Βρισκόμαστε στο μήνα Σεπτέμβριο, όπου φοιτητές και φοιτήτριες, πολλώ δε μάλλον οι πρωτοετείς με τις οικογένειές τους, προσπαθούν να βρουν το βηματισμό τους εν όψει της έναρξης της νέας ακαδημαϊκής χρονιάς. Τα ζητήματα που έχουν να τακτοποιήσουν είναι γνωστά σε όσους/ες έχουν περάσει τη διαδικασία αναζήτησης φοιτητικής κατοικίας σε άλλη πόλη από εκείνη όπου διαμένουν μόνιμα. Μέχρι εδώ έχει καλώς. Ακόμα καλύτερα έχει όσο Υπουργοί και Υφυπουργός, ο κ. Συρίγος, συγκεκριμένα, διαβεβαιώνουν ότι τα πανεπιστήμια θα λειτουργήσουν εξ ολοκλήρου δια ζώσης.
Τι γίνεται όμως όταν όλα αυτά, μαζί με τον ενθουσιασμό πρωτοετών αλλά και δευτεροετών που θα πατήσουν για πρώτη φορά στο Πανεπιστήμιο, γκρεμίζονται από το αλαλούμ και τις αντιφάσεις παραγόντων των ίδιων των πανεπιστημίων; Οι οικογένειες των πρωτοετών, αλλά και όσων εγκατέλειψαν τις φοιτητικές τους κατοικίες λόγω διαδικτυακής διδασκαλίας, έχουν απέναντι τους μια πολύπλοκη και -το κυριότερο- αβέβαιη κατάσταση.
Εξηγώ. Εκτός από τις τιμές των ενοικίων που για τις πόλεις Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα, αλλά και σε όλη την Κρήτη, βρίσκονται στα ύψη (ακόμα και ύστερα από την κάμψη του “φαινομένου Airbnb”) οι ενδιαφερόμενοι δε γνωρίζουν καν αν αυτό είναι μάταιο ή όχι. Η δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου ήταν σαφής: “Υπάρχουν και τα ίδια τα Πανεπιστήμια, οι Πρυτάνεις τους, τα όργανα που διοικούν τις σχολές, που είμαι βέβαιος ότι θα αναπτύξουν όποια μέριμνα χρειάζεται, προκειμένου να μην κλείσουν οι σχολές, να μην αναγκαστούν οι φοιτητές να παρακολουθήσουν μια ακόμη χρονιά από απόσταση[…] υπάρχει και η διάσταση που μας θέτουν πάρα πολλοί γονείς σε ολόκληρη την Ελλάδα: «Να ενοικιάσουμε σπίτι, θα γίνει κανονικά η χρονιά»; Η απάντηση της Κυβέρνησης είναι ότι εμείς έχουμε κάνει ό,τι περνά από το χέρι μας, έτσι ώστε να ξεκινήσει και να εξελιχθεί ομαλά η διαδικασία της εκπαίδευσης στα Πανεπιστήμια δια ζώσης”.
Σε μια χώρα όπου μόλις το 2% των φοιτητών δικαιούται Φοιτητική Εστία και η εύρεση της κατοικίας για τους υπόλοιπους είναι καθαρά ατομική ευθύνη (!) υπό το έλεος εξωφρενικά γελοίων τιμών, Υπουργείο, Σύγκλητος και επιμέρους Τμήματα δεν καταφέρνουν καν να συντονιστούν ώστε να δώσουν μια ξεκάθαρη, υπεύθυνη και ομόφωνη απάντηση.
Αυτά γιατί κάποιος κακοπροαίρετος θα έβαζε με το νου του ότι για ένα τμήμα της φοιτητικής κοινότητας η διαδικτυακή μιζέρια δεν είναι ακόμα παρελθόν σε αντίθεση με τις τυμπανοκρουσίες του υπουργείου. Μόνο που αυτή τη φορά η απόφαση θα μοιάζει να έχει ληφθεί από τα ίδια τα πανεπιστήμια που “ελέω αυτοδιοίκητου” θα φέρουν εκείνα την ευθύνη για αεριζόμενες αίθουσες, επάρκεια σε προσωπικό καθαριότητας και τον έλεγχο των πιστοποιητικών εμβολιασμού.
