Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε γίναμε για άλλη μία φορά παρατηρητές ενός All-Star game χωρίς κανέναν ενθουσιασμό, με κουβάδες στοιχημάτων, πληκτικό και χωρίς κανένα εντυπωσιακό highlight, πέρα από τον 2ετή στο NBA Matthew “Mac” McClung, ο οποίος μας χάρισε κάποια πολύ δημιουργικά καρφώματα στο πρότυπο και στην ιδέα που βασίστηκε το Slam Dunk Contest. Αδιάφορος διαγωνισμός τριπόντων με απών τον Curry, “τεμπέλικο” Rising Stars τουρνουά και παθητικό Skills Challenge, ένα mode του all-star weekend που κατά την γνώμη μου πρέπει να αποσυρθεί ή να μεταμορφωθεί εντελώς. Η επιτομή του σαββατοκύριακου στη Γιούτα βέβαια ήταν το κλασσικό παιχνίδι των μεγάλων αστέρων της Λίγκας, το οποίο ήταν και το πιο βαρετό γεγονός, αυτό δηλαδή που περιμέναμε οι περισσότεροι, αν όχι όλοι.
Λίγα χρόνια πριν, το 2020, όταν και άλλαξε το “φορμάτ” του κυριακάτικου παιχνιδιού, μπήκαν δύο παίκτες-αρχηγοί που διαλέγουν από την δεξαμένη των all-stars και το ματς διαμορφωνόταν στα επιμέρους σκορ των 3 πρώτων περιόδων, οπότε και με το τέλος της κάθε μίας ξεχωριστά δωριζόταν σε κάποιο φιλανθρωπικό ίδρυμα που είχε επιλέξει η κάθε ομάδα ένα συγκεκριμένο χρηματικό ποσό και στη 4η περίοδο υπήρχε ένα τελικό σκορ που υπολογιζόταν στο +24 της ομάδας που είχε κερδίσει τις περισσότερες περιόδους, γνώρισε τρελή επιτυχία, οι φανς ενθουσιάστηκαν, οι ομάδες έπαιξαν ανταγωνιστικά και έβγαζαν άμυνες, οι οποίες ανάγκασαν τους μεγαλύτερους αστέρες του μπάσκετ να συνεργαστούν και να βγάλουν επιθετικές φάσεις βγαλμένες από το “Space Jam”. Μάλιστα, η τελευταία περίοδος (η οποία έδινε και το μεγαλύτερο χρηματικό ποσό στο εκάστοτε ίδρυμα) εύκολα θα μπορούσε να συγχυστεί με ματς πλέι-οφ με την ένταση που υπήρχε στο γήπεδο.
Η πρωτοτυπία του Κομισάριου Adam Silver ωστόσο δεν γνώρισε μακροπρόθεσμη επιτυχία. Από το παιχνίδι του 2021 και ύστερα παρακολουθούμε το ίδιο απαθές μπάσκετ, με τους παίκτες να βολτάρουν ανενόχλητοι όλο το γήπεδο και να καταλήγουν σε ένα ήμι-θεαματικό κάρφωμα ή alley-oop και να χαλαρώνουν, ενώ οι θεατές που βρίσκονται στο εκάστοτε στάδιο πληρώνουν χιλιάδες δολλάρια, για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα που έχει τον χαρακτήρα ενός show-off, μίας παράστασης χωρίς ενδιαφέρον.
Τα παράπονα του κόσμου όλο και πληθαίνουν, ζητώντας ρυθμίσεις που θα κάνουν το παιχνίδι να μοιάζει με αληθινό ματς. Σίγουρα, οι αστέρες πρέπει να προφυλαχτούν από τραυματισμούς καθώς τους χρειάζονται οι ομάδες τους, αλλά μπορούν να παίζουν άμυνες και να βγάζουν κάποιες οργανωμένες επιθέσεις σε κάτι που θα μπορούσε να προσομοιάσει σε street basketball.
Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι το All-star game, όπως και κάθε all-star game κάθε μπασκετικού πρωταθλήματος στον κόσμο, αντικατοπτρίζει τον τρόπο παιχνιδιού στο NBA, το οποίο “χωλαίνει” χρόνο με το χρόνο ως προς την ποιότητά του. Θα περίμενε κανείς ότι με το επιθετικό ταλέντο που υπάρχει στη Λίγκα οι άμυνες θα ήταν όλο και πιο “σφιχτές”, θα ανέβαιναν ποιοτικά μαζί με τον πλουραλισμό και την ικανότητα στο σκοράρισμα. Όμως το NBA ρέπει όλο και περισσότερο προς και γίνεται ένα με την marketing πλευρά του, η οποία πρέπει να αναδεικνύει τα τρελά τρίποντα, τα δημιουργικά καρφώματα, τις τρελές ατομικές επιδόσεις του καλύτερου παίκτη κάθε ομάδας. Ποιον ενδιαφέρει η άμυνα, εξάλλου, αν βγαίνει τρελό κέρδος;
Τον απλό φίλο του αθλήματος ωστόσο τον ενδιαφέρει, τον υποστηρικτή μίας και μόνο ομάδας, την οποία θέλει να δει να κατακτά το πολυπόθητο τρόπαιο Larry O’Brien και τους παίκτες που θαυμάζει να φοράνε τα δαχτυλίδια που αυτό προϋποθέτει. Δεν είναι τυχαία η τάση που εμφανίζεται τα τελευταία χρόνια και θέλει τους καλύτερους παίχτες της Λίγκας να κατάγονται από διαφορετικές ηπείρους και κυρίως από την Ευρώπη, όπου γαλουχημένοι μέσα στον τρόπο παιχνιδιού της EuroLeague συνήθως αναπτύσσουν μεγαλύτερο μπασκετικό IQ με τις οργανωμένες άμυνες που βρίσκουν απέναντί τους, ενώ και οι ίδιοι βρίσκονται σε ένα σύστημα που επιβάλλει το σκληρό man-to-man μαρκάρισμα, τις συνεχείς εναλλαγές στα σκριν και την βοήθεια στην αδύνατη πλευρά και την ρακέτα.
Δεν είμαι θιασώτης της άποψης ότι το “σοβαρό μπάσκετ παίζεται στην Ευρώπη”. Πιο οργανωμένο, ίσως. Το ατομικό ταλέντο που υπάρχει και η δεξαμενή παικτών που παράγουν τα αμερικανικά κολλέγια δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από τις ακαδημίες συγκεκριμένων ευρωπαϊκών χωρών, οι αστέρες των οποίων ολοένα και περισσότερο διασχίζουν τον Ατλαντικό και πρεσβεύουν το NBA, πολλές φορές και σε αυξητική κλίμακα παραπάνω από τους ίδιους τους Αμερικανούς. Η πλήρη υποταγή της Λίγκας στα marketίστικα πλαίσια όμως και στο σόου αντί της ουσίας θα οδηγήσει, αν δεν διαφαίνεται ήδη, σε ιστορικές αποτυχίες την Team USA, την οποία πλέον κανείς δεν αντιμετωπίζει με τρόμο, ειδικά οι παραδοσιακές μπασκετικές δυνάμεις της Ευρώπης (Γαλλία, Ισπανία, Κροατία, Ελλάδα, Ιταλία). Και τότε το NBA ίσως πιεστεί και “ουσιαστικοποιήσει” λίγο το μπάσκετ του για το καλό όλων μας.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
