«Έχει ένα δίκιο ο Μητροπολίτης Κοζάνης όσον αφορά τις φλύαρες γυναίκες. Μιλάνε πολύ σε σημείο που εκνευρίζεσαι. Πιστεύω ότι οι γυναικοκτονίες στην Ελλάδα οφείλονται σε ένα βαθμό στη φλυαρία των γυναικών. Μιλάνε ακατάπαυστα. Θα μου πει τώρα, δεν μπορεί να γενικεύεις. Είναι αφόρητο πάντως.»
Τάδε έφη Κωνσταντίνος Τζούμας. Τι κι αν το γυρίζει σε «πλάκα έκανα βρε παιδιά, δεν ξέρετε από πλακ χούμορ;», τάδε έφη. Κι αν το είπε πρώτα ένας ιερωμένος το «η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα», τώρα το είπε ένας κοινός, φανερώνοντας μία ακόμα απόχρωση του σεξισμού στην Ελλάδα. Είχαμε μάθει το «γιατί δεν μίλησε;» ως «αίτιο» της γυναικοκτονίας, τώρα μάθαμε και το «γιατί μίλησε;». Με άλλα λόγια, το μεγαλείο της αντίφασης, είτε μιλάει μία γυναίκα, είτε όχι, τη σκοτώνουν και πάντα φταίει.
Στις πόσες άραγε λέξεις, κατά τον κο. Τζούμα, θεωρείται μία γυναίκα φλύαρη; Στις πόσες ένας άνδρας; Στις πόσες λέξεις «δικαιολογείται» να δολοφονήσει κανείς μία γυναίκα; Στις πόσες έναν άνδρα; Δε χρειάζεται απάντηση. Κανείς δε σκότωσε έναν άνδρα γιατί ήταν τάχα φλύαρος. Για αυτό και λέγεται γυναικοκτονία. Γιατί, αν ήταν άνδρας, θα ήταν ακόμα ζωντανή.
Εδώ, σαφώς, ίσως έλεγε ο κος. Τζούμας «επειδή οι άνδρες δεν είναι φλύαροι». Πώς ορίζεται ο φλύαρος; Από ένα λεξικό του Μπαμπινιώτη: «αυτός που λέει πολλά». Μόνο εμένα αυτό το «λες πολλά» με φαίνεται κάπως απειλητικό; Είναι αναπόφευκτη όμως η ερώτηση: πόσα λέει ο κος. Τζούμας και πόσα λέει κάθε μία από τις 17 δολοφονημένες εντός του 2021; Ήδη γαρ ο κος. Τζούμας λέει πολλά, αλλά από τις 17 καμία δεν μπορεί πια να πει λέξη. Είναι λοιπόν φλύαρος ο κος. Τζούμας;
Μην κρυβόμαστε. Η ατάκα του ηθοποιού (τι ήθη ποιεί, νη Δία, με τέτοιες δηλώσεις!) είναι άλλο ένα ξεκάθαρο παράδειγμα του γνωστού πια victim blaming. Όπως λέμε «τι δουλειά είχε το 15χρονο στα Εξάρχεια», «μα κι αυτή πόσο κοντή φούστα φορούσε», λίγο πολύ ένα «ήθελές τα κι έπαθές τα» με συλλογικό αποδέκτη κάθε θύμα προνομιούχου τινός. Λειτουργεί κάπως σαν επέκταση της τάχα «αυτοάμυνας», ώστε ακόμα κι αν ο θύτης δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν σε πραγματική άμυνα, ήταν και πάλι σε κάποια ουσιαστική -μη πραγματική, βεβαίως- άμυνα. Αρκεί να μη φταίει ο θύτης, αρκεί να προστατευτεί. Εντελώς τυχαία, αυτής της προστασίας τυγχάνουν πάντα συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Αυτό είναι προνόμιο.
Άμυνα απέναντι στη φλυαρία, όμως; Στη χώρα μου έχουμε ένα ρητό (που ακούγεται κυρίως στις παιδικές χαρές, αλλά το προσπερνάω αυτό): «sticks and stones may break my bones, but words shall never hurt me». Πράγματι, δε νομίζω ότι, από την «φλυαρία των γυναικών», το πρόβλημα του κου. Τζούμα είναι η φλυαρία, αλλά οι γυναίκες.
Ναι, είναι μισογύνης. Ακόμα και εκτός της συζήτησης για τις γυναικοκτονίες, ο κος. Τζούμας θα ήταν μισογύνης. Είναι γαρ πολύ απλό να δει κανείς ότι το αίσθημά του είναι ότι οι γυναίκες «λένε πολλά», ότι δε θα έπρεπε να «λένε πολλά», ήτοι θα έπρεπε να μιλούν λιγότερο, ήτοι “Stand Still, Look Pretty” και οι γυναίκες ως βιτρίνες. Γιατί το ομιλείν είναι, στην φιλελεύθερη κοινωνία, δικαίωμα των ιδιοκτητών (της Ιδιοκτησίας στην πραγματικότητα), και στην πατριαρχία, ιδιοκτήτες είναι οι άνδρες. Με άλλα λόγια, το ομιλείν αποτελεί «ανδρική υπόθεση».
Ένα πράγμα, όμως, με δυσκολεύει: αν η φλυαρία των γυναικών είναι ο λόγος που δολοφονούνται, γιατί δολοφονήθηκαν μόλις 17; Ήταν μόλις 17 οι φλύαρες στη χώρα; Καθαρίσαμε, δηλαδή; Ή μήπως οι άλλες πήραν το μάθημά τους, κατά τον κο. Τζούμα, και ήπιαν το αμίλητο νερό;
Ή μήπως δεν έφταιγαν οι 17 φλύαρες αλλά οι 17 γυναικοκτόνοι;
ΥΓ. Απίστευτο ανάγνωσμα το «Η Προέλευση της Οικογένειας, της Ιδιωτικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους» του Ένγκελς. Η σχέση Ιδιοκτησίας-Πατριαρχίας ξεγυμνωμένη ενώπιον κάθε αρνητή της.
