Της Βάσιας Μανωλεδάκη, πρώην συντάκτριάς μας
Ελλάδα 2020. Η χώρα βρίσκεται στο κατώφλι θερμού επεισοδίου με την Τουρκία. Παράλληλα, τα κρούσματα κορωνοϊού αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Αλλά ποιος ασχολείται με αυτά τα ασήμαντα θέματα όταν την καθημερινότητά του μονοπωλεί το σημαντικότερο γεγονός όλων… την επιστροφή του “Big Brother” στη μικρή οθόνη. Δε θέλω να μπω σε πολλές λεπτομέρειες, καθώς φαντάζομαι ότι αρκετά μεγάλο μέρος του αναγνωστικού κοινού έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με αυτό, ενώ έχει αναλυθεί και από έτερο συντάκτη της ομάδας μας (βλ. Ο διχαστικός Αδελφός της Νέας Εποχής). Το θέμα του συγκεκριμένου άρθρου είναι η δήλωση που έγινε από τον Αντώνη Αλεξανδρίδη για την αντιμετώπισή του ως προς το γυναικείο φύλο αλλά και τη γενικότερη αντίδραση που είχε η κοινωνία στα λεγόμενά του.
Το περιστατικό που έχει πάρει διαστάσεις από το βράδυ της Κυριακής (και δικαίως, το τονίζω!) διαδραματίστηκε όταν παίκτης του τηλεπαιχνιδιού προέβη σε αισχρή και κατακριτέα δήλωση κατά τη διάρκεια συζήτησής του με τους συμπαίκτες του, η οποία έγινε «viral» και προκάλεσε σάλο στα κοινωνικά δίκτυα, με την κοινή γνώμη να στρέφεται εναντίον του και να οδηγεί ακόμα και πολιτικούς να πάρουν δημόσια θέση και να ζητούν την παρέμβαση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. Ο Αλεξανδρίδης αποχώρησε, ενώ πολλοί άνθρωποι ζητούν την οριστική διακοπή του παιχνιδιού. Κι όλα ωραία μέχρι εδώ κι ορθώς έχουν πράξει κι έχουν αγανακτήσει πολλοί γύρω μας. Αλλά έχω την εξής απορία; Τι το διαφορετικό έχει η δήλωση αυτή από τις χιλιάδες παρόμοιες του είδους της που γίνονται κάθε μέρα σε παρέες αντρών και που περνάνε απαρατήρητες και «λέγονται για αστείο»; Γιατί να μην εναντιωθούμε και σε αυτές και τις αφήνουμε να αποσιωπώνται και να μας θίγουν μόνο όταν εκφράζονται στο δημόσιο λόγο;
Κάθε μέρα, σε συζητήσεις τους σε μηνύματα, στα τηλέφωνα ή ακόμα και πρόσωπο με πρόσωπο, οι άντρες αφιερώνουν χρόνο στο να μιλούν για τη σχέση τους με εμάς τις γυναίκες, είτε είναι ελεύθεροι, είτε δεσμευμένοι, είτε βρίσκονται σε χαλαρή σχέση. Το πρόβλημα ξεκινά στο σημείο που στην κουβέντα οι γυναίκες παύουν να αντιμετωπίζονται ως έμψυχα όντα, με δική τους βούληση, θέληση, σκέψη και ικανότητες και ξεκινούν να μετατρέπονται σε κομμάτια κρέατος που ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι η ικανοποίηση της οποιασδήποτε επιθυμίας του λεγόμενου «ισχυρού φύλου». Δεν έχουν δικιά τους επιθυμία, ακόμα κι όταν έχουν και διαφοροποιείται από αυτή του συντρόφου τους πρέπει να υποχωρούν, να τον αφήνουν να παραβιάζει τα όριά τους και να τον ευχαριστούν κιόλας. Κι αυτά τα θέματα συζητούνται με τρόπο ο οποίος μοιάζει απόλυτα φυσικός, καθώς φαίνεται να είναι «αντρικό χιούμορ», το οποίο αν πάρουμε στα σοβαρά τότε είμαστε υπερβολικές και δε μπορούμε να καταλάβουμε. Γιατί, πιστέψτε με, αυτές οι συζητήσεις όντως συμβαίνουν. Γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις δεν υπάρχει κάποιος να σταματήσει, να βάλει ένα όριο, να κάνει μια δήλωση, αν όχι σε επίπεδο με αυτές που έχουν καταλάβει τις αρχικές σελίδες των χρηστών του Facebook, έστω σε κάποιο μικρότερο που όμως αναγνωρίζει το ζήτημα αυτό ως ένα κοινωνικό πρόβλημα που χρίζει άμεσης αντιμετώπισης; Γιατί να υπάρχει μια ολόκληρη κουλτούρα που συντηρεί και υποστηρίζει μια τέτοιου είδους ηθική πάνω στην οποία βασίζονται άτομα σαν τον Αλεξανδρίδη και τελικά δημιουργούνται όλα αυτά τα απερίγραπτα κι αισχρά ζητήματα;
Η δήλωση που έκανε ο άνθρωπος αυτός στάθηκε για μια ακόμα φορά η αφορμή να συνειδητοποιήσω πως, εν έτει 2020, ο συντηρητισμός και τα πατριαρχικά στερεότυπα αρχίζουν να απλώνουν ολοένα και πιο πολύ τα πλοκάμια του πνίγοντας τους άλλους γύρω μας και δίνουν έναυσμα για τη δημιουργία ενός ψεύτικου προοδευτισμού. Άνθρωποι που κρίνουν με υψωμένο δάχτυλο την ίδια στιγμή που μιλούν πράττουν τα ίδια και χειρότερα. Γι’ αυτό και την επόμενη φορά που θα ακουστεί κάποιο τέτοιο σχόλιο ενώ είστε μπροστά, να έχετε κότσια να πάρετε τη θέση και να διαφοροποιηθείτε, ενώ όσοι κρίνατε τον Αλεξανδρίτη για αυτό που είπε, ενώ μπορεί να έχετε εκφραστεί σε κουβέντα με τον ακριβώς ίδιο τρόπο, στηθείτε κι εσείς στον τοίχο μαζί του κι ανοίξτε ελεύθερα πυρ…