Σήμερα, θέλω να μιλήσουμε για επανάσταση. Μια επανάσταση αλλιώτικη από τις συνηθισμένες. Μια επανάσταση που η μορφή της απλώνεται σε ρίμες και flows. Συλλογική και ατομική ταυτόχρονα. Από τους δημιουργούς της, μέχρι τους ακροατές που βρίσκονται με την πρώτη ευκαιρία κάτω από το stage και ανάβουν τόσο την καρδιά τους, όσο και τα καπνογόνα, για να εκφράσουν το πόσο πολύ ασπάζονται αυτά τα οποία κοπανάνε τα αυτιά τους και κατ’ επέκταση και τον εγκέφαλό τους. Hip hop, rap, low bap. Μουσική που σίγουρα δεν είναι για όλους. Είναι για όσους αντέχουν να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα με τρόπο που συχνά χαρακτηρίζουμε «ωμό». Είναι για όσους δεν γουστάρουν απλά αυτό το είδος μουσικής, είναι για όσους γουστάρουν να ζουν με τρόπο που να εκπροσωπούν όσα πρεσβεύει. Αναλύω λοιπόν παρακάτω για ποιους λόγους η hip hop είναι επανάσταση.
Πεπατημένο quote, μα πέρα ως πέρα αληθινό, το ότι το hip hop δεν είναι απλά μουσική προτίμηση, μα τρόπος ζωής. Τα τραγούδια μιλάνε για καταστάσεις που βιώνουμε καθημερινά γύρω μας και σε αναγκάζει να μπεις στην διαδικασία να τα σκεφτείς, να τα πονέσεις. Δεν σου επιτρέπει να επαναπαυτείς ούτε λεπτό για όσα σου προσφέρονται, χωρίς να τα μασήσεις. Δεν θα σου πει πώς να ζήσεις, αλλά από το δευτερόλεπτο κιόλας που θα αποφασίσεις να βγεις από το προσωπικό σου τρυπάκι θα καταλάβεις ότι η προσωπική μικρή επανάσταση αποτελεί πλέον αυτό που αποκαλούμε μονόδρομο. Όπως είπε και ο Βέβηλος «Το low bap δε σου δείχνει τρόπο ζωής. Σου λέει όμως ότι αυτό που λες πρέπει να το στηρίζεις με τη ζωή σου».
To hip hop δεν μιλάει για τις γυναίκες σαν αντικείμενα και σαν απόδειξη ανδρισμού σε περίπτωση “κατάκτησής” τους, ούτε για λεφτά και ούτε για business πίσω από τιμόνια. «Πίστεψα στη μουσική μου σαν να ήτανε θρησκεία, τώρα πια με τη hip-hop κάνουν στριπτίζ μες στα πορνεία» Με αυτά τα λόγια τα έχωσαν οι FF.Cσε όλους τους “μεγάλους rappers” της γενιάς μας ή μάλλον σε «ένα μάτσο εγωπαθείς και επιεικώς κωλόπαιδα», όπως τους αποκάλεσαν μέσα από το γνωστό αριστούργημά τους, το «Παραμύθι». Στο ίδιο επικό τους κομμάτι αναφέρουν με πάθος, δημιουργώντας ένα ρίγος που γρατζουνάει την πλάτη κάθε παθιασμένου ακροατή, «όσο για την επανάσταση που θα έκανε η δική μου η γενιά, την κάνει μέσα από ακριβά αμάξια, ρούχα, μόδα και λεφτά». Και, δυστυχώς, όπως όλοι μας μπορούμε να διαπιστώσουμε με την απειροελάχιστη έρευνα, αυτό είναι κάτι που ισχύει. Είναι όμως και αυτοί οι οποίοι αποτελούν την δεύτερη όψη του νομίσματος, την λεγόμενη εξαίρεση, που απλά σου ενσωματώνουν το πάθος με μόνο έναν ψίθυρο που σχηματίζει ομοιοκαταληξία, γι’ αυτούς ακριβώς μιλάμε σήμερα.
