Η γενιά Ζ… τα άτομα που διαδέχθηκαν τους «boomers» (τους γονείς μας δηλαδή) και τους millennials (30-40 χρονών άνθρωποι, στην ευρεία κλίμακα). Σε αυτή την γενιά ανήκουμε και εμείς, οι γεννημένοι από τα μέσα της δεκαετίας του 90’ έως και τα μέσα της δεκαετίας του 2000. Παρωχημένοι με τα πολλά πλεονεκτήματα που προσφέρει ο σύγχρονος κόσμος, αντιμέτωποι -παράλληλα- με τα διάφορα λάθη τα οποία έγιναν στο παρελθόν και για τα οποία δεν φέρουμε ευθύνες, στους meta-millenials στηρίζεται (σε υπερβολικό βαθμό) όλος ο κόσμος για ένα καλύτερο αύριο.
Αμάθητοι στην έμπρακτη διεκδίκηση των δικαιωμάτων της και στις διαμαρτυρίες για την κατάσταση στην οποία βαδίζει ο πλανήτης, τα άτομα που ανήκουν στην ομάδα αυτή χωρίζονται σε δύο κατηγορίες (πολύ μαξιμαλιστικά, ας πούμε): σε εκείνους που παρακολουθούν έναν κόσμο να φλέγεται, βουτηγμένος στην αδικία και την εκμετάλλευση και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος, εξυπηρετώντας μόνο το «εγώ» τους.
Σε αυτούς που έχουν μία διαρκή ανησυχία για τα τεκταινόμενα, χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία στην διαμαρτυρία, μα πάντα έτοιμοι να προκαλέσουν αντιδράσεις, αλληλέγγυοι προς τους κατατρεγμένους, δύσπιστοι προς εκείνους που συσσωρεύουν (με ύποπτους τρόπους) όλο τον πλούτο της Γης στα χέρια τους.
Φυσικά, ο καθένας σε αυτό προσφέρει με τον δικό του τρόπο: νέοι που ασκούν την πρακτική τους σε θέσεις εξουσίας (πολιτικές επιστήμες, προς παράδειγμα), συμμετοχή σε ακτιβιστικές οργανώσεις-ΜΚΟ, διαβάζοντας βιβλία έξω από τον κύκλο των σχολείων και των πανεπιστημίων, αποκτώντας ευσυνειδησία και κατανόηση για τα καθολικά ζητήματα, λαμβάνοντας μέρος σε πρωτοβουλίες για φύτευση δένδρων, συγκέντρωση τροφίμων κτλ., δημιουργώντας ριζοσπαστικές συλλογικότητες…
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι εδώ παρουσιάζεται ένα δίπολο: αφενός οι δυνατότητες που υπάρχουν στον 21ο αιώνα από την τεράστια ανάπτυξη όλων των Επιστημών και των Τεχνών είναι αναρίθμητες, μαζί με την διαρκή και ταχύτατη εξέλιξη της Τεχνολογίας, αφετέρου εύκολα μπορεί κανείς να ενδώσει σε έναν συγκεκριμένο κλάδο ή να εγκλωβιστεί μέσα στην μάζα της υπερπληροφόρησης. Νιώθοντας ανήμπορος να αντιδράσει, είτε μένοντας απαθής για τα συμβάντα, κρατώντας μία απόσταση ουδετερότητας από τα πράγματα (προφανώς, δεν βοηθάει ο στιγματισμός από τον κοινωνικό περίγυρο και δη των μεγαλύτερων γενεών και αρκετών γονέων, ότι όποιος λαμβάνει θέση χάνει την αντικειμενικότητά του ως «προσωπικότητα»).
