Το να βρίσκεσαι σε lockdown είναι χάλια απο πολλές απόψεις, τουλάχιστον όμως σου δίνει την ευκαιρία να χαλαρώσεις και να κάνεις πράγματα που συνήθως παραμελείς στην γρήγορη και επιφορτισμένη καθημερινότητά σου. Μπορείς να δεις μια ταινία που ήθελες καιρό να δεις, να διαβάσεις ένα βιβλίο που ήθελες καιρό να διαβάσεις, ή να ακούσεις έναν δίσκο που ήθελες να ακούσεις. Και επειδή η καραντίνα μας δίνει την ευκαιρία να εμβαθύνουμε σ’ αυτό που κάνουμε και να δώσουμε χρόνο σε κάτι που τον χρειάζεται για να ωριμάσει μέσα μας, αναλαμβάνω σαν καραντινιακός ποιμένας (;;;) να προτείνω 5 μουσικά άλμπουμ που μπορείς να ακούσεις στο lockdown, τα οποία -αν τους δώσεις την απαραίτητη προσοχή- θα σου επανανοηματοδοτήσουν το τι μπορεί να είναι μουσική, καθώς και το πού μπορεί να φτάσει.
Kid A, Radiohead
Για πολλούς ο πιο πετυχημένος δίσκος των Radiohead, σίγουρα ο πιο καθοριστικός για την μετέπειτα μουσική τους πορεία, ο «Kid A» είναι ένα μείγμα ηλεκτρονικής ψυχεδελικής ambient από το μακρινό 2000. Προσπαθώντας να δημιουργήσουν το μουσικό τοπίο του κόσμου στον οποίο θα γεννιόταν ο πρώτος ανθρώπινος κλώνος (Kid A), ο δίσκος έχει μια αλλόκοτη σκοτεινή αίσθηση που σε κάνει να νιώθεις σαν να αιωρείσαι μουδιασμένος σε ένα εξωγήινο τοπίο. Παρά τα 20 χρόνια του, παραμένει εξαιρετικά επίκαιρος μέχρι και σήμερα, καθώς αναφέρεται σε θέματα και ανησυχίες που εξακολουθούν να ταλανίζουν την κοινωνία της υπερτεχνολογίας. Ιδανικός για βραδινό άραγμα, δίπλα σε παράθυρο ή ταράτσα. Δώσε του χρόνο, και θα σε ανταμείψει.
The Wall, Pink Floyd
Ο ορισμός του concept album. Ο «Wall» αφηγείται την ιστορία του Pink, ενός διαταραγμένου, εγωπαθούς ροκ σταρ, σημαδεμένο από ψυχολογικά τραύματα που τον αναγκάζουν να χτίσει ένα «τείχος» ανάμεσα σε εκείνον και τον έξω κόσμο. Από τον θάνατο του πατέρα του, τον πόλεμο, την αυταρχική και υπερπροστατευτική μητέρα του, την ζωή σε μια απαθή κοινωνία, ο δίσκος πραγματεύεται συναισθήματα και καταστάσεις που βιώνουμε όλοι, και που μας εμποδίζουν από το να χτίζουμε υγιείς σχέσεις, να διαμορφώνουμε υγιείς προσωπικότητες και εν τέλει συντελούν στο να ορθώνουμε τα δικά μας τείχη. Η ακρόασή του είναι όμοια με την θέαση μιας θεατρικής παράστασης, και απαιτεί την ίδια προσοχή για να πιάσει κανείς το μήνυμα που θέλει να δώσει. Ο δίσκος έχει και την δική του ταινία, η παρακολούθηση της οποίας βοηθά πολύ στην κατανόηση των συμβόλων του δίσκου. Προσοχή στους στίχους.
An American Prayer, Τhe Doors
Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Jim Μorrison των Doors ήταν- πέρα απο την ιδιότητά του ως ο θρυλικός frontman του συγκροτήματος- ένας δεινός ποιητής. Όλα σχεδόν μάλιστα τα τραγούδια της μπάντας προέρχονται απο μουσική ενορχήστρωση πάνω στα ποιήματά του, τα οποία μελοποιήθηκαν σε στίχους. O «An American Prayer» είναι μια δουλειά των doors μετά τον θάνατο του Morrison. Χρησιμοποιώντας ακουστικό υλικό του ιδίου να απαγγέλνει μερικά απο τα ποιήματά του, δημιουργούν ένα μουσικό υπόβαθρο που αγκαλιάζει την απαγγελία και την μετατρέπει σε μελοποιημένη ποίηση. Το αποτέλεσμα είναι ένας ανατριχιαστικά «μουδιαστικός» δίσκος, ο οποίος ταξιδεύει μέσα σε ιδέες, σκέψεις, συνειρμικές παρορμήσεις και εικόνες απο το μυαλό του Morrison. Και το να τριγυρνάς μέσα στο μυαλό μιας ποιητικής ψυχής, αυτό δεν μπορεί παρά να είναι εξαιρετικά γλαφυρό και ενδιαφέρον.
