Της Μαρίας Ζούρα, πρώην συντάκτριάς μας
Εγωισμός. Μία λέξη, με την οποία χαρακτηρίζουμε πολύ εύκολα τους άλλους, αλλά τον εαυτό μας τον βγάζουμε από το παιχνίδι. Τρέχουμε να γίνουμε κριτές, που θα κρίνουν τους άλλους, αλλά ξεχνάμε την αυτοκριτική. Μάλιστα, όταν ο εγωισμός ξεπεράσει την ίδια μας την υπόσταση, όταν αρχίσει να εξαπλώνεται σαν ιός στο σώμα μας, και στη συνέχεια στους γύρω μας, τότε είναι που δύσκολα γιατρεύεται κανείς. Άνθρωπος τοξικός. Έτσι λέγεται. Σε αυτό το είδος μετατρεπόμαστε, παρασέρνοντας κι άλλους στον εβένινο βούρκο του εγωισμού μας.
Πολλές φορές αυτό που επηρεάζει τις σχέσεις μας με τους άλλους, την υγεία και την σταθερότητα αυτών των σχέσεων είναι το μικρόβιο του άκρατου εγωισμού. Αυτού του εγωισμού, ο οποίος φτάνει σε τέτοιο σημείο ώστε να τυφλώνει τους ξενιστές του, να τους απομονώνει από τους ανθρώπους, να τους «φουσκώνει» το μυαλό με την ιδέα πως είναι αλάνθαστοι, αψεγάδιαστοι, το κέντρο της προσοχής.
Κι όμως, αν δούμε την καθημερινότητά μας, με ποιo δικαίωμα μπορούμε να ισχυριζόμαστε πως είμαστε αλάνθαστοι; Ακόμα και τα διαμάντια είναι στην πραγματικότητα άνθρακες.
«Εγώ δεν το πιστεύω αυτό! Έχεις άδικο!»
«Πώς μπόρεσε να μου το κάνει Εμένα αυτό;»
«Δεν ζητάω Εγώ συγνώμη! Ας ζητήσει αυτός/αυτή!»
Φράσεις που πολύ εύκολα ακούμε κάθε μέρα, ίσως σε υψηλό βαθμό, και πηγή ζωής έχουν τον εγωισμό.
Ωστόσο, αυτές οι φράσεις εύκολα διώχνουν το φως από τη ζωή μας, μας οδηγούν σε λανθασμένες αποφάσεις, απομακρύνουν αγαπημένους ανθρώπους από την καθημερινότητά μας, μας κάνουν εντέλει να μετανιώνουμε.
Ποιος είναι ο στόχος λοιπόν; Να έρθουμε πρόσωπο με πρόσωπο με το Εγώ μας. Να βρούμε πότε αυτό αναζωπυρώνεται, πότε γίνεται μεγαλύτερο από την ίδια μας την υπόσταση, έτοιμο να μας καταβροχθίσει. Να βρούμε τρόπους να το κατευνάζουν. Να γίνουμε πιο ταπεινοί, κατανοητικοί και φιλάλληλοι.
Ας θυμηθούμε την ιστορία του «Εγωιστή Γίγαντα», του O. Wilde. Με πολύ σύντομα λόγια, ο γίγαντας είχε έναν κήπο, όπου όμως δεν επέτρεπε σε κανέναν να έρθει, να τον θαυμάσει, να παίξει και να γελάσει δίπλα στα όμορφα λουλούδια του. Κάποια στιγμή ο κήπος ξεράθηκε, ήρθε χιονιάς και τα πάγωσε όλα. Η άνοιξη φαινόταν να μην μπορεί να έρθει στον κήπο του, όταν ξαφνικά αυτός βοήθησε ένα μικρό παιδάκι να ανέβει σε ένα δέντρο. Όταν ξέχασε πως δεν υπάρχει μόνο αυτός στον κόσμο, μόνο αυτός για να θαυμάσει τον κήπο του, τότε η λύτρωση ήρθε.
Έτσι λειτουργεί και ο κήπος της καρδιάς μας. Μόνο με πράξεις αγάπης, αλτρουισμού, ενσυναίσθησης και κατανόησης ανθίζει και ευωδιάζει.
Συμπέρασμα: μια διαδικασία δύσκολη, όχι από την άποψη της δουλειάς που απαιτεί, αλλά από τον χρόνο που χρειάζεται, αποτελεί η γιατρειά από το μικρόβιο του εγωισμού.
Λένε πως δύο φορές νικά, όποιος νικά τον εαυτό του. Ας μην «μισούμε», λοιπόν, μόνο το Εγώ των άλλων, ξεχνώντας το δικό μας. Ας προτιμήσουμε την αγάπη και τη συμπόνια. Ούτως ή άλλως, η αγάπη και ο εγωισμός μοιάζουν με τον ήλιο και το φεγγάρι. Όταν ανατέλλει το ένα, δύει το άλλο.
Μ’αρέσει το θέμα του άρθρου και θα ήθελα να συνεχιστεί με ένα επιπλέον που μελετάει βαθύτερα το συγκεκριμένο ζήτημα. Ίσως να εστιάζει στο πως σταματάμε να βάζουμε ως κέντρο του κόσμου τον εαυτό μας. Ευχαριστώ πολύ.
Πολύ όμορφο άρθρο, που αναδεικνύει εναργώς την τοξικότητα του εγώ. Ο παραλληλισμός της τελευταίας φράσης είναι ιδιαίτερα παραστατικός και τόσο αληθινός!