Πολλοί είναι εκείνοι που θα απαντήσουν με την χαρακτηριστική φράση: «Ε, και μένα τι με νοιάζει που ο κόσμος χάνεται;». Αποδεκτή, λογική απάντηση, ωστόσο μη σεβαστή (προσωπικά, τουλάχιστον). Πέρα από το γεγονός ότι το μέλλον των περισσότερων νεαρών παιδιών παρουσιάζεται -το λιγότερο- αβέβαιο, η νεολαία ανέκαθεν αποτελούσε το επαναστατικό μέρος της κοινωνίας: στις ηλικίες αυτές, όλοι έχουμε μία μικρή φλόγα στο εσωτερικό μας, την οποία είτε μαθαίνουμε να καταπατάμε και σβήνουμε τελείως, είτε την μεγαλώνουμε και την μοιραζόμαστε με τους συνομηλίκους μας για να εμφυσήσουμε έναν αέρα αλλαγής σε παγκόσμιο επίπεδο. Δεν μπορείς να περιμένεις, εξάλλου, τους πρεσβύτερους (και πιο συντηρητικούς) να βελτιώσουν τους δικούς σου μελλοντικούς όρους ζωής: πρέπει ο ίδιος να παλέψεις και να διεκδικήσεις, για τα δικά σου δικαιώματα και εκείνα των πλησίων σου και δη των συμφοιτητών/συμμαθητών σου.
Οι μεγαλύτεροι σίγουρα θα διαφωνούσαν διαβάζοντας τα προαναφερθέντα, υποστηρίζοντας ότι η Gen Z αποτελεί την ευτυχέστερη και πιο εξοπλισμένη φουρνιά ανθρώπων από την απαρχή του κόσμου. Παρότι -πράγματι- τα εφόδια υπάρχουν και η ολοένα και πιο γρήγορη και μεγαλύτερη γκάμα πληροφοριών αυξάνεται, προσθέτοντας στην γενική γνώση, τα ίδια αυτά στοιχεία μπορούν να σε οδηγήσουν στην πλήρη επίδειξη άγνοιας και αβουλίας, ενώ το βασικότερο εργαλείο, με το οποίο οι νέοι θα μπορέσουν να αξιοποιήσουν τα σημερινά πλεονεκτήματα του κόσμου, η Παιδεία δηλαδή, δεν παρέχεται σε όλους. Η πληρέστερη μόρφωση, εν απουσία ηθικής και χαρακτήρα, δύναται να καταλήξει πάντα σε καταστροφικά αποτελέσματα, όπως δείχνει και το παρελθόν (λαμπροί επιστήμονες που κατασκεύασαν όπλα μαζικής καταστροφής, πολιτικοί και ηγέτες που έφεραν τον κόσμο στο χείλος της αβύσσου).
[…] Προσωπικά παρατηρώ με ευχάριστη έκπληξη ότι οι «Zeds» δεν μένουν όσο στάσιμοι και απλοί θεατές των γεγονότων. Με την απόφαση της δίκης των ναζί να αναμένεται σύντομα και την πλήρη επίδειξη αδιαφορίας και περιθωριοποίησης των προσφύγων-μεταναστών, σε εθνικό επίπεδο, παράλληλα με την συνεχιζόμενη αστυνομική βία και τον ρατσισμό απέναντι στις Αφροαμερικανικές και άλλες ιθαγενείς κοινότητες, οι «μικροί» αντιδρούν και παίρνουν ξεκάθαρη θέση -κυρίως- μέσω των κοινωνικών δικτύων, με την ανάρτηση φωτογραφιών, βίντεο και συνθημάτων. Είναι και αυτό ένα βήμα, αν και χρειάζονται και συλλογικές δράσεις, διαμαρτυρίες και εκδηλώσεις. Μέσα από την δική μας κοινωνικοπολιτική δράση και προσωπική άποψη, θα κατακτήσουμε τις συνθήκες διαβίωσης που μας αξίζουν και ονειρευόμαστε, να απαλλάξουμε όσο μπορούμε τον κόσμο από την αδικία και την εκμετάλλευση που κυνηγάνε οι ελίτ όλου του πλανήτη. Μόνο έτσι.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
