Τα ξημερώματα της 8ης Αυγούστου 2023 γίναμε και πάλι στο ίδιο έργο θεατές. Ένας 29χρονος αυτή τη φορά, ο Μιχάλης Κατσουρής, φίλος της ΑΕΚ, βρήκε τραγικό θάνατο έξω από το δεύτερό του σπίτι, την «Αγιά Σοφιά», από αδίστακτους Κροάτες χούλιγκανς που υποστήριζαν τη Ντινάμο Ζάγκρεμπ. Αφορμή στάθηκε ο μεταξύ τους πρώτος αγώνας για την τρίτη προκριματική φάση του Champions League. Ο αγώνας ήταν να γίνει το βράδυ της Τρίτης 8/8 στην OPAP Arena, αλλά εν τέλει αναβλήθηκε. Μία μαχαιριά από το φονικό «καράμπιτ» ήταν ικανή για να του κόψει το νήμα της ζωής.
Ήταν ένα βράδυ, όπου οι μαχαιροβγάλτες μας υπενθύμισαν ξανά ότι αποτυγχάνουμε συλλογικά. Ο καθένας από το πόστο του.
Κυβέρνηση, αστυνομία, πρόεδροι και οπαδοί έχουν το μερίδιο τους.
Οι δύο πρώτοι γιατί άφησαν τους χούλιγκαν να διασχίσουν σχεδόν 1.500 χιλιόμετρα και να έρθουν από το Ζάγκρεμπ στην Αθήνα δίχως να τους πειράξει κανείς. Είχαν προειδοποιηθεί από το Εθνικό Γραφείο Πληροφοριών της Κροατίας ότι κατευθύνονται στην Ελλάδα πάνω 100 οπαδοί από τους οργανωμένους της Ντινάμο, τους «Bad Blue Boys».
Το ίδιο έπραξε και η αστυνομία του Μαυροβουνίου, μιας και οι οπαδοί πέρασαν τα σύνορα της χώρας.
H Europol είχε χτυπήσει το δικό της καμπανάκι για τον ίδιο λόγο παρά το γεγονός ότι η UEFA απαγόρευε τη μετακίνηση οπαδών λόγω υψηλής επικινδυνότητας.
Ακόμη και η Ντινάμο Ζάγκρεμπ είχε απευθυνθεί στην ΕΛ.ΑΣ σχετικά με τους BBB.
Κανένας όμως δεν προβληματίστηκε. Η ζωή συνεχίστηκε ανέμελα για εκείνους και… όπου βγει!
Οι πρόεδροι μπορεί να μη φταίνε τόσο στην εν λόγω περίπτωση, αλλά κι αυτοί με τη σειρά τους θα μπορούσαν να είχαν περιορίσει το φαινόμενο της οπαδικής βίας. Αν έσφιγγαν παραπάνω τα λουριά, η κατάσταση θα ήταν διαφορετική.
Και τέλος οι οπαδοί. Αυτοί οι καθημερινοί άνθρωποι που περιμένουν το Σαββατοκύριακο για να πάνε στο γήπεδο και να φωνάξουν για την αγαπημένη τους ομάδα. Εν μέρει όμως. Υπάρχουν κι αυτοί που πάνε για άλλους σκοπούς. Για να «επιβληθούν» μέσω της βίας. Για να δείξουν ότι κάτι αξίζουν. Για να δείξουν ότι αυτοί είναι τα αφεντικά, της πόλης, της πιάτσας. Αν αυτός που θα δουν στο δρόμο, θα φοράει χρώμα πέραν αυτού που προτιμάει, τότε θα ξυπνήσει το ένστικτο του φονιά. Και δυστυχώς να θρηνήσουμε αθώα θύματα τα οποία βρέθηκαν στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή.
Το πρόβλημα της οπαδικής βίας είναι συλλογικό. Χρειάζονται πολλές γραμμές ακόμα για να εμβαθύνουμε στο θέμα και να πιάσουμε κατ’ επέκταση την κάθε περίπτωση δολοφονίας με οπαδικά κίνητρα ξεχωριστά. Στόχος μου ήταν να εκφράσω απλώς κάποιες πρόχειρες σκέψεις με αφορμή το γεγονός. Το σίγουρο είναι όμως ένα. Ότι όλα είναι στο χέρι μας να τα αλλάξουμε. Ας ξεκινήσουμε με το να εφαρμόσουμε έστω και στο ελάχιστο το στίχο του ΛΕΞ από το τραγούδι «Τίποτα στον κόσμο»: «Δε βλέπω χρώματα, έχω αχρωματοψία».
Θα γίνει όμως;
Πηγή φωτογραφίας: Αστέρας Εξαρχείων
Ονομάζομαι Βασίλης Βουτσινάς και είμαι τεταρτοετής φοιτητής του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού με ειδικότητα στη δημοσιογραφία. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σε αντίθεση με τα πολλά βήματα που προσπαθούσα να κάνω για να μάθω να περπατάω, δεν έβγαζα πολλές λέξεις από το στόμα μου με αποτέλεσμα να μη μιλάω πολύ. Άσχημο αυτό για κάποιον που θεωρητικά θα ήθελε να γίνει δημοσιογράφος.
Ξαφνικά όμως μεγαλώνοντας η λογοδιάρροιά μου δεν είχε σταματημό, καταλαβαίνοντας ότι μου αρέσει να μιλάω με τον κόσμο ακατάπαυστα και να συναναστρέφομαι με αυτόν. Κάπου εκεί ήρθε και η τεράστια αγάπη που έχω για το ποδόσφαιρο. Αφού πρωτίστως προσπάθησα να κλοτσάω σωστά το τόπι με όχι τόσο καλά αποτελέσματα, αποφάσισα να συνδυάσω το μπλα-μπλα μου με το ποδόσφαιρο.
Έτσι λοιπόν, στα 14 μου μάλιστα, αποφάσισα να ασχοληθώ με την αθλητική δημοσιογραφία και να κάνω οτιδήποτε περνάει από το χέρι μου, για να γίνω ένας από τους κυρίους που βλέπουμε στις τηλεοράσεις και ακούμε στα ραδιόφωνά μας. Από σελίδες στο Facebook και διάφορα sites, στα Podcast στο Spotify -Τι είπες τώρα!- και στο ραδιόφωνο του Παντείου, μία προσπάθεια η οποία νιώθω ότι αντικατοπτρίζει τον χαρακτήρα μου εν μέρει. Την ανυπομονησία και τη λαχτάρα του να κάνεις κάτι και να σε γεμίζει στο έπακρον. Λατρεύω, επίσης, τη μπύρα, το φαΐ, τον ύπνο, το ωραίο φύλο, τη μουσική, τα ντιριντάχτα, τα ταξίδια. Γενικά οτιδήποτε μας κάνει να περνάμε καλά. Γιατί μια ζωή την έχουμε βρε αδερφέ!
