Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, πρώην συντάκτριάς μας
Την Τρίτη (22/06) έγινε γνωστό από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ότι ένα 14χρονο κορίτσι από τη Θεσσαλονίκη έχασε την ζωή του ύστερα από χειρουργική επέμβαση τοποθέτησης γαστρικού δακτυλίου. Ώστε να χάσει τα περιττά κιλά και να μην υφίσταντο εκφοβισμό στον σχολείο.
Ακολούθησαν άρθρα, ποστ, επικρίσεις και κρίσεις, να λένε για τα <<κωλόπαιδα>>, για τους κακόμοιρους τους γονείς και πάει λέγοντας. Η μόνη άτυχη μέσα σε όλη αυτή την ιστορία είναι αυτή η κοπέλα, αυτό το παιδάκι που τόσο άδικα έχασε την ζωή του γιατί…
Γιατί ο τελευταίος χρόνος αποτελεί την μεγαλύτερη απόδειξη μιας δυστυχισμένης και στο βάλτο καλά χωμένης κοινωνίας που έχει καταρρεύσει. Γιατί ένας γονιός προτίμησε να κάνει το χατίρι στην κόρη του, η οποία -όντας παιδί- δεν φαντάζονταν τι συνέπειες μπορεί να έχει μια εγχείρηση <<ρουτίνας>>, όπως περίτρανα την παρουσίασε ο <<γιατρός>>. Γιατί ένα κοριτσάκι, ένα πλασματάκι δεκατεσσάρων χρονών δέχονταν εκφοβισμό στο σχολείο για τα κιλά του και κανείς δεν έκανε τίποτα για αυτό. Ή μάλλον όχι, έκανε: η “αγγελικά πλασμένη” κοινωνία βγήκε και αποκάλεσε κωλόπαιδα 14χρονα. Στιγμάτισε, γέμισε τύψεις και ενοχές πλασματάκια που δεν τους έμαθε η ίδια αυτή κοινωνία να σέβονται την διαφορετικότητα. Αυτά τα παιδιά σήμερα είναι δακτυλοδεικτούμενα από ενήλικες που δεν ξέρουν να φέρονται και να παιδεύουν τα παιδιά τους. Γιατί ένα παιδί είναι το απείκασμα, η προέκταση της οικογένειάς του, την κοινωνίας του, της εποχής του, των επιρροών και των επιδράσεων που δέχεται από το περιβάλλον του. Περιβάλλοντα προκατειλημμένα και βαθιά αρρωστημένα.
Το σχολείο όμως πού ήταν όταν συνέβαιναν τα περιστατικά εκφοβισμού; Απουσίαζε εκούσια και τώρα συμπονά την οικογένεια της μαθήτριας-υπόδειγμα που χάθηκε τόσο άδικα;
Είμαστε όλοι συνένοχοι σε έναν ακόμη θάνατο, είμαστε όλοι συνένοχοι που αντί να πάρουμε το παιδί από το χέρι που θέλει να αλλάξει, να δει τον εαυτό του διαφορετικά, να νιώσει άνετα με το σώμα του, δεν προσπαθήσαμε να του αλλάξουμε συνήθειες -που εξαιτίας μας ακολουθεί- και να του δώσουμε μια ασφαλέστερη αλλά κοπιαστικότερη λύση. Γιατί μάθαμε να τα θέλουμε όλα έτοιμα, και τώρα που μας τα παίρνουν πίσω, ζητάμε και τα ρέστα.
Γιατί τα σχολεία δεν <<παράγουν>> πλέον ανθρώπους, αλλά “δρομείς” ατομικούς, εγωιστές που τρέχουν να αρπάξουν την πρωτιά με κάθε κόστος, ακόμα και αν δεν την αξίζουν. Γιατί αντί να χαιρόμαστε που το παιδί μας πέρασε την τάξη με οποιονδήποτε βαθμό, του λέμε ότι υπάρχει και το 20 και ρωτάμε και την γειτόνισσα “εσάς ο γιος σας 19, εμάς φέτος έπεσε λίγο”. Ρωτάμε και κοιτάμε τον δίπλα γιατί δεν έχουμε μάθει να εστιάζουμε στην ζωή μας, στην δουλειά μας, στον εαυτό μας, στην ψυχή μας στο μέσα μας.
Νοσεί η κοινωνία μας γιατί αφήνονται ψυχές να βυθίζονται στην ανασφάλεια και στην σύγκριση. Το πραγματικό πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι και οι πράξεις μας.
Συγγνώμη που δεν σου μάθαμε να σε αγαπάς και να σε αποδέχεσαι, συγγνώμη που δεν σου δείξαμε το ασφαλή δρόμο στεκούμενοι πλάι σου, συγγνώμη που (δεν) πρόλαβες να ζήσεις…
Ένα γιατί όμως δεν φτάνει, και μία συγγνώμη δεν αρκεί…
