Με συγκίνηση στα πρόσωπα, ανυπομονησία για να ξεκινήσει το μάθημα και έναν εξαιρετικό καιρό να τους συνοδεύει, οι φοιτητές, μαζί με τον καθηγητή στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής κ. Δημήτρη Καλτσώνη, άνοιξαν ξανά το Πάντειο για 2η φορά μέσα στην ίδια εβδομάδα. Μετά από πρόταση φοιτήτριας του 3ου έτους ο κ. καθηγητής ανταποκρίθηκε με μεγάλη χαρά και μας αιφνιδίασε ευχάριστα με το 2ο μάθημα δια ζώσης, αυτή τη φορά όχι αντιμάθημα (όπως του κ. Κουζή για το εργασιακό νομοσχέδιο), αλλά παραδίδοντας ένα κανονικό μάθημα εξαμήνου. Το «Κινεζικό Πολιτικό Σύστημα και Κοινωνικά Δικαιώματα» αποτελεί ένα από τα καινούργια μαθήματα του Παντείου που ανοίγει ένα παράθυρο σε ένα νέο κόσμο για τον Έλληνα φοιτητή. Πρόκειται για την ανάλυση του κινεζικού κράτους, που υπάρχει ήδη από το 280 π.Χ., με το μάθημα να αναφέρεται κυρίως στην περίοδο από το 1949 μέχρι και το πρόσφατό μας 2019.
«Επιτέλους από κοντά», μεγάλα και μικρά χαμόγελα κυριαρχούσαν μεταξύ του κοινού στο υβριδικό μάθημα του κ. Καλτσώνη, το οποίο έγινε ακριβώς όπως γίνονται και στην υπόλοιπη Ευρώπη τα ακαδημαϊκά μαθήματα… δηλαδή ένας μεικτός τύπος μαθήματος δια ζώσης και εξ αποστάσεως. Με τον υπολογιστή και τα ακουστικά, ο καθηγητής παραδίδει στους φοιτητές του online και με μια μικροφωνική εγκατάσταση παράλληλα και στους παρευρισκόμενους. Πανεπιστήμια της Ιταλίας και της Ισπανίας ήδη έχουν εφαρμόσει τη συγκεκριμένη μέθοδο με το απαραίτητο covid-testing να αποτελεί ευθύνη της Πολιτείας. Εδώ, αντιθέτως, προσλαμβάνουμε φρουρούς για τους κλειστούς πανεπιστημιακούς χώρους…
Το συγκεκριμένο μάθημα, πέραν από μια «ανάσα» για τους φοιτητές αποτελεί και μια πλήρη δικαίωση πως η φοιτητική μας ζωή μπορεί, αν ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα, να επιστρέψει. 35 φοιτήτριες και φοιτητές ήρθαν στο Πάντειο και περίπου 40 ήταν συνδεδεμένοι σε ένα μάθημα με περίπου 80 συμμετέχοντες σε κάθε παράδοση. Τι μας δείχνει αυτό; Πως η δια ζώσης παράδοση μπορεί να επιστρέψει για τα καλά και τα Πανεπιστήμια να ξαναζωντανέψουν.
Ο κ. Δημήτρης Καλτσώνης δήλωσε στον «Φοιτητικό Κόσμο»:
«Σήμερα κάναμε το μάθημα μεικτά, δηλαδή όσα παιδιά μπορούσαν και ήθελαν, ήρθαν εδώ δια ζώσης και τα υπόλοιπα από το διαδίκτυο. Νομίζω ότι το μάθημα πήγε πολύ καλά. Ικανοποίησε και τους μεν και τους δε και… θα το επαναλάβουμε. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Σκοπεύω το υπόλοιπο εξάμηνο, όλα τα μαθήματα, εφόσον μπορούμε να εξασφαλίσουμε και την τεχνική υποδομή, να τα κάνουμε έτσι».
Για τον Σεπτέμβρη;
«Για τον Σεπτέμβρη η ευθύνη και η απόφαση ανήκει στην Πολιτεία, στην κυβέρνηση. Εγώ νομίζω ότι οφείλει να λάβει τα αναγκαία μέτρα. Πρώτα από όλα να επιταχύνει τους εμβολιασμούς για να συμπεριλάβει και τις ηλικίες των φοιτητών, να νοικιάσει αίθουσες και ό,τι άλλο χρειάζεται ώστε επιτέλους να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια τον Σεπτέμβριο. Δεν νοείται να είναι άλλο κλειστά. Πρέπει να ανοίξουν, είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να λάβει τα μέτρα για να ανοίξουν τα Α.Ε.Ι. Είναι απαράδεκτο να είναι κλειστά. Δεν θα κουραστώ να το λέω και να το τονίζω σε όλους τους τόνους».
Άρα αυτές τις 2 εβδομάδες που μας απομένουν μπροστά μας σκέφτεστε έτσι να κάνετε τα μαθήματά σας; (Η εξεταστική στο Πάντειο ξεκινά στις 22 Ιουνίου)
«Εγώ θα το κάνω. Αυτό που έκαναν και άλλοι συνάδελφοι και γίνεται και με προτροπή και απόφαση του Συλλόγου των Μελών Δ.Ε.Π. και του Συλλόγου των Φοιτητών του Παντείου είναι απλώς πρωτοβουλίες σποραδικές εκ των πραγμάτων. Δεν μπορούν όλα τα μαθήματα να γίνουν υπαίθρια προφανώς. Είναι πρωτοβουλίες με τις οποίες θέλουμε κάπως να αισθανθούμε ότι γίνεται το μάθημα, την παρουσία, την επικοινωνία που χρειάζεται να υπάρχει για τη δουλειά αυτή. Και δευτερευόντως είναι ένας τρόπος διαμαρτυρίας απέναντι στην κυβέρνηση που δεν έχει λάβει ακόμα μέτρα για να ανοίξουν τα Πανεπιστήμια με ασφάλεια. Τα δια ζώσης μαθήματα, έτσι όπως είναι η κατάσταση, είναι μια μεγάλη γιορτή. Έτσι το αισθάνομαι εγώ και έτσι πιστεύω το νιώθουν και οι φοιτητές».
