Όσο απίστευτο και αν φαντάζει σε οπαδούς διαφόρων αποχρώσεων που ηλικιακά δεν ξεπερνούν τα 25 έτη, η ΑΕΚ διέθετε δικό της γήπεδο. Και δεν μιλάμε για ένα απλό γήπεδο, αλλά για μία από τις πιο καυτές και συνάμα ιστορικές έδρες του Ελληνικού πρωταθλήματος, το «Νίκος Γκούμας» της Νέας Φιλαδέλφειας. Εν ολίγοις, στα πλαίσια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 και των πολιτικών σκοπιμοτήτων, το Νίκος Γκούμας κατεδαφίστηκε και ουδείς τήρησε τις υποσχέσεις του για την ανακατασκευή του. Η πολιτική αυτή «αλητεία» είχε ως αποτέλεσμα η ΑΕΚ να μείνει άστεγη για 20 σχεδόν χρόνια, παίζοντας σε κάθε πιθανό και απίθανο γήπεδο των Αθηνών (Νέα Σμύρνη, ακόμα και Καραϊσκάκη).
Στα χρόνια της παντοδυναμίας του Νίκος Γκούμας, όπου η ΑΕΚ κέρδιζε τίτλους, έπαιζε όμορφο ποδόσφαιρο και «πατούσε» μεγάλα ευρωπαϊκά ονόματα, είχε υιοθετηθεί στο φρασεολόγιο των οπαδών της ομάδας η φράση «1-0 από Δεκελείας…» ( η Λεωφόρος Δεκελείας οδηγεί στο γήπεδο της ΑΕΚ).
Ήταν μια φράση που μέσω της υπερβολής, αναδεικνύει την δύναμη που είχε η έδρα του δικεφάλου. Μια δύναμη, η οποία πήγαζε από τον λαό της και από κανέναν παίκτη/προπονητή/ιδιοκτήτη/στέλεχος. Δεν είναι τυχαίο που στα πρώτα χρόνια της παράγκας, ο Ολυμπιακός έπαιρνε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα πρωταθλήματα, αλλά από την Φιλαδέλφεια πάντα έφευγε με σκυμμένο το κεφάλι.
Θυμάμαι τα σχολικά μου χρόνια που με ειρωνικό τόνο, κάτι συμμαθητές-επιστήμονες με ρωτούσαν «χαχ Κωστάκη πότε θα μπείτε στο γήπεδο;» και ούτω καθεξής, δείχνοντας πως διέπονται από μηδενική ενσυναίσθηση των δεδομένων. Και απαντώ εγώ στους κυρίους, ότι ήρθε η ώρα να γνωρίσουν το στολίδι της ΑΕΚ, από την νέα αγωνιστική σεζόν. Την «OPAP Arena, Αγιά Σοφιά».
Τώρα όμως, έρχεται στο παιχνίδι ο ένδοξος λαός της Ένωσης. Βλέπετε, όπως προείπα, η Νέα Φιλαδέλφεια ήταν κάστρο ελέω του κόσμου της. Έτσι λοιπόν πρέπει να γίνει τώρα. Την δυναμική στο νέο γήπεδο δεν θα την δώσει ούτε ο Τσούμπερ, ούτε ο Αραούχο, ούτε ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Μονάχα οι 32.500 οπαδοί θα μπορούν να μετατρέψουν το γήπεδο σε καμίνι. Και αυτό, για να μην αποτελέσει μια ευχάριστη ουτοπία, πρέπει να υπάρξει συσπείρωση. Ντεμικοί, Αντιντεμικοί, Μελισσανιδικοί, Αντιμελισσανιδικοί και ούτω καθεξής, οφείλουμε να αφήσουμε στην άκρη την διχόνοια και τα κακώς κείμενα της 10ετιας Τίγρη και να κοιτάξουμε μπροστά. Πονέσαμε, κλάψαμε, πληγωθήκαμε, πράγματι. Αλλά η ιστορία μας υποχρεώνει να είμαστε εκεί.
Μας υποχρεώνει να δώσουμε ξανά σάρκα και οστά στο σύνθημα «1-0 από Δεκελείας». Έτσι και γίνει αυτό, όλα με γοργόν τρόπο θα πάρουν την σειρά τους. Δεν ξέρω διοικητικά και αγωνιστικά τι επιφυλάσσει το μέλλον, για να είμαι ειλικρινής. Δεν είμαι ούτε αισιόδοξος αλλά ούτε απαισιόδοξος, άλλωστε έχουνε δει πολλά τα μάτια μου. Το μόνο που ξέρω είναι πως, για να γιγαντωθεί ο δικέφαλος, η Νέα Φιλαδέλφεια πρέπει να είναι καμίνι. Και μεταξύ μας, θα είναι.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