Μιλάμε για επανάσταση, γιατί όταν έχεις το θάρρος να βγεις να μιλήσεις για τα λάθη της κοινωνίας και με τον τρόπο σου επιβάλλεις να ξυπνήσει το κοινό σου, είναι επόμενο να έχεις και εχθρούς, που την στάση σου αυτή την θεωρούν τρομοκρατία και απειλή. Και, όπως όλοι ξέρουμε, η αίσθηση της απειλής είναι κινητήριος δύναμη να οδηγήσει στα άκρα. Όπως έγινε και με τον λατρεμένο σε όλους μας Παύλο Φύσσα, ο οποίος σε ένα από τα κομμάτια του δήλωσε με άκρατη ευθύτητα «η ελευθερία του λόγου ακριβά κοστίζει» και πόσο ανατριχιαστικά άγγιξε την πραγματικότητα ο στίχος αυτός, όσον αφορά την συγκεκριμένη προσωπικότητα, αλλά και όχι μόνο. Ένας άνθρωπος, ένα τσακάλι, για πολλούς, που τραγουδούσε για τα ιδανικά και τα ιδεώδη του και τελικά έχασε την ίδια του την ζωή για να μην τα προδώσει.
Η συγκεκριμένη μορφή επανάστασης κρύβει στην αγκαλιά της περισσότερους ποιητές από κάθε άλλη μορφή τέχνης, ακόμα και από την ποίηση την ίδια. Με κορυφαίο τον πασίγνωστο παγκόσμιας φήμης, Tupac. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος που δήλωνε ότι είτε θα πεθάνει από λιμό είτε θα κατακτούσε τον πολυπόθητο τίτλο του καλύτερου rapper κάθε εποχής. Και έτσι έγινε. Ζούσε και ο λόγος της πνοής του ήταν να περνάει τα δικά του μηνύματα με τον προσωπικό και ανατριχιαστικό του τρόπο. Δολοφονήθηκε σε ηλικία εικοσιπέντε ετών μα τα τραγούδια του ακούγονται μέχρι σήμερα και θα ακούγονται για πολλά πολλά χρόνια. Από γενιά σε γενιά. Τα παιδιά μας στις πλατείες θα ακούνε Tupac, όπως κάναμε και εμείς και παίρναμε έναυσμα για να κάνουμε τον κόσμο ένα “τσακ” καλύτερο, με τον τρόπο που ο καθένας μας μπορεί.
Το ηδονιστικό χαρακτηριστικό της hip hop και της επανάστασης που εκείνη πυροδοτεί είναι ότι ξεκίνησε από χαμηλά. Η συγκεκριμένη μουσική ξεκίνησε από τον δρόμο. Ξεκίνησε μέσα σε στενά που κυριαρχούσε η βρώμα κάθε πόλης και η δυσωδία που αναβλύζει από κάθε πυκνοκατοικημένη περιοχή της γης. Ξεκίνησε από ανθρώπους που ήταν στο περιθώριο, περιτριγυρισμένοι από την καταπίεση και την κατωτερότητα. Ήταν σήμα κατατεθέν συμμοριών και ανθρώπων που καλύτερός τους φίλος ήταν ο φόβος και βρήκαν έναν μοναδικό τρόπο, να μπορέσουν να εκφράσουν όλα όσα τους έπνιγαν και κατάφεραν επιτέλους να ακουστούν τόσο δυνατά όσο έπρεπε, αν όχι παραπάνω!
Όταν μιλάμε για hip hop δεν μιλάμε καν για μουσική, μα για κουλτούρα. Μια κουλτούρα ξεχειλισμένη από καλλιτεχνική επανάσταση και εξέγερση. Έχουμε λοιπόν, το MCing, το Djing, το breakdance, που -κατά τη γνώμη μου- είναι ο μοναδικός χορός που μπορεί να εκφράσει σωματικά την ένταση που βιώνεις την στιγμή που ακούς την συγκεκριμένη μουσική, και τέλος το graffiti, το hip hop δηλαδή εκφρασμένο μέσω της ζωγραφικής, αποθηκευμένο, συνήθως, στα μπουκάλια των spray κλειστά με τις τάπες που χάνεις πιο εύκολα και από τους αναπτήρες.
Και λίγο πιο γλυκανάλατα τώρα, υπάρχει μεγαλύτερη επανάσταση από αυτή του έρωτα; Στο hip hop μιλάμε γι’ αυτόν τον έρωτα που κατακλύζει κάθε πόρο του σώματός σου που σε ωθεί εκτός εαυτού, που σε κάνει να πάσχεις από ψυχικά προβλήματα. Και κάπου εκεί έρχονται να μας κρατήσουν συντροφιά τα βράδια στην ταράτσα και τα απογεύματα περπατώντας στα πεζοδρόμια με σκουφί και ακουστικά χωρίς να χρειαζόμαστε κανενός την παρέα, τα κομμάτια του Anser όπως «το τανγκό της». Και τελικά, φτάνουμε σιγά-σιγά να μιλάμε για το αίσθημα του έρωτα που μας δημιουργεί άλλα τόσα συναισθήματα, με σκοπό να επαναστατήσουμε.
