Υπομονή με ένα λουλούδι για την Δημοκρατία…

Υπομονή με ένα λουλούδι για την Δημοκρατία…

Μεγάλη μέρα η σημερινή και ιδιαίτερη. Κανονικά φέτος σχεδιάζαμε ένα εκτενέστερο αφιέρωμα, αλλά το τρέχον ρεπορτάζ, όπως καταλαβαίνετε, δεν μας επέτρεψε. Μέρες έχουμε και σας υποσχόμαστε να μην σας αφήσουμε παραπονεμένους. Αυτές οι μεγάλες μεταλλικές πόρτες… Από μικρός αυτή η πύλη πάντα μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Μεγαλώνοντας κατάλαβα. Από μαθητής και μάρτυρας κάποιων λίγων που την έβλεπαν στραβά αυτή τη γιορτή, τώρα πλέον φοιτητής και μέλος αυτού του Κινήματος που κάποτε άλλαξε τόσα πολλά μέσα σε τόση λίγη στιγμή. Ένας κινητήρας που βάζει μπρος, απέραντο κρύο και σκοτεινοί άνθρωποι και χιλιάδες φοιτητές, φωνές που ζητούσαν «Ψωμί-Παιδεία-Δημοκρατία» να βράζει το αίμα τους. Μείγμα εκρηκτικό. Μια πύλη έσπασε και τότε πραγματικά μέσα από τις στάχτες της βγήκε η Δημοκρατία. Στη χώρα που γεννήθηκε και με το αίμα των υπερασπιστών της. Ήταν η αρχή του τέλους για τη Χούντα με την προδοσία-ξεπούλημα της Κύπρου να βάζει τις τελευταίες πινελιές στην ταφόπλακά της.

24 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εκείνες τις μέρες από την Αστυνομία, τους σκοπευτές στις ταράτσες της περιοχής και τους μαυροφορεμένους άνδρες της Χωροφυλακής. Το καθεστώς νόμιζε πως είχε τελειώσει με την νεολαία που τόλμησε να την αμφισβητήσει. Κι όμως, σε εκείνο τον δρόμο, ένα ξημέρωμα σαν σήμερα 17 Νοεμβρίου 1973, το Φοιτητικό Κίνημα, οι νέες και οι νέοι απέδειξαν πως μια καλύτερη χώρα και ένας πιο δίκαιος κόσμος δεν είναι άπιαστα όνειρα. Το αποτέλεσμα αυτών των ονείρων τους; Εμείς οι ίδιοι. Νέες και νέοι, φοιτήτριες και φοιτητές, πολίτες της 3η Ελληνικής Δημοκρατίας. Μια Δημοκρατία, που παρά τις αντιφάσεις της, είναι πραγματική. Δίχως απαγορεύσεις, διώξεις, ξερονήσια. Αστερίσκους και ερωτηματικά. Όσο για τα αντιστόρητα φίδια που θλίβονται με τη σημερινή μέρα και εκφράζουν με πομπώδη λαϊκισμό τις αυθαίρετες θεωρίες τους για να σπιλώσουν τη σημερινή μέρα, απλά μην ασχολείστε. Πάντα τα κατακάθια της Ιστορίας ηδονίζονται με τα βίαια καθεστώτα και έχουν αλλεργίες σε δημοκρατικές γιορτές.

Σχετικά με φέτος…

Μια δύσκολη χρονιά. Ένα «καταραμένο» κατά πολλούς έτος που μας έχει εξαντλήσει με την πανδημία του κορωνοϊού. Δίχως τις απαραίτητες ΜΕΘ και τα μέτρα προστασίας η κυβέρνηση απαντά με απαγορεύσεις και περιορισμούς (για τους πιο απαισιόδοξους: ας δει κανείς το «Ευχαριστώ» της Peugeot στην ΕΛ.ΑΣ. για την αγορά χιλιάδων αυτοκινήτων. Χρήματα για τις ΜΕΘ δεν υπάρχουν;). Ακόμα πιο απαράδεκτη μπορεί να χαρακτηριστεί η απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 4 ατόμων, η οποία ανακοινώθηκε από την Αστυνομία. Κανένας πρωθυπουργός, Υπουργός Προστασίας του Πολίτη ή ΠτΔ. Αλλά μόνη της η ΕΛΑΣ ανακοίνωσε κάτι που δεν έχει το παραμικρό συνταγματικό δικαίωμα να κάνει. Το δήλωσαν δημόσια, άλλωστε, ΕΔΕ και Καμπαγιάννης:

Το Πολυτεχνείο δεν είναι μια απλή λιτανεία. Δεν είναι ένα γελοίο επιχείρημα για το «μη συνωστισμό». Και στο Εφετείο στην καταδίκη της Χ.Α. 30.000 κόσμου περίμεναν την απόφαση, με την συντριπτική πλειοψηφία να τηρεί τα μέτρα. 2 μέρες μετά η Θεσσαλονίκη και όλη η Βόρεια Ελλάδα κοκκίνησαν από κρούσματα και -μαντέψτε- το Εφετείο είναι στην Αθήνα!

