Υπαρξιακές αναζητήσεις, ανάλυση πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων, αυτοκαταστροφικές τάσεις, σταρ του Χόλιγουντ, ζώα που μιλάνε, που δημιουργούν σχέσεις με ανθρώπους και ζουν στο ίδιο περιβάλλον, υποθαλάσσιες πόλεις, είναι μερικά μονάχα από τα αυτά που μπορεί να αντικρίσει κανείς σε αυτό το εκπληκτικό «adult anime» στο Netflix.
Ο Μπότζακ Χορσμαν, ο βασικός χαρακτήρας της σειράς, όντας πρωταγωνιστής σε ένα τηλεοπτικό προϊόν της δεκαετίας του 90΄, μένει προσκολλημένος στο παρελθόν, δημιουργώντας έναν στενό κοινωνικό κύκλο. Αντιμετωπίζει παιδικά τραύματα εξαιτίας της νοσηρής του οικογένειας, διαμορφώνει έναν καθαρά εγωκεντρικό χαρακτήρα ύστερα από την επιτυχία που είχε στους χώρους του Χόλιγουντ σε νεαρή ηλικία, ενώ με το πέρασμα των ετών αντιμετωπίζει πρόβλημα με το αλκοόλ καθώς και με τα ναρκωτικά, με αποτέλεσμα κάποιες στιγμές να φοράει τον μανδύα ενός αλλόκοτου και επιθετικού ανθρώπου.
Στις 6 σεζόν του Μπότζακ, εμφανίζεται ένας αρκετά μεγάλος αριθμός χαρακτήρων, οι οποίοι είναι εξαιρετικά πλασμένοι, δίνοντας στον τηλεθεατή μια ολοκληρωμένη εικόνα, παρότι σε μερικούς από αυτούς ο ρόλος τους περιορίζεται σε λίγα μονάχα επεισόδια.
Για παράδειγμα ο συγκάτοικός του, Τοντ, που ζει σε μια διαφορετική, δική του αθώα και χαρούμενη πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα έμμεσα αποτελεί και το αποκούμπι του Μπότζακ, ώστε ο ίδιος να μην καταρρεύσει πνευματικά από την μοναξιά και την απομόνωσή του. Η Ντάϊαν, που ενώ αρχικός σκοπός της ήταν η δημιουργία ενός βιογραφικού χαρακτήρα βιβλίου για τον Μπότζακ, μέσω του οποίου ο πρωταγωνιστής επιδιώκει να αποκτήσει το παλιό του κύρος, εννοώντας κοινωνική καταξίωση και όχι οικονομική, καταλήγει στενή του φίλη, με την ίδια να ξετυλίγει το κουβάρι της δικής της ιδιαίτερης κοσμοθεωρίας. Η Πρίνσες Κάρολιν, η μάνατζερ του Μπότζακ, που εκτός των άλλων σε διάφορες στιγμές διατηρεί με τον ίδιο και ερωτική σχέση, που είναι αποφασιστική και νοιάζεται για την επιτυχία των πελατών της.
Μπορεί στην αρχή να φαίνεται ως άλλο ένα anime που μονάχα προσφέρει δυνατά punchlines, αλλά η συνέχεια του, προσδίδει στο σήριαλ μια ιδιαίτερη νότα. Τα οικογενειακά τραύματα του Μπότζακ, σε συνδυασμό με το προβλήματα αλκοολισμού και τις αυτοκαταστροφικές τάσεις που τον διέπουν, δημιουργούν έναν χαρακτήρα που κανείς δεν μπορεί να μισήσει, παρά τις εγωκεντρικές και άσχημες συμπεριφορές του σε διάφορες φάσεις της ζωής του, τόσο στον απλό κόσμο όσο και στα άτομα που ο ίδιος αγαπάει. Ούτε βέβαια, όμως, να τον αγαπήσει. Τα γεγονότα με τον Χέρμπ Καζάζ, την Σάρα Λιν, η ιστορία του αδελφού της μητέρας του, η σχέση του με αυτή και η ιστορία του παιδικού του ειδώλου, Σεκρετέριατ, τον ‘πνίγουν’ σχεδόν μέχρι το τέλος, δίνοντας ένα δυναμικό finish σε μια πολύ διαφορετική σεζόν, σηματοδοτώντας το φινάλε ολόκληρης της σειράς.