Μιλώντας για την επανάσταση της hip hop μουσικής βγαίνει μέσα από κάθε λάτρη της ο πιο ονειροπόλος εαυτός που δεν υπολογίζει συνέπειες, ούτε τους δύσκολους καιρούς, ούτε τις αντίξοες συνθήκες. Όλοι κάνουμε όνειρα μεγάλοι και μικροί, μα λίγα είναι τα κομμάτια που σου επιτρέπουν να αφεθείς και να επιτρέψεις στο παιδί που έχεις μέσα σου να πιστέψει ότι μπορεί αν θέλει να πιάσει κάθε άστρο του ουρανού. Και αν όσα σου λέω δεν σε πείθουν, άσε την ανάγνωση και βάλε στα ακουστικά σου το «Ας χαθώ στο όνειρο» ή το «Ονειρολόγιο», και επί τη ευκαιρία γράψε μέσα του ό,τι εσύ θέλεις!
Σε αυτή τη μουσική οι καλλιτέχνες μιλάνε με ειλικρίνεια και ωμότητα. Αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα γυμνή, έτσι ακριβώς όπως είναι, όπως ακριβώς βγαίνει και το παιδί από την μήτρα βγάζοντας την πρώτη του πνοή στον έξω κόσμο. Δεν φοβούνται μην σε πληγώσουν και δεν θα τους δεις να σε χαϊδεύουν, λέγοντάς σου ότι θα πάνε όλα καλά. Κάθε άλλο! Σου επιδεικνύουν με την πρώτη ευκαιρία την αθλιότητα του κόσμου σου, μιλώντας σου για πολιτισμό μέχρι και πολιτική. Για φτώχεια και ρατσισμό μέχρι τα αδέσποτα του δρόμου. Για πολιτικούς ηγέτες που μόνο καλύτερη δεν έκαναν την κατάσταση και για φρούρια στο Παρίσι που χτίστηκαν το 1370, όπως στο κομμάτι «Βαστίλη» των Στίχοιμα που όλοι αγαπούν και σέβονται. Σου μαθαίνουν Ιστορία και σε μυούν στην διάθεση για αναζήτηση γνωστών προσώπων που πρέπει να ξέρεις και πέντε πράγματα, για να μπορείς να κάνεις και την πιο σοβαρή κουβέντα με την παρέα το Σάββατο βράδυ. Θέλεις παράδειγμα; Παίξε -εν ολίγοις- όλο τον δίσκο «Μηχανές».
Αυτή είναι λοιπόν η κουλτούρα της hip hop και κατ’ επέκτασης της επαναστατικής μουσικής που κάθε παιδί πρέπει να έχει στο κινητό του. Καλά τα φράγκα, τα αμάξια και τα chains αλλά αν θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο φρόντισε να μορφωθείς και να μάθεις με αυτόν τον ποιοτικότατο τρόπο τι ακριβώς συμβαίνει γύρω σου.
Όταν το πάρεις λοιπόν απόφαση και κάνεις πέρα τους δήθεν, η γνήσια hip hop θα είναι εκεί να σου κρατήσει συντροφιά στην δική σου προσπάθεια για αλλαγή και βελτίωση του κόσμου που σε περιτριγυρίζει.
Καταγωγή από τον πυρήνα της Ελλάδας γεμάτη με θαυμασμό για τα τοπία που περιέχουν το πράσινο της φύσης και το γαλάζιο του βυθού. Λάτρης της hip hop μουσικής, της στάσης ζωής των χίπηδων και της εκμετάλλευσης του τώρα παρά του άγχους για το αύριο.
Πάθος για την γραφή από μικρή κιόλας ηλικία, ξεκινώντας με άρθρα “Πού πήγα διακοπές το καλοκαίρι” και καταλήγοντας σε παραγράφους γεμάτες επανάσταση και αφυπνισμό. Θαμώνας συνεργατικών καφενείων, πλατειών, ροκ μπαρ και χώρων συναυλιών. Ελπίζω σε έναν καλύτερο κόσμο όχι από άποψη, αλλά από ασυγκράτητο αίσθημα δικαιοσύνης. Μ’ αρέσει να υπογράφω με έμμεση αναφορά στο όνομά μου. Peace.
