Η επαφή μας με οποιαδήποτε μορφή τέχνης εμφανίζει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά με την αλληλεπίδραση μας με ένα άλλο άτομο. Και αυτό, γιατί αφενός η τέχνη είναι ο δίαυλος των ψυχικών και διανοητικών αποκρυφισμών του καλλιτέχνη, και αφετέρου γιατί αυτός ο δίαυλος απευθύνεται όχι σε έναν καθρέπτη, αλλά σε ένα άλλο ανθρώπινο ον, με δικές του εμπειρίες, αισθήματα, σκέψεις και πάθη. Είναι -αν θέλει κανείς- ένα έμμεσο εργαλείο επικοινωνίας πομπού και δέκτη. Τι σημαίνει όμως πραγματικά αυτή η θέση; Σημαίνει, μάλλον, ότι η κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται, όπως κάθε διαφορετικός άνθρωπος, διαφορετική προσέγγιση, προκειμένου να μας ευαισθητοποιήσει (μια άποψη που χρειάζεται ένα κείμενο από μόνη της), καθώς και ότι η Τέχνη που καθορίζει την καθημερινότητα του καθενός δίνει πολλές πληροφορίες για το θυμικό αλλά και την πνευματική του διαύγεια (και αντιστρόφως για τον καλλιτέχνη).
Η κριτική που υφίσταται το είδος Trap της μουσικής είναι, τουλάχιστον στο μυαλό μου, λιγότερο στοχευμένη στην κριτική της ευρύτερης υποκουλτούρας που προωθεί σαν γενική θεματογραφία, και περισσότερο ορμώμενη από την επιθυμία της αίσθησης πνευματικής υπεροχής που πιστεύουν πως έχουν επικριτές και ακροατές της. «Τα ακούω για χαβαλέ» και «Ντάξει βλακείες είναι, αλλά ακούω στην παρέα λίγο» αποτελούν συχνές απαντήσεις που συχνά θα ακούσει κανείς, αν ρωτήσει κάποιον γιατί τυχαίνει να ακούει trap. Πρόκειται, σε πολλές περιπτώσεις, για μια ειδική περίπτωση κόμπλεξ ανωτερότητας: Δεν υπάρχει η συναισθηματική σύνδεση που αναφέρθηκε πιο πάνω, αλλά αντιθέτως μια απήχηση που αφορμάται από εντελώς επιφανειακά στοιχεία. Κυρίως όμως, αφορμάται από την αίσθηση του ακροατή ότι κατά βάθος είναι καλύτερος ηθικά από αυτό που ακούει, ότι δεν ασπάζεται την υποκουλτούρα που ακούει, ότι δεν είναι, εντέλει, μέρος της υποκουλτούρας που ακούει…
Προς υπεράσπιση της trap, πρόκειται για ένα μουσικό είδος εξαιρετικά σημαντικό για την εξέλιξη της μουσικής του τώρα και του αύριο: Η μουσική δημιουργία και παραγωγή της, διάδοχος της ραπ και πολλών subgenres, έχει επηρεάσει όλο το μουσικό στερέωμα του σήμερα και έχει δώσει ένα γερό σπρώξιμο στην εξέλιξη της ηλεκτρονικής μουσικής στον 21ο αιώνα. Συνιστά σε επίπεδο ιστορικής πορείας, με τον κίνδυνο να γίνω ερειστικός, ό,τι συμβολίζει η heavy metal και heavy rock για τα 70’s και τα 80’s, δίνοντας ταυτόχρονα ευκαιρίες για σύμμειξη ειδών μακράν μεγαλύτερες από τους προκατόχους της.
Το αν οι καλλιτέχνες της trap έχουν χρησιμοποιήσει το είδος σαν «όχημα» μιας υλιστικής νοοτροπίας είναι, κατ’ εμέ, μικρό μέρος του προβλήματος. Το μεγάλο μέρος αφορά την μαζική αποδοχή της από ουδέτερους ακροατές, δηλαδή του ακροατές εκείνους που έχουν ελάχιστη έως και καμία συναισθηματική σύνδεση με το είδος που ακούνε. Αυτό δείχνει -δυστυχώς- πως η πλειονότητα των ακροατών τείνουν να γδύνουν την μουσική από το γενεσιουργό σκοπό της. Και εάν η μουσική που ακούμε εν τέλει μας λέει κάποια πράγματα για τον εαυτό μας, με τον ίδιο τρόπο που μας λέει η συναναστροφή μας με τους συνανθρώπους μας, τότε καταλήγουμε ότι μάλλον η ψυχή μας κατάντησε πολύ πιο επιφανειακή απ’ όσο πιστεύαμε….
Πριν λοιπόν κράξεις τους τράπερς, σκέψου ότι δε είναι δικό τους φταίξιμο που το προϊόν τους έχει απήχηση. Σκέψου, ότι ίσως ο λόγος για τον οποίο η trap, με την τωρινή υλιστική μορφή της, κυριαρχεί στην Ελλάδα και στον κόσμο είναι ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν έχουν την συναισθηματική ή/και πνευματική εμβάθυνση για κάτι περισσότερο. Και ακόμη περισσότερο, σκέψου πως η Τέχνη, εκτός των όλων όσων είπαμε πως είναι, έχει και έναν ακόμη -σπουδαίο- ρόλο: Τον ρόλο του ανταποκριτή της εκάστοτε πολιτισμικής νοημοσύνης ενός λαού…
Με λένε Δημήτρη Δανόπουλο. Σπουδάζω Νομική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μ αρέσει να γράφω, να εκφράζω τη σκέψη μου σε ένα κείμενο στο οποίο ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση και να αλληλοεπιδράσει μ΄ αυτό, κυρίως δε να συγκεντρώνω το χάος του κεφαλιού μου σε ένα οργανωμένο πλαίσιο. Το αν γίνεται να συμβαίνει πάντοτε αυτό, είναι άλλη υπόθεση...
