“Η συχνότητα των βιασμών είναι πολύ υψηλή (μία γυναίκα βιάζεται στις Η.Π.Α. κάθε 2 λεπτά) και ο βιασμός είναι το έγκλημα με τις λιγότερες πιθανότητες να αναφερθεί στην αστυνομία. Πολλές γυναίκες νιώθουν μεγάλη ντροπή γιατί συχνά σκέφτονται ότι έχουν προκαλέσει τον βιασμό. Φοβούνται επίσης ότι ο δράστης θα αθωωθεί και ότι θα τις ξαναβρεί για να τις βιάσει. Τα 2/3 αυτών που βιάζονται δηλώνουν ότι γνώριζαν τον βιαστή τους (28% βιάστηκαν από τους άνδρες ή τους φίλους τους, 35% από γνωστούς και 5% από συγγενείς).”
Το παραπάνω απόσπασμα αποτελεί κομμάτι έρευνας που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Ελεύθερο Βήμα” της Κομοτηνής στις 12 Φεβρουαρίου 2015 .
Και τώρα έρχομαι εγώ στο πλάνο, γεμάτη θυμό με τα προηγούμενα στατιστικά ή μάλλον όχι θυμό, αισθάνομαι οργή.
Προσωπικά, πιστεύω πως την ευθύνη δεν την έχει μόνο ο βιαστής… και δεν εννοώ πως την έχει το θύμα. Ο βιαστής είναι δημιούργημα της κοινωνίας, δηλαδή των θεσμών που είναι υπεύθυνοι για την αρμονική συνύπαρξη ανθρώπων. Σε αυτούς υπάγονται η παιδεία, το οικονομικό σύστημα αλλά και η πρόνοια της πολιτείας.
Πίσω από κάθε βιαστή κρύβεται η ελλιπής παιδεία, ο σεξισμός που η κοινωνία μας επιτρέπει να βλασταίνει ξανά και ξανά, η πολιτεία που δεν προνοεί τόσο για την προστασία του πολίτη (να κάπου που χρειάζεται η αστυνόμευση ΄΄κύριε΄΄ Μητσοτάκη), όπως και για την ψυχική υγεία των πολιτών. Διότι, για μένα, ο κάθε βιαστής πάσχει σοβαρά από ψυχολογικά προβλήματα.
Ξέρετε κάτι όμως; Δεν γράφω έκθεση ιδεών, δεν υπάρχει λόγος να προτείνω λύσεις…
Με αφορμή το κίνημα #metoo θα ήθελα να παραθέσω κάποιες σκέψεις, οι οποίες απευθύνονται κυρίως σε θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Στην σεξουαλική κακοποίηση κατ’ εμέ υπάγονται όλα όσα φέρνουν τον άλλο σε δύσκολη θέση, από το catcalling μέχρι το βιασμό. Είναι σεξουαλική κακοποίηση. Κακοποίηση είτε ψυχής, είτε σώματι, ή και των δυο.
Σεξουαλική παρενόχληση είναι οποιαδήποτε ανεπιθύμητη λεκτική, μη λεκτική ή σωματική συμπεριφορά σεξουαλικού χαρακτήρα που αποσκοπεί ή έχει ως αποτέλεσμα την προσβολή της αξιοπρέπειας ενός προσώπου ιδίως με τη δημιουργία εκφοβιστικού, εχθρικού, εξευτελιστικού, ταπεινωτικού ή επιθετικού περιβάλλοντος[1][2] (άρθρο 2, παρ. 1δ του νόμου 3896/2010)
Πάρα πολύ σημαντικό είναι να ανοίγουμε το ρημάδι το στόμα μας για να λέμε πράγματα που μας έχουν συμβεί, να μην φοβόμαστε να τοποθετηθούμε διότι σκατά συνθήκες υπάρχουν παντού. Πρέπει όμως να μην φοβόμαστε να φεύγουμε από καταστάσεις, έτσι ώστε να βρούμε ένα εργασιακό περιβάλλον, μια σχέση, λιγότερο σκατά.
Θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, ανοίξτε τα στόματά σας! Όλοι είμαστε στο πλευρό σας! Μπορείτε να καθαρίσετε την κοινωνία μας, έχετε την δυνατότητα να αλλάξετε τα πράγματα. Ανοίξτε το στόμα σας για να βουλώσετε το δικό τους! Μην τους αφήσετε να ζουν ελεύθεροι! Το άρθρο μου είναι αφιερωμένο σε εσάς, πάρτε δύναμη και συνεχίστε, στιγματίστε τους με την ταμπέλα του εγκληματία γιατί αυτό είναι. ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ.
Παρακαλώ όλα τα θύματα να μιλήσουν. Δεν χρειάζεται να είσαι δημόσιο πρόσωπο για να σε ακούσουν, εμείς θα σε ακούσουμε. ΞΕΦΤΥΛΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ.
ΔΕΙΞΤΕ ΠΟΙΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ.
Η φοιτητική κοινότητα ονειρεύεται να αλλάξει το κόσμο, οπότε ας αρχίσουμε καθαρίζοντας την κοινωνία μας από τα σκουπίδια.
Όλοι οι φοιτητές είναι στο πλευρό σας. Είμαστε πολλοί και δεν τους θέλουμε στην κοινωνία μας, δεν τους θέλουμε για καθηγητές, δεν τους θέλουμε για εργοδότες, δεν τους θέλουμε για συγγενείς!
Ήρθε ο καιρός να μιλήσουμε με ονόματα! Καμία ανοχή σε εγκληματίες!
Τα θύματα σεξουαλικής παρενόχλησης έχουν την στήριξη όλων μας!
Γεια παιδιάαα! Ονομάζομαι Μαρία Αθανασοπούλου, είμαι 19 χρονών, γεννηθείσα στις 27/09/2002 (ναι, ζυγός είμαι) και σπουδάζω στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία στην Πάτρα. Αγαπώ πολύ το γράψιμο και χαίρομαι που πλέον έχω ένα βήμα για να εκφράσω τις σκέψεις μου δημόσια.
Σκέψη άκρως συνειρμική, μ’ αρέσει να διαβάζω βιβλία, να πίνω ούζο με πορτοκαλάδα και να παίζω κιθάρα. Για μένα η συγγραφή είναι μια μορφή τέχνης και η Τέχνη -αντίθετα με αυτό που πολλοί πιστεύουν- δεν πρέπει να ’ναι όμορφη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, πρέπει να σε κάνει να αισθανθείς κάτι.
