Η πανδημική κρίση του Covid-19 δεν έχει τελειώσει, παρότι ξεκίνησε πριν 2,5 χρόνια, τον μακρινό Δεκέμβρη του 2019 στην επαρχία Χουπέι της Κίνας, στην πόλη Ουχάν. Εξού και τα εναπομείναντα μέτρα, οι προσωρινές καραντίνες, τα ακόμα περισσότερα και ενισχυμένα εμβόλια, τα τεστ, τα πιστοποιητικά κτλ. κτλ. Ωστόσο, εύκολα αναγνωρίζει κάποιος πλέον ότι η επιστημονική γνώση είναι μεγαλύτερη για τον ιό και πιο εξειδικευμένη, όπως και το ότι ο κάθε ιός, ακόμα και ένας τόσο ισχυρός και μεταδοτικός όπως ο SARS Covid-19, εξασθενεί με την πάροδο του χρόνου, εξαιτίας της ανοσίας, είτε από την νόσηση, είτε από την προστασία που προσφέρουν τα εμβόλια. Με τα δεδομένα αυτά υπόψιν, δεν νομίζω κανένας την τρέχουσα χρονική στιγμή να φοβόταν τόσο πολύ να συναντηθεί με έναν ανεμβολίαστο άνθρωπο, εφόσον γνωρίζει ότι αυτός τηρεί τα απαραίτητα μέτρα προστασίας. Υπάρχουν, ωστόσο, διοργανωτές ενός αθλήματος και κυβερνήσεις του κόσμου που φοβούνται έναν παίκτη συγκεκριμένο, χωρίς κάποιο πραγματικό λόγο ή αιτία.
Προφανώς, ο λόγος γίνεται για τον Νόβακ Τζόκοβιτς. Ένας από τους καλύτερους τενίστες αλλά και αθλητές όλων των εποχών, ο οποίος λόγω των πεποιθήσεών του σχετικά με τον εμβολιασμό για τον κόβιντ αρνείται να “τσιμπηθεί”, με αποτέλεσμα φέτος να αποκλειστεί από την συμμετοχή σε Aυστραλιανό Όπεν και Αμερικανικό Όπεν, το οποίο ξεκίνησε χθες τα ξημερώματα (σε ώρα Ελλάδος) και να δώσει την ευκαιρία στον Ράφα Ναδάλ να κατακτήσει το πρώτο, όπου ο “Νόλε” είναι φαβορί με 9 τίτλους κάθε φορά που κατεβαίνει στην Αυστραλία. Ο Ναδάλ κατέκτησε και το Roland Garros, εκεί όπου δεσπόζει με 14 τίτλους πλέον, ενώ ο Τζόκο μείωσε την διαφορά στα σλαμς σε 22-21 με το τρόπαιο στο Γουίμπλεντον. Μία φοβερή διαμάχη δύο εκ των μεγαλύτερων μαχητών του αθλητισμού, για μένα αλλά και για πολλούς άλλους διαφθείρεται από τις αποφάσεις διοργανωτών και κυβερνήσεων, με τον συνεχή αποκλεισμό του Τζόκοβιτς από όλα τα τουρνουά της Β. Αμερικής και της Αυστραλίας και την απαξίωση που δέχεται ο Ναδάλ για τις νίκες του.
Επίσης, ο Νόβακ χάνει συνεχώς βαθμούς στον τρέχοντα πίνακα της ATP, καθώς αδυνατεί να υπερασπιστεί τους περσινούς του πόντους αλλά και να καρπωθεί μερικούς έστω για την τρέχουσα χρονιά σε πολλά τουρνουά που συνήθως κυριαρχεί, αναγκάζοντάς τον να πάει να αγωνιστεί σε κάθε μικρή διοργάνωση (250άρια και 500άρια) που μπορεί να βρει για να προλάβει να έχει αρκετούς πόντους και να μην εκπέσει από την πρώτη 8άδα, χάνοντας έτσι τους ATP Finals.
Για να μην βγουν αυθαίρετα συμπεράσματα, δεν είμαι καν υποστηρικτής του Τζόκοβιτς. Πολλές φορές σε αντι-σφαιριστικά άρθρα έχω πει ότι στο παρελθόν αυτός και ο οικογενειακός του κύκλος έχουν συμπεριφερθεί και έχουν κάνει δηλώσεις εντελώς λανθασμένες, ενώ ως παίκτης δεν με ελκύει το μηχανικό, ρομποτικό στυλ του, αν και σχεδόν υπεράνθρωπο. Είμαι απλώς φίλαθλος του τένις όμως και δεν μπορώ να αγνοήσω την αδικία που υφίσταται ο Σέρβος, την στιγμή που συνεχώς ελέγχεται με τεστ για την ύπαρξη του ιού ή όχι στον οργανισμό του μέρα ανά μέρα. Ούτε οι φανατικοί φίλοι του Σέρβου έχουν δίκιο που μιλάνε για σκόπιμη απομάκρυνση ενός “αντι-συστημικού επανάσταση” ή κάτι ανάλογο, ούτε όμως οι ιθύνοντες να απομακρύνουν έναν παγκοσμίου κλάσης αθλητή από το χώρο του, την στιγμή που η παγκόσμια υγειονομική κρίση έχει κατευναστεί κάπως. Προσωπικά, θεωρώ ότι η ένωση των παικτών στο τουρ, οι πιο σοβαροί δημοσιογράφοι/πρώην παίκτες και οι φίλαθλοι οφείλουν να δράσουν μαζί, ώστε να σταματήσει αυτός ο αναίτιος “απαγχονισμός” και να παίζουν όλοι οι παίκτες επί ίσοις όροις.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
