Ακούγεται όλο και συχνότερα από πολλούς δέκτες τηλεθεαμάτων η εξής φράση: “η κοινωνία πάει απ’ το κακό στο χειρότερο”. Νομίζω ότι αυτή η αποδεικτέα θέση, η οποία δεν ακολουθείται συνήθως από κάποιο επιχείρημα, με βρίσκει σύμφωνη κατά πολύ. Και πάμε τώρα να εκθέσουμε το επιχείρημα που ακολουθεί την προαναφερθείσα φράση.
Στασιμότητα, αδράνεια, παχυδερμική παρακολούθηση -ας με συγχωρέσουν οι γλωσσολόγοι- διακρίνουν τον σύγχρονο δεκτή και καταναλωτή τηλε-προϊόντων. Με μια λέξη… σαβουροφαγία. Ο δέκτης θα δεχτεί. Αυτή είναι η ιδιότητά του. Θα δεχτεί άκριτα ή κριτικά. Όμως, ποιος ο ρόλος του πομπού; Ή μάλλον… ποιο το χρέος του πομπού;
Και αναφέρομαι στα ριάλιτι, σ’ αυτά τα προϊόντα τηλεθέασης που μόνο θετικό αντίκτυπο δεν έχουν στους τηλεθεατές. Προφανώς και δεν κάνω γενίκευση. Υπάρχουν παραγωγές οι οποίες είναι άρτια δομημένες και όντως το θέαμα που προσφέρουν είναι αξιόλογο και μάλιστα υπάρχουν στιγμές που τα κοινωνικά μηνύματα που προβάλλουν είναι σημαντικά πολύ και επιβάλλεται να αναγνωριστεί το γεγονός αυτό. Όμως υπάρχουν ριάλιτι (Bachelor και Big Brother, δε διστάζω να τα κατονομάσω) που αυτή τη στιγμή καταλαμβάνουν χώρο στις οθόνες και των Ελλήνων τηλεθεατών. Ακούω συχνά από τους υπεύθυνους και τους υποστηρικτές των παραγωγών να λένε ότι τα “projects” αυτά -ακούστε εκεί… “projects”, δηλαδή τι είναι, κάποιο είδος κοινωνικού πειραματισμού;- υπάρχουν και στο εξωτερικό και έρχονται σιγά σιγά και στην Ελλάδα. Μάλιστα… άρα μιλάμε για παγκοσμιοποιημένη τηλεθέαση. Διόρθωση: μιλάμε για μαζική τηλεθέαση. Διόρθωση: μιλάμε για μαζική σκουπιδο-τηλεθέαση.
Παραγωγές που υποβαθμίζουν τη θέση του ανθρώπου, είτε είναι άνδρας είτε είναι γυναίκα (bachelor, bacheloreta), που κάνουν θέαμα και προϊόν διασκέδασης τη γελοιοποίηση των ανθρώπινων συναισθημάτων. Παραγωγές που το 2021 υπονομεύουν και υποσκάπτουν το θεμελιώδες δικαίωμα της ιδιωτικότητας και της αυτοδιάθεσης (big brother). Ναι, όλα αυτά βρίσκουν θέση στο σήμερα, γιατί υπάρχουν εκεί έξω “κάποιοι” που τα εγκρίνουν. Αυτά αποτελούν προσβολή της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης, μας γυρνούν αιώνες πίσω και δεν το χωρά ο νους μου ότι αποτελούν μέρος της καθημερινής κανονικότητας. Ντροπή.
Δεν μπορώ να ακούσω ούτε καν το αντι-επιχείρημα ότι οι διαγωνιζόμενοι δηλώνουν εκούσια συμμετοχή. Προφανώς και δηλώνουν εκούσια συμμετοχή, όταν η εκπαίδευση και η παίδευση της νοοτροπίας των ανθρώπων είναι τέτοια, ώστε να δέχεται ως φυσιολογικά αυτά τα τηλε-σκουπίδια. Όταν κάποιος δεν ονειρεύεται για τον εαυτό του και το μέλλον του, προφανώς και θα τον δελεάσει η ιδέα του να κλειστεί σ’ ένα σπίτι και να πληρώνεται μόνο και μόνο επειδή συνευρίσκεται δημόσια με κάποιον/κάποια/κάποιους/κάποιες. Έκθεμα υπό πληρωμή η ιδιωτική ζωή πλέον.
Η ύπαρξη αυτών των τηλεοπτικών παραγωγών, των ριάλιτι -και το τονίζω ότι δεν κάνω γενίκευση- είναι επιεικώς εγκληματική… Η επανάσταση απέναντι σ’ αυτά τα τηλε-σκουπίδια θα ξεκινήσει πρώτα αναγκαστικά από μας τους ίδιους και μάλιστα από τον ίδιο τον καναπέ μας. Πετάμε, λοιπόν, εμείς στα σκουπίδια αυτά τα τηλε-σκουπίδια και σταματάμε να γινόμαστε κάδοι απορριμμάτων της μαζικής σκουπιδο-τηλεθέασης.
Τις καλημέρες, καλησπέρες και καληνύχτες μου και από μένα. Ονομάζομαι Αγγελική Πολυκράτη, είμαι παιδί του 2002, σπουδάζω στο Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ και προσπαθώ να ζω τη λεγόμενη "φοιτητική ζωή" στα χρόνια του κορονοϊού! Σαν το "Έρωτας στα χρόνια της χολέρας" ένα πράγμα!
«Σ' έναν κόσμο που βράζει και φλέγεται», το να αποτυπώνει κανείς τη σκέψη του με λέξεις που έχουν μια αλήθεια να σου πουν είναι η πιο τρυφερή επανάσταση. Έτσι, λοιπόν, μπήκα κι εγώ στην όμορφη ομάδα του Φοιτητικού Κόσμου για να επαναστατούμε παρέα με τον δικό μας τρόπο με τις... λέξεις!
