Όλοι μας κάνουμε όνειρα, όλοι μας τα επιζητάμε περισσότερο από κάθε άλλο, περισσότερο και από τα σίγουρα του σήμερα. Όλοι μας δημιουργούμε τη δικιά μας
Κατηγορία: Λογοτεχνική Γωνιά
Λογοτεχνικές δημιουργίες, σκέψεις, ποιήματα, πεζά και μικρές ιστορίες. Αναγνώστες και Συντάκτες γράφουν για όλα όσα μας απασχολούν και μας προβληματίζουν.
Η κόλαση έχει ανθρώπινο πρόσωπο
Λένε πώς υπάρχει μία μαγική γραμμή που διαχωρίζει το παρελθόν από το παρόν, ένα χοντρό, πολυκαιρισμένο δίχτυ που άπαξ και το περάσεις δεν υπάρχει γυρισμός.
Του αποχωρισμού
Ακόμα κι όταν πηγαίνεις διακοπές για κάποιες μέρες, αποχαιρετάς τους ανθρώπους σου με ένα μικρό σφίξιμο. Πάντα νιώθεις ένα μικρό πόνο όταν αφήνεις το σπίτι
Γονείς που απέτυχαν, παιδιά που καταπιέστηκαν
Θα πέσουν οι μεγάλοι της υπόθεσης, αν διαβάσουν ποτέ το άρθρο μου, να με φάνε. Θα βιαστούν να πουν θιγμένοι πως χωρίς να έχω γίνει
Εμείς, τα παιδιά αυτά
Θα ήθελα να γράψω λίγες γραμμές για εμάς. Για όλα τα “παιδιά” που βρισκόμαστε στην πρώιμη εποχή της ενηλικίωσής μας και που μόλις έχουμε αρχίσει
Rock n’ Rollercoaster συναισθήματα
Τρία ποιήματα από την τελευταία μου συλλογή. Αντί προλόγου: «Rock n’ Rollercoaster συναισθήματα» ο τίτλος. Τον διάβασες και έμαθες κατευθείαν ακριβώς για τι μιλάει· για
Όπως πέφτουνε τα φύλλα
Περπατάω και στο πέρασμά μου συναντώ υγρές, τσαλακωμένες, δανεικές φιγούρες. Η ατμόσφαιρα θολή, μία αίσθηση εγκατάλειψης απλώνεται στο χώρο. Είναι φθινόπωρο. Ώρα κατάλληλη για νοσταλγία.
Για την Αλέιδα Γκεβάρα
Της Μαρίας Μέριανου, μεταπτυχιακή φοιτήτρια στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ Υπάρχουν άνθρωποι που αναβλύζουν ένα ιδιαίτερο φως, θα το έχετε προσέξει.
Παρούσα απουσία
Όπως εκείνη η κουρτίνα που δηλώνει διακριτικά με το θρόισμα του υφάσματός της από τον αέρα την παρουσία της στο τακτοποιημένο καθιστικό, έτσι κι εσύ
Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα
Θυμάμαι, όταν ήμασταν μικρά παιδιά στο δημοτικό, μας έβαζαν για άσκηση να γράψουμε γράμμα στο δήμαρχο της πόλης μας για να οργανώσουμε αναδασώσεις ή περισυλλογή
Φτηνά τσιγάρα…
Η αλήθεια είναι πως αυτό το κείμενο βγήκε πολύ ενστικτωδώς από μέσα μου. Πολύ αυθόρμητα θα έλεγα, κάτι αρκετά σύνηθες για μένα μιας και είναι
Απολογισμοί Αυγούστου
Τώρα που ένας ακόμη Αύγουστος έφτασε στο τέλος του Όλο και πιο πολύ τριγυρνάς μες στο μυαλό μου. Στροβιλίζεις στους χαοτικούς λαβύρινθούς μου, ανοίγοντας κλειδαριές
Σαν κυκλική διαδοχή
Κύκλος, λοιπόν, το πιο οικείο σχήμα της ζωής. Ένας κύκλος, άλλες φορές πιο μεγάλος κι άλλες πιο μικρός. Σίγουρα όμως, όλα τρέχουν, όλα διαγράφουν την
Δίχως χέρια μόνο χείλη/Στο καμαράκι
Θέλω τώρα να σε πάρω αγκαλιά να μη σε αφήνωΣαν τότε σε εκείνο το μικρό καμαράκι… Να νιώθω την ανάσα σου πάνω μου…Και το άρωμά
Μονάχα ένα σημείωμα
Πολλοί μιλούν για τον λόγο και το συναίσθημα, το αέναο αντιθετικό κι όμως συμπληρωματικό παράλληλα δίπολο που όταν υπερισχύει το ένα, τις περισσότερες φορές το
Ένωση
Πόσο θα ‘θελα να είσαι εδώ Με φόρα να γεμίσεις την άδεια την ψυχή μου Σαν το κύμα που σκάει στην άκρη του γιαλού Έτσι
Όλα όσα χάνονται
Το κόκκινο χρώμα, αυτό το χρώμα που ίσως λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα, σου ασκεί μία επιρροή. Το χρώμα που θα αντικρίσεις πάνω σε ένα
Αλησμόνητο παιδικό θέρος
Άλλο ένα καλοκαίρι απροσδιόριστης χρονιάς. Πόδια γυμνά, ηλιοκαμένα, από το αλάτι μισοφαγωμένα πάνω στο λευκό, κρύο πλακάκι. Μαγιό νωπό από τις ατελείωτες ανακαλύψεις μας στον
Κόκκινο, μαύρο και 0
Σε κάθε δίλημμα ποντάρουμε στο κόκκινο ή το μαύρο όμως η μπίλια κάθεται πάντα στο ζερό γιατί η ζωή είναι γκρουπιέρης στην αρχή μας δίνει
Γιατί μένεις;
Ένα τεράστιο γιατί μέσα της. Σε ένα γεμάτο διαμέρισμα από κούτες, σκόνη και συναισθήματα καλά κλειδωμένα σε βιβλία και τετράδια. Η ηρωίδα μας στέκεται απέναντι
Load More