Συν τοις άλλοις, με την σειρά να δημιουργείται την ώρα που ο Ντόναλτ Τράμπ μεσουρανεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, η σειρά αναδεικνύει έμμεσα στοιχεία της σύγχρονης πολιτικής ζωής του τόπου, όπως το ζήτημα της οπλοκατοχής, η κατάκτηση των αρμών της εξουσίας από άτομα που δεν πληρούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις, η μεροληπτική παρουσίαση της πραγματικότητας από τα συστημικά ΜΜΕ, η ελευθερία των διάσημων και των πλουσίων να προβαίνουν σε χυδαιότητες όντας κοινωνικά πρότυπα, ενώ υπάρχουν και οικολογικές ανησυχίες.
Στην εποχή του τα «adult animes» έχουν εισέλθει για τα καλά στον κόσμο της ψυχαγωγίας των ενηλίκων και σε μια εποχή όπου αξίες, ιδανικά και τρόποι ζωής βρίσκονται υπό διαρκή αμφισβήτηση, το “Μπότζακ Χόρσμαν” ήρθε για να δώσει κάτι πολύ πιο διαφορετικό. Κάτι πιο ουσιώδες, κάτι πιο κοντινό στα συναισθήματα που γεννάει η πραγματικότητα. Μια ωδή στην ανάγκη που έχουμε όλοι να νιώσουμε κοινωνικά αποδεκτοί έτσι ώστε να καλύψουμε την ματαιοδοξία μας, ενώ την ίδια στιγμή επιθυμούμε μονάχα την ικανοποίηση του τεράστιου εγώ μας. Ένα σίριαλ, που σίγουρα μπορεί να προσφέρει πολλά διαφορετικά στοιχεία στον τηλεθεατή, και που στην εποχή της πανδημίας, μπορεί να αποτελέσει την ιδανική παρέα.
Tο όνομά μου είναι Κωνσταντίνος-Διονύσιος Ρουκανάς, κάτι που δεν ήταν επιλογή μου. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο νησί της Ζακύνθου, πάλι, χωρίς να το επιλέξω. Κατάφερα να γίνω
φοιτητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς, με σκοπό να πολεμήσω το οικονομικό σύστημα από μέσα. Βέβαια τώρα, σκέφτομαι ήδη τρόπους να το υπηρετήσω μελλοντικά. Αυτό ενδέχεται όμως να είναι μια επιλογή μου.
Επιλογή μου σίγουρα, πάντως, ήταν να μπω στην ομάδα του Φοιτητικού
Κόσμου, διότι από την μία η ενασχόληση με την δημοσιογραφία και την αθλητικογραφία αποτελεί μια ουτοπία που θα ήθελα να ζήσω, από την άλλη η γενικότερη δομή της ιστοσελίδας βασίζεται πάνω σε αρχές οι οποίες έχουν βασικό ρόλο στην δική μου ιδιαίτερη κοσμοθεωρία. Η απορία που έχω, ωστόσο, είναι για πόσο καιρό τα παιδιά της ομάδας θα αντέξουν ένα άτομο που δεν έχει υπάρξει σοβαρό ποτέ στην ζωή του για πάνω από 1 λεπτό.
Ίσως, όταν παίζει η ομάδα μου, η ΑΕΚ, κι είναι δύσκολα τα πράγματα γίνομαι υπερβολικά σοβαρός, σε βαθμό να ξεχνάω τις προτεραιότητες που υποτίθεται πως έχω θεσπίσει στην ζωή μου.
