Σίγουρα σήμερα έχουν την τιμητική τους οι φίλοι μας που έχουν αυτά τα σπάνια ονόματα (Μαρία, Μάριος, Παναγιώτης, Παναγιώτα, Δέσποινα), αλλά και της Παναγίας, της μητέρας ενός κοινωνικού επαναστάτη που άκουγε στο όνομα Ιησούς Χριστός. Αξίζει όμως να γνωρίσουμε και από εδώ και πέρα να θυμόμαστε μια ακόμη γυναίκα σύμβολο μιας εποχής Αντίστασης, την οποία, δυστυχώς, πολλοί δεν γνωρίζουμε.
Σαν σήμερα 15 Αυγούστου 1944 οι Ναζιστικές δυνάμεις θα εκτελέσουν την Ελληνίδα αγωνίστρια της Γαλλικής Αντίστασης Ελένη Βαλλιάνου. Γεννημένη στο Παρίσι το 1909 ήταν κόρη του Κεφαλλονίτη πλοιοκτήτη Μαρίνου Βαλλιάνου και της Δανάης Βαλλιάνου. Πέρασε τα παιδικά της χρόνια στο Άσκοτ της Αγγλίας, σε ένα πολυτελέστατο σπίτι, μέχρι η αγάπη των γονιών της για το γκολφ να τους κάνει να μετακομίσουν στις Κάννες το 1924. Το 1927, 18 χρονών και έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές της θα μετακομίσει στη Βίλα Σανφλερί, ένα μεγάλο σπίτι με απέραντους κήπους, επίγειος παράδεισος της οικογένειας (ο πατέρας της ήταν πρόεδρος του συλλόγου γκολφ της πόλης και η μητέρα της αρχηγός της γυναικείας ομάδας).
Παρά τον πολυτελή της βίο ενδιαφερόταν από μικρή για τους συνανθρώπους της (μετέφραζε άρθρα στη γραφή Μπράιγ για τους τυφλούς), ενώ με το ξέσπασμα του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου μαζί με τη μητέρα της, θα γίνουν εθελόντριες νοσοκόμες για τον γαλλικό στρατό.
Μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες Γάλλους, μετά την προδοσία και τη σύσταση της δοσιλογικής κυβέρνησης του Βισύ, θα ενταχθεί στην Αντίσταση. Θα γίνει μέλος του κινήματος των «Μακί» και παρά τη μικρή της ηλικία θα αναδειχθεί σε ηγετικό στέλεχός τους. Ανάμεσα σε σαμποτάζ και ανατινάξεις, κυνηγητά μέσα στην πόλη των Καννών, η Έλενα παράσχει πολύτιμες πληροφορίες στους Συμμάχους, ενώ βοήθησε 600 παιδιά αιχμαλώτων πολέμου και τους φτωχούς γέροντες της πόλης.
Η προδοτική οργάνωση «λεγεώνα των Γάλλων Εθελοντών κατά του Μπολσεβικισμού» του πρώην κομμουνιστή βουλευτή Ζακ Ντοριό, θα τη συλλάβει στις 28 Ιουλίου 1944. 18 μέρες ασταμάτητων και ανελέητων βασανιστηρίων θα ακολουθήσουν. Με θάρρος δεν θα αποκαλύψει τίποτα για την οργάνωση της. Εφόσον δεν την έσπασαν οι Γερμανοί, κατά την πάγια τακτική τους, θα την εκτελέσουν. Ανήμερα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου (δυστυχώς λίγες μόνο ώρες προτού εισέλθουν τα συμμαχικά στρατεύματα στις Κάννες), έξω από την πόλη, μαζί με 23 άλλους συγκρατούμενούς της, η 35 χρονη Ελένη θα φύγει από τη ζωή. Το νήμα της ζωής της θα κοπεί, όπως και άλλων εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, από τις αιμοβόρες σφαίρες της Γκεστάπο. Με ψηλά το κεφάλι μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα και λίγες ώρες νωρίτερα από την Απελευθέρωση, η Ελένη Βαλλιάνου θα αντικρίσει για τελευταία φορά τον κόσμο όπως αρμόζει σε έναν πραγματικό άνθρωπο. Όρθιο απέναντι στο θάνατο και αγωνιζόμενο μέχρι τέλους για την ελευθερία του.
Αν βρεθείτε ποτέ στις Κάννες μην ξεχάσετε να περάσετε από το δρόμο της, rue Hellene Vagliano. Μετά θάνατον η Γαλλική Δημοκρατία την τίμησε με το Παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής και τον Πολεμικό Σταυρό του Φοίνικα (ύψιστη τιμή στους ήρωες και υπερασπιστές της). Αυτή ήταν η Ιστορία μιας άγνωστης ηρωίδας με ρίζες από τον τόπο μας και όπως εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, ονειρεύτηκε την ελευθερία απέναντι στο σκοτάδι της εποχής της. Σκοτάδι το οποίο δεν θα μπορέσει ποτέ να επικρατήσει στον κόσμο μας όσο υπάρχει η δική μας Μνήμη.
Γιατί η πραγματικότητα γίνεται μνήμη.
Η μνήμη είναι η Ιστορία.
Και η Ιστορία είναι η ταυτότητα μας. Εμείς οι ίδιοι.
Ονομάζομαι Βαγγέλης Βαλαβάνης. Συντάκτης, από τα ιδρυτικά μέλη του Φοιτητικού Κόσμου. Είμαι φοιτητής του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου. Αν και ερωτευμένος βαθιά με την Ιστορία και το Ιστορικό-Αρχαιολογικό, ο αέρας των Πανελληνίων με έστειλε στο εξωτικό και γυναικοκρατούμενο Πάντειο. Ιστορία, η πρώτη αγάπη. Πολιτικές Επιστήμες η δεύτερη. Η συγγραφή όμως, μια και μοναδική. Ίσως ο μοναδικός τρόπος να μπορώ να είμαι κοντά και στις δυο μου αγάπες. Να εκφράζομαι, να προβληματίζομαι, να αναδεικνύω τα κακώς κείμενα της εποχής μου, να δέχομαι και να ασκώ κριτική, να…να…να… Να ταξιδεύω και να αναπνέω.
Γιατί αυτό είναι η συγγραφή. Μια ανάσα μες στην σκόνη του κόσμου. Μια πράξη βαθιά πολιτική και συναισθηματική. Γιατί η γραφή ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα δημιουργήματα του Ανθρώπου. Ο τρόπος του να αποτυπώσει την ψυχή του, το αέναο πάθος του για τη ζωή και να ακολουθεί το βαθύ του χτυποκάρδι. Ένα ταξίδι για να τον ανακαλύψουμε και να τον κάνουμε καλύτερο. Και αυτός εδώ στον Φ.Κ. είναι και ο δικός μας στόχος. Γράψτε. Προβληματιστείτε. Ανακαλύψτε και Ονειρευτείτε για τον δικό σας. Για έναν κόσμο που μας αξίζει. Για τον δικό μας κόσμο. Τον Φοιτητικό Κόσμο.