Στα “πηγαδάκια” στο διάλειμμα αλλά και μετά το μάθημα, μια φράση ήταν που κυριαρχούσε στα μυαλά των φοιτητών και ορισμένοι έβγαλαν από τα χείλη τους… «Φτάνει πια. Δεν γίνεται άλλο.» Η αλήθεια είναι πως ξανανιώσαμε όλες και όλοι μας (ο γραφών είναι φοιτητής στο εν λόγω Τμήμα και έχει διαλέξει το μάθημα του Κινεζικού Πολιτικού Συστήματος) να ερχόμαστε για μάθημα στο δικό μας χώρο. Δίχως πιτζάμες, νυσταγμένα μάτια και μπροστά από μια οθόνη ενίοτε να προσπαθούμε να παρακολουθούμε κι άλλοτε να χανόμαστε. Μας έχει λείψει η ζεστασιά του διπλανού στο αμφιθέατρο που θα ανταλλάσσαμε ένα γέλιο. Τα φλερτ και τα βλέμματα με συμφοιτήτριες και συμφοιτητές μας κατά τη διάρκεια της παράδοσης. Ο κρύος ή ο ζεστός καφέ στο χέρι και οι ατέλειωτες σελίδες σημειώσεων. Στο Πάντειο προχθές άκουσα από τα στόματα των συμφοιτητών μου αυτή την αγανάκτηση που φωλιάζει στα στήθη όλων μας εδώ και 1,5 χρόνο… «δεν γίνεται άλλο πια». Και δεν είναι μόνο στο Πάντειο αυτή η αγανάκτηση…
Αλλά σε κάθε γωνιά της Ελλάδας, σε κάθε Τμήμα και Α.Ε.Ι., σε καθεμιά και καθένα φοιτητή που έζησε λίγο από τη φοιτητική ζωή για την οποία αγωνιστήκαμε στις Πανελλήνιες, σε κάθε πρωτοετή που νιώθει χαμένος και δεν έχει γνωρίσει τον κοινωνικό του χώρο, σε κάθε καθηγητή που δεν μπορεί να αντικρίζει άλλο οθόνες με κενά πρόσωπα και κλειστές κάμερες. Αυτή η αγανάκτηση συμπυκνώνει την φωνή όλων των φοιτητών, ακαδημαϊκών και της πανεπιστημιακής κοινότητας. Και σύντομα που η πανδημία δεν θα αποτελεί δικαιολογία με τον εμβολιασμό των νέων, δεν θα υπάρχει καμία δικαιολογία για άδεια Α.Ε.Ι. και τις παγωμένες ζωές και σπουδές μας.
Στο Πάντειο, όπως πρώτοι διαβάσατε εδώ στον «Φ.Κ.» και στις δηλώσεις του κ. Καλτσώνη, θα συνεχίσουμε να δίνουμε το δυναμικό μας παρόν στο Πανεπιστήμιό μας. Κάπως έτσι, το Α.Ε.Ι. της Λεωφόρου Συγγρού θα είναι το πρώτο και μοναδικό στην Ελλάδα που άνοιξε για 10 φορές μες στην καραντίνα και τους παράλογους περιορισμούς, με πολλά μαθήματα με πλούσιο και διαφορετικό περιεχόμενο, αποδεικνύοντας γιατί είναι το Πανεπιστήμιο των Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών.
Συνεχίζουμε και την ερχόμενη εβδομάδα!
Ονομάζομαι Βαγγέλης Βαλαβάνης. Συντάκτης, από τα ιδρυτικά μέλη του Φοιτητικού Κόσμου. Είμαι φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν και ερωτευμένος βαθιά με την Ιστορία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο αέρας των Πανελληνίων με έστειλε στο εξωτικό και γυναικοκρατούμενο Πάντειο. Ιστορία, η πρώτη αγάπη. Πολιτικές Επιστήμες η δεύτερη. Η συγγραφή όμως, μια και μοναδική. Ίσως ο μοναδικός τρόπος να μπορώ να είμαι κοντά και στις δυο μου αγάπες. Να εκφράζομαι, να προβληματίζομαι, να αναδεικνύω τα κακώς κείμενα της εποχής μου, να δέχομαι και να ασκώ κριτική, να…να…να… Να ταξιδεύω και να αναπνέω.
Γιατί αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάσα μες στην σκόνη του κόσμου. Μια πράξη βαθιά πολιτική και συναισθηματική. Γιατί η γραφή ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Ανθρώπου. Ο τρόπος του να αποτυπώσει την ψυχή του, το αέναο πάθος του για τη ζωή και να ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι. Ένα ταξίδι για να τον ανακαλύψουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Και αυτός εδώ στον Φ.Κ. είναι και ο δικός μας στόχος. Γράψτε. Προβληματιστείτε. Ανακαλύψτε και Ονειρευτείτε για τον δικό σας. Για έναν κόσμο που μας αξίζει. Για τον δικό μας κόσμο. Τον Φοιτητικό Κόσμο.