται σε αυτό το πλαίσιο. Παραταύτα, το αέναο ταξίδι της ευμάρειας (διότι περί τέτοιας πρόκειται) δεν θα έπρεπε να αποπροσανατολίζει την αξιακή μας πυξίδα.
Θα αναφερθώ μονάχα στην τετραετία Μητσοτάκη, γιατί καλώς ή κακώς αυτή είναι η τωρινή κυβέρνηση και αυτή εκμεταλλεύεται επί του παρόντος την διαμορφωθείσα κατάσταση. Υποκλοπές, νεκροί από covid, κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος, συνταγματικές και θεσμικές εκτροπές, απευθείας αναθέσεις, βοναπαρτισμοί από πολιτικούς Ναπολέοντες, εγκληματικότητα, υπονόμευση της Δωρεάν και Δημόσιας Παιδείας, περιθωριοποίηση του ΕΣΥ καθώς και πολλά άλλα, συγκροτούν το παζλ της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, η συντριπτική μερίδα του λέοντος των προαναφερθέντων είτε δεν σχετίζονται καθόλου με την οικονομία είτε στην καλύτερη έμμεσα, έτσι και ο κόσμος δεν αναλώνει την πρέπουσα φαιά ουσία σε αυτά. Δυστυχώς, έχει ποτίσει την ελληνική κοινωνία ένας τρομερά ματαιόδοξος κυνισμός. Απώτερος σκοπός κάθε πράξης μας δεν είναι άλλος από ένα μακροπρόθεσμο ή βραχυπρόθεσμο οικονομικό κέρδος. Και αυτό ακριβώς το διαχειρίζεται πολύ έξυπνα η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ξέρει πως δεν χρειάζεται καν να προστατεύσει τους καταναλωτές από την ακρίβεια, για παράδειγμα, απλά χρειάζεται να τους περάσει ένα αλεξίσφαιρο ώστε να ζήσουν. Δεν την ενδιαφέρει η πιστή τήρηση του ανωτάτου νόμου του κράτους (Σύνταγμα) από την στιγμή που δεν ενδιαφέρει το εκλογικό σύνολο. Για ποιο λόγο να επενδύσει στην δημόσια υγεία και στο ΕΣΥ τις ημέρες που ο covid ήταν νο1 ζήτημα της πολιτικής ατζέντας, όταν ήξερε πως η μνήμη χρυσόψαρου του Έλληνα ψηφοφόρου αρκεί; Αυτό που την ενδιαφέρει όμως πολύ, είναι να δίνει χρηματικά ψίχουλα. Διότι αναγνωρίζει πως ο, κουρασμένος από μια δεκαετία σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας, ελληνικός λαός προτιμάει πάνω από όλα ακόμα και μια ελάχιστη αύξηση στον βασικό μισθό παρά το γεγονός πως αυτή δεν υπερκαλύπτει τον πληθωρισμό και την εν γένει ακρίβεια. Ο κυνισμός στον οποίο προαναφέρθηκα έχει ποτίσει κάθε σπιθαμή της ζωή μας. Δουλειά σημαίνει χρήματα, φιλίες και κοινωνικός περίγυρος σημαίνουν διασυνδέσεις που σημαίνουν χρήματα, ζωή που σημαίνει χρήματα.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