The Dark Side of the Moon, Pink Floyd
Για κάποια έργα τέχνης είναι ασφαλές να πει κανείς ότι για το λόγο του ότι διεισδύουν τόσο βαθιά στις ρίζες του να είναι κανείς άνθρωπος, η επαφή με αυτά θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέρος της στοιχειώδους, απαραίτητης διαπαιδαγώγησής μας, ανεξαρτήτως των προσωπικών μας προτιμήσεων. Guernica του Πικάσο, Mona Lisa του Ντα Βίντσι, Έναστρη Νύχτα του Βαν Γκωγκ, Αδερφοί Καραμαζώφ του Ντοστογιέφσκι, Fur Elise του Μπετόβεν, Nessun Dorma του Τζάκομο Πουτσίνι, The Dark Side of the Moon των Pink Floyd. Πρόκειται για την πληρέστερη, κατά την γνώμη μου, ακουστική απεικόνιση της ανθρώπινης ύπαρξης στον σύγχρονο κόσμο. Καταπιάνεται με όλες τις έμφυτες και επίκτητες αισθήσεις, την έννοια του χρόνου, την φιλαργυρία, τον ρατσισμό, τον πόλεμο, τον θάνατο, δημιουργώντας τόσο περίτεχνα το πορτραίτο της σύγχρονης και διαχρονικής ανθρωπότητας, σε όλο το λαμπρό μεγαλείο των παθών και των συναισθημάτων που την αποτελούν. Αξίζει να το ακούσει ο οποιοσδήποτε, είτε ροκάς, είτε μεταλλάς, είτε λαϊκός, είτε έντεχνος, είτε ραπάς, από την αρχή ως το τέλος με ανοιχτή καρδιά.
For Emma, Forever Ago, Bon Iver
“Emma isn’t a person. Emma is a place you get stuck in. Emma is pain you can’t erase…”
Τέλος, ένας δίσκος για τους ρομαντικούς. Γραμμένος και ηχογραφημένος σε μια απομονωμένη κυνηγετική καλύβα στον Καναδά, ο «For emma, Forever Ago» ζωγραφίζει τα συναισθήματα ενός ανθρώπου στην προσπάθειά του να ξεπεράσει τον χωρισμό. Ο Justin Vernon (Bon Iver) έγραψε τον δίσκο σε μια περίοδο κατά την οποία χώρισε με την τότε κοπέλα του, διαλύθηκε η μπάντα του (deYarmont Edison) και διαγνώστηκε με μονοπυρήνωση. Το αποτέλεσμα αυτής της ψυχικής κατάστασης είναι ένας ακουστικός, ωμός δίσκος με πολύ γλαφυρές εικόνες. Δεν απευθύνεται σε χωρισμένους, απευθύνεται σε όλους όσους βίωσαν και βιώνουν τον έρωτα, σε όσους μπορούν να καταλάβουν το μέγεθος του να δένεται κανείς με ένα πρόσωπο. Τα χρώματα αυτού του δίσκου θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν θλιμμένα, μονάχα από το γεγονός ότι είναι σχεδόν ανυπόφορα ανθρώπινα και ζωντανά. Γι’ αυτόν τον λόγο συνιστώ αυτόν τον δίσκο σε όποιον μπορεί να τον καταλάβει και δεν φοβάται να βουτήξει στο γκρι για να βρει το κόκκινο. Και αυτός θα ανταμειφθεί.
Χόρτασες; Αν ναι, εξαφανίσου από μπροστά μου. Για σένα που θες να εμβαθύνεις κι άλλο, και να δεις ενδεχομένως και άλλα πράγματα, στην παρακάτω spotify λίστα θα βρεις ένα ευρύ φάσμα από τραγούδια για να χαθείς μέσα τους, κατά την διάρκεια της καραντίνας.
Με λένε Δημήτρη Δανόπουλο. Σπουδάζω Νομική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μ αρέσει να γράφω, να εκφράζω τη σκέψη μου σε ένα κείμενο στο οποίο ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση και να αλληλοεπιδράσει μ΄ αυτό, κυρίως δε να συγκεντρώνω το χάος του κεφαλιού μου σε ένα οργανωμένο πλαίσιο. Το αν γίνεται να συμβαίνει πάντοτε αυτό, είναι άλλη υπόθεση...
