«Ακόμη ψάχνω να βρω τη θέση μου…»
Σε μια εποχή που η ομοιόσταση διατηρείται με αυθόρμητες αντιδράσεις και όχι με παρατήρηση και αφαιρετική ικανότητα, οι απόψεις και τα ιδεώδη είναι πιο εύπλαστα και από φρέσκια πλαστελίνη. Σε μια εποχή που το συναίσθημα καθοδηγεί τα πάντα εκτός απο αυτά που πρέπει να καθοδηγεί, τα προσωπεία θολώνουν σε τέτοιο βαθμό, ώστε το ταμπέλωμα είναι η μόνη ικανότητα πορισμάτων. Σε μια τέτοια εποχή, δυστυχώς, οι σκεπτόμενοι γίνονται «Πόντιοι Πιλάτοι», οι δε παρορμητικοί γίνονται σταυρωτές…
Μέσα σε μια «βολική» λοιπόν κατάσταση, κατά την οποία η κοινωνική ηθική μοιάζει με ένα ζευγάρι πόδια με δύο διαφορετικά παπούτσια, ο 21ος Έλληνας βιώνει την δύσκολη ενηλικίωσή του.
Καλείται να πάρει θέση, να καταδικάσει, να χλευάσει, να πολεμήσει, να πιστέψει… Τι; Ποιον; Πού; Γιατί; Ξέρει άραγε; Σε ποιόν να στρέψει τη σκανδάλη, σε ποιον να δώσει το χέρι; Ποιανού το άγαλμα να γκρεμίσει, ποιανού το άγαλμα να χτίσει; Δύσκολο πράγμα η ενηλικίωση, ειδικά εάν δεν είσαι προετοιμασμένος γι΄ αυτήν, και εκείνος δεν ήταν, κατ’ εμέ….
Ευτυχώς για εκείνον, υπάρχει πλεόνασμα «προμηθευτών κατεύθυνσης». Θα ανταλλάξουν το χάος του με ένα κουτί, θα του μάθουν να σκέφτεται. Γιατί ο 21ος Έλληνας, εκείνος του νέου αιώνα, φοβάται, φοβάται να σκεφθεί, και γι’ αυτό βάζει άλλους να σκέφτονται για εκείνον. Άραγε φωνάζει απο πίστη στο κατ’ εκείνον σωστό ή μήπως φωνάζει από την ανάγκη του να είναι σχετικός;
Σ’ αυτή την ζούγκλα που έμαθε να ζει, ο ήρωας του ενός συνιστά το απόβρασμα του άλλου. Ο καθένας έχει το δόγμα του και το κηρύσσει στους «συνομιλητές» του. Και εκείνος μένει πάντα στο μεταίχμιο, ψάχνοντας μια ταυτότητα. Όπου και αν κοιτάξει θα δει άσπρο και μαύρο και μια φωνή ουρλιάζει στο αυτί του πως οι πιο σκοτεινές θέσεις της κολάσεως φυλάσσονται για εκείνους που διατηρούν την ουδετερότητά τους σε εποχές ηθικής κρίσης.
Τι και αν όμως στο μυαλό του 21ου Έλληνα ο εθνικισμός δεν έχει ως λύση τον εθνομηδενισμό,ο μιλιταρισμός την κατάργηση παρελάσεων, ο ρατσισμός την παγκοσμιοποίηση, η ουδετερότητα τον φανατισμό; Ποιος ορίζει οτι ο διπολισμός πρέπει να είναι η κεντρομόλος δύναμη μίας κοινωνίας; Γιατί να οφείλει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο ακρότητες;
Η αναζήτηση της αλήθειας για εκείνον δεν είναι ένας παλικαρισμός, ούτε μια μεγαλόστομη ιντερνετική δημοσίευση. Για εκείνον η αλήθεια θέλει πραότητα και ταπεινότητα, αρκετή ώστε να σε κάνει να μπορείς να εξορύξεις την αλήθεια απο το πιο βαθύ σκοτάδι. Και πάνω από όλα, έρευνα. Παλεύει να βρει την δική του αλήθεια, να παλέψει για εκείνη φορώντας το δαχτυλίδι του Γύγη, να αναγνωρίσει το καλό και το κακό σε κάθε σκοπό.
Για τον 21ο Έλληνα, υπάρχει διαφορά μεταξύ ουδετερότητας και ισορροπίας. Η πρώτη είναι εθελοτυφλία, η δεύτερη αποτελεί παρατήρηση. Παρατήρηση των ανθρώπων, των κοινωνικών δομών, των συμβόλων και των ξεχασμένων. Μόνο έτσι, προσπαθώντας να έχει την καλύτερη δυνατή εικόνα του δάσους, μπορεί να μιλήσει, να πάρει θέση, να πολεμήσει, να πιστέψει. Γιατί για εκείνον, καλύτερα να διατηρήσεις μια σιωπηλή άγνοια, παρά μια ημιμαθή άποψη.
Αυτός ο 21ος Έλληνας είσαι -ίσως- και εσύ, σίγουρα όμως είμαι εγώ. Πιστεύω σε έναν Ελληνισμό αλληλλέγγυο, σε μια πατρίδα που απλώνει το χέρι βοηθείας χωρίς κακόβουλα βλέμματα. Σε μια περήφανη εθνική συνείδηση που σημαίνει όχι υπεροχή απέναντι στους άλλους, αλλά αυτογνωσία και συνύπαρξη με ανθρώπους που ανατρέφονται μέσα σε κοινά πολιτισμικά γνωρίσματα. Στην ελευθερία του λόγου και στην απαγόρευση καλουπώματός της με οποιοδήποτε τρόπο. Και πάνω απ’ όλα πιστεύω στην Αγάπη, αυτή που ενυπάρχει μέσα στην κατανόηση, την ελεημοσύνη, την ενσυναίσθηση και την διάθεση συνδιαλλαγής με τον οποιονδήποτε. Αυτή όμως είναι η αλήθεια του, όχι απαραίτητα η δική σου. Την δική σου θα την βρεις μόνος σου, και πιθανώς να διαφέρει από αυτήν που σου μεθοδεύουν οι «προμηθευτές» σου.
Δεν ξέρουν πιο πολλά από σένα, ξέρουν όμως πώς να σε κάνουν να πιστέψεις κάτι τέτοιο. Μην τους ακούς. Μην ακούς κανέναν. Διάβασε, συζήτησε, ΆΚΟΥ. Βρες το δικό σου μονοπάτι. Μόνο από τέτοιους 21ους Έλληνες, η 21η Ελλάδα προσδοκά την αλλαγή…
Αφιερωμένο στον Παύλο Φύσσα, τον Ζακ Κωστόπουλο, την Αγγελική Παπαθανασοπούλου, τον Επαμεινώνδα Τσάκαλη, την Παρασκευή Ζούλια, τον Αλέξη Γρηγορόπουλο και σε όλα τα θύματα του «διπόλου»…
Με λένε Δημήτρη Δανόπουλο. Σπουδάζω Νομική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μ αρέσει να γράφω, να εκφράζω τη σκέψη μου σε ένα κείμενο στο οποίο ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση και να αλληλοεπιδράσει μ΄ αυτό, κυρίως δε να συγκεντρώνω το χάος του κεφαλιού μου σε ένα οργανωμένο πλαίσιο. Το αν γίνεται να συμβαίνει πάντοτε αυτό, είναι άλλη υπόθεση...
