Πόσο θα ‘θελα να είσαι εδώ Με φόρα να γεμίσεις την άδεια την ψυχή μου Σαν το κύμα που σκάει στην άκρη του γιαλού Έτσι
Κατηγορία: Λογοτεχνική Γωνιά
Λογοτεχνικές δημιουργίες, σκέψεις, ποιήματα, πεζά και μικρές ιστορίες. Αναγνώστες και Συντάκτες γράφουν για όλα όσα μας απασχολούν και μας προβληματίζουν.
Όλα όσα χάνονται
Το κόκκινο χρώμα, αυτό το χρώμα που ίσως λίγο παραπάνω από τα υπόλοιπα, σου ασκεί μία επιρροή. Το χρώμα που θα αντικρίσεις πάνω σε ένα
Αλησμόνητο παιδικό θέρος
Άλλο ένα καλοκαίρι απροσδιόριστης χρονιάς. Πόδια γυμνά, ηλιοκαμένα, από το αλάτι μισοφαγωμένα πάνω στο λευκό, κρύο πλακάκι. Μαγιό νωπό από τις ατελείωτες ανακαλύψεις μας στον
Κόκκινο, μαύρο και 0
Σε κάθε δίλημμα ποντάρουμε στο κόκκινο ή το μαύρο όμως η μπίλια κάθεται πάντα στο ζερό γιατί η ζωή είναι γκρουπιέρης στην αρχή μας δίνει
Γιατί μένεις;
Ένα τεράστιο γιατί μέσα της. Σε ένα γεμάτο διαμέρισμα από κούτες, σκόνη και συναισθήματα καλά κλειδωμένα σε βιβλία και τετράδια. Η ηρωίδα μας στέκεται απέναντι
Μικρά πλάσματα του κόσμου
Είμαστε κάτι μικρά, αυτόφωτα πλάσματα του κόσμου. Ασήμαντες κουκκιδούλες μέσα στο χάρτη Έρμαια στα χέρια του άδικου χρόνου που μέρα με τη μέρα μας κάνει
Απουσίες
Οι σημαντικότερες παρουσίες στην ζωή μου Υπήρξαν απουσίες Δεν τις επέλεξα Τις υπέστησα όμως. Αργά και βασανιστικά. Στάθηκα απ την αρχή Μόνη σε ένα τρεμάμενο
Καλοκαιρινή Νοσταλγία
Σαν κύμα που παλεύει και δεν υποχωρεί Μέσα σε στάχτες και απομεινάρια μιας θύμησης τρελής Μιας ανάμνησης ατέλειωτης που σε έχει κρατημένο Μιας φαντασίωσης Μιας
Άδειες ψυχές
Κοιτάω γύρω μου Σταματώ στα πρώτα δυο μάτια Και τι να δω Μόνο έναν κόσμο κενό Στην χώρα του χαρούμενου καιρού Βρίσκεται ο θλιμμένος κόσμος
Θα βρεθούμε ξανά
Νιώθω την ανυπέρβλητη ανάγκη τη στιγμή αυτή να καταγράψω τις συνειρμικές σκέψεις που με διακατέχουν και που με διαπερνούν. Σαν η μόνη μου παρηγοριά να
Πού πάνε οι αγάπες, όταν λυγίζουν;
Κανένας απολογισμός. Ο χρόνος περνά. Αβάσταχτες οι σκέψεις, τους τρομάζουν. Εκείνος πράος. Εκείνη αδύναμη. Είναι οι μέρες φωτεινές και κρύβουν μέσα τους μια θολή θλίψη.
Μανάδες με λευκά φορέματα
Αγαπημένη μου μαμά, Ήρθε πάλι η μέρα εκείνη που έρχεται κάθε χρόνο, την περίοδο που ξεκινάς να χαμογελάς, επειδή ο χειμώνας έκανε τον κύκλο του
Μέσα από σένα
Μακάρι να ‘σουν εδώ. Τις μέρες αυτές που ο χρόνος περνά και οι ανάσες μας πλησιάζουν. Τις μέρες που σε ψάχνω σε μηνύματα και ήχους,
Το ταξίδι μου είσαι εσύ
Ζευγάρια μάτια για να δεις τη θάλασσα υπάρχουνε πολλά. Σε πόσα όμως μάτια μπορείς εσύ να δεις τη θάλασσα; Σε πόσα χάδια μπορείς να ταξιδέψεις
Το άλφα στερητικό της στέγης
Μια ακόμα φήμη, η οποία άσκοπα και αδιάκοπα εξαπλώνεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, από αυτί σε αυτί, από γενιά σε γενιά, από γειτονιά σε γειτονιά,
Στο σουβλάκι που αγάπησα
Το σουβλάκι που αγαπώ Έφτασε τα 4 τα ευρώ Εκεί που πιτσιρικάς στη Πλατεία Τα έτρωγα άνετα τρία-τρία Μετά από την μπάλα στο Άλσος Πρώτο
Αχ, όνειρο…
Ξύπνησα και ένιωσα την καρδιά μου να φτερουγίζει. Είχα δει ένα όνειρο το προηγούμενο βράδυ, ένα όνειρο τόσο αληθινό, ένα όνειρο που είχε την δύναμη
Εκεί
*Της Ειρήνης Πετρά, φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας (Πάντειο Πανεπιστήμιο) Εκείνο το φθινόπωρο, πήγα σ’ ένα καφέ που είναι δίπλα από το σπασμένο
«Η οδός του Πολέμου»
Όλοι οι μεγάλοι της γης,διψασμένοι είναι θα δεις.Των ανθρώπων το αίμα ρουφούνκαι των αθώων ψυχών την ελευθερία στερούν.Το θάνατο και την απόγνωση σκορπούν.Σα θεριά και
Ανήκεις σε ό,τι αγαπάς…
Σκέψεις για την ημέρα των ερωτευμένων ή αλλιώς περιττές διακηρύξεις για τον έρωτα, γιατί τίποτα δεν τον εξηγεί περισσότερο πέρα από την ίδια την λέξη και το
Load More