Δεν πρόκειται για μια απλή γιορτή σαν την 25η Μαρτίου ή την 28η Οκτωβρίου (η καθεμία με τη δική της ιστορική μοναδικότητα), αλλά για ένα κάλεσμα. Ένα κάλεσμα, 47 χρόνια μετά. 47 χρόνια μετά από εκείνη τη παγωμένη νύχτα που το αίμα νέων σαν εμάς δόθηκε για να μπορούμε εμείς σήμερα να λεγόμαστε πολίτες μίας κοινοβουλευτική δημοκρατίας. Είναι κάτι πολύ πιο άμεσο από τις δυο άλλες εθνικές επετείους. Και για εμάς τις φοιτήτριες και τους φοιτητές; Μια απόδειξη πως αποτελούμε τον ανθό, το καλύτερο μέρος της κοινωνίας μας. Αυτό που πυροδοτεί αλλαγές και επιθυμεί μια καλύτερη χώρα και για εμάς και για αυτούς που θα αφήσουμε πίσω μας. Η καθημερινή μας ελευθερία και τα δικαιώματά μας τα οφείλουμε στο Πολυτεχνείο. Είμαστε η φυσική συνέχεια του.

Πηγή: Όγδοο

Στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε και απέναντι σε ένα κυβερνητικό θίασο που απαντά μόνο με καταστολή, η απάντησή μας είναι απλή. Τιμούμε την σημερινή μέρα με ένα λουλούδι. Μάσκες, μέσα προστασίας και αποστάσεις. Η μνήμη μας δεν κρύβεται από τη μάσκα για τους 24 του Πολυτεχνείου και τους χιλιάδες άγνωστους που αγωνίστηκαν ενάντια στη Χούντα. Η μεγάλη Πορεία θα γίνει κάποια στιγμή, τη σωστή στιγμή και θα είναι η κατάλληλη απάντηση σε όσους επιθυμούν να μειώσουν τη σημερινή μέρα. Προς το παρόν, αν γίνεται να «κατέβουμε» συλλογικά με ασφάλεια, επιθυμητό είναι (υπάρχουν σωματεία, ενώσεις που επιθυμούν να το κάνουν και τονίζουν την ασφάλεια).

Φέτος, ένα λουλούδι είναι αρκετό στην πόρτα που πάγωσε ο χρόνος. Στα κάγκελα που βάφτηκε η Ιστορία. Το μεγάλο επετειακό ραντεβού στους δρόμους θα έρθει. Η μεγάλη λαοθάλασσα δεν χάνεται. Θα ξανακατέβει στους δρόμους όπως πέρυσι. Για φέτος, λίγη υπομονή και μια ολιγόλεπτη παρουσία στην Πατησίων είναι αρκετή.

Φέτος, όλοι μας θα είμαστε εκεί στα πολύχρωμα κάγκελα του Πολυτεχνείου με τα λουλούδια και τις ζωγραφιές μας. Και του χρόνου; Στο δρόμο, για να τιμήσουμε όπως αρμόζει την 48η επέτειο της εξέγερσης των φοιτητών του Πολυτεχνείου.

Το Πολυτεχνείο ζει. Ζήτω η Δημοκρατία.

+ posts

Ονομάζομαι Βαγγέλης Βαλαβάνης. Συντάκτης, από τα ιδρυτικά μέλη του Φοιτητικού Κόσμου. Είμαι φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν και ερωτευμένος βαθιά με την Ιστορία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο αέρας των Πανελληνίων με έστειλε στο εξωτικό και γυναικοκρατούμενο Πάντειο. Ιστορία, η πρώτη αγάπη. Πολιτικές Επιστήμες η δεύτερη. Η συγγραφή όμως, μια και μοναδική. Ίσως ο μοναδικός τρόπος να μπορώ να είμαι κοντά και στις δυο μου αγάπες. Να εκφράζομαι, να προβληματίζομαι, να αναδεικνύω τα κακώς κείμενα της εποχής μου, να δέχομαι και να ασκώ κριτική, να…να…να… Να ταξιδεύω και να αναπνέω.
Γιατί αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάσα μες στην σκόνη του κόσμου. Μια πράξη βαθιά πολιτική και συναισθηματική. Γιατί η γραφή ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Ανθρώπου. Ο τρόπος του να αποτυπώσει την ψυχή του, το αέναο πάθος του για τη ζωή και να ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι. Ένα ταξίδι για να τον ανακαλύψουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Και αυτός εδώ στον Φ.Κ. είναι και ο δικός μας στόχος. Γράψτε. Προβληματιστείτε. Ανακαλύψτε και Ονειρευτείτε για τον δικό σας. Για έναν κόσμο που μας αξίζει. Για τον δικό μας κόσμο. Τον Φοιτητικό Κόσμο.