Να είσαι εκεί, Που οι αγκαλιές που σου χαρίζουν μοιάζουν με σπίτι. Να είσαι εκεί, Που τα φιλιά έχουν την πιο γλυκιά γεύση. Να είσαι εκεί, Που το κορμί σου σείεται ακόμα και χωρίς λόγο. Να είσαι εκεί, Που το χαμόγελό σου δεν λέει να χαθεί ακόμα και στην στενοχώρια. Να είσαι εκεί, Που η φύση ανθίζει χωρίς να είναι άνοιξη. Εκεί, που τα τραγούδια μοιάζουν να έχουν πρόσωπο, και οι ταινίες είναι σαν να γράφτηκαν για εσένα. Εκεί, που το όχι, το μη και το αλλά λείπουν από το λεξιλόγιό σου. Εκεί, που οι λέξεις αποκτούν άλλο νόημα. Και η γλώσσα σαν χείμαρρος λυσσά και ξεγυμνώνει τις σκέψεις και τα συναισθήματα μέσα από λόγια αγάπης. Εκεί που δεν σκέφτεσαι το αύριο και το χθες, παρά μόνο το τώρα και το μαζί. Εκεί, που ο πρωινός ήλιος μοιάζει να λάμπει περισσότερο. Και κάθε σταγόνα της βροχής μοιάζει πιο γλυκιά από την αγάπη. Να είσαι εκεί, Που η εξώπορτα της ευτυχίας φαίνεται να ανοίγει σιγά σιγά εμπρός σου. Μονάχα πρόσεχε μην είναι η φαντασία σου, μην είναι οφθαλμαπάτη. Και ποδοπατηθείς πριν περάσεις αυτήν την μικρή εξώπορτα της ευτυχίας. Κι αν πλανεύτηκες την μια, Θυμήσου, πως η ψυχή θα έχει πάντοτε αγάπη να χαρίσει.
Ονομάζομαι Σταυρούλα Τσουκαλά και είμαι φοιτήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΕΚΠΑ. Μου αρέσει κάθε μορφή τέχνης και έκφρασης, τα ταξίδια και οι νέες γνωριμίες με ανθρώπους από διαφορετικές περιοχές.
Απολαμβάνω να μεταφέρω στο χαρτί τους προβληματισμούς μου για όσα συμβαίνουν γύρω μας, στην προσπάθειά μου να αναζητήσω και να χτίσω την δική μου οπτική. Άλλωστε όσο ζούμε, έχουμε την ευκαιρία να μαθαίνουμε διαρκώς και να γνωρίζουμε όλο και περισσότερο τον εαυτό μας.
