Ξυπνάς. Μαθαίνεις τα νέα. Πυρκαγιά έχει ξεσπάσει σε πολλά μέτωπα. Κάνεις πως δεν σε νοιάζει. Κάνεις πώς δεν είναι δικό σου πρόβλημα. Βγαίνεις, απολαμβάνεις τον ήλιο, τον γαλανό ουρανό. Είσαι ξέγνοιαστος. Οι συνάνθρωποί σου καίγονται. Οι περιουσίες τους γίνονται στάχτη. Μα εσένα δεν σε νοιάζει. Γιατί εσύ βλέπεις γαλανό τον ουρανό. Γιατί αναπνέεις καθαρό το οξυγόνο, Δίχως καπνούς και φλόγες. Περνάει η ώρα. Και παραμένεις άπραγος. Ότι δεν φτάνει σε εσένα, δεν σε αγγίζει κιόλας. Όμως, ο ουρανός είναι ένας. Το οξυγόνο το μοιραζόμαστε μαζί. Την γη, τα δέντρα, τα βουνά. Μα εσένα δεν σε νοιάζει. Όμως, ο ουρανός είναι ένας. Και θα έρθει να σου θυμίσει, Πως από τύχη δεν καίγεσαι εσύ. Σε λίγο κοιτάς τον ουρανό Και βλέπεις μόνο μαύρο, Και στέκεσαι άλαλος, Και τώρα πια τρέμεις.
Ονομάζομαι Σταυρούλα Τσουκαλά και είμαι φοιτήτρια στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΕΚΠΑ. Μου αρέσει κάθε μορφή τέχνης και έκφρασης, τα ταξίδια και οι νέες γνωριμίες με ανθρώπους από διαφορετικές περιοχές.
Απολαμβάνω να μεταφέρω στο χαρτί τους προβληματισμούς μου για όσα συμβαίνουν γύρω μας, στην προσπάθειά μου να αναζητήσω και να χτίσω την δική μου οπτική. Άλλωστε όσο ζούμε, έχουμε την ευκαιρία να μαθαίνουμε διαρκώς και να γνωρίζουμε όλο και περισσότερο τον εαυτό μας.
