Δεν παρακολουθώ τηλεόραση εδώ και πολλά χρόνια, εκτός αν πρόκειται για αθλητικούς αγώνες ή καλές ταινίες. Εξίσου, το γεγονός της χρονιάς στο ευρωπαϊκό τραγούδι, η Eurovision, αυτός ο διαγωνισμός που γίνεται το κέντρο της επικαιρότητας για 4-5 μέρες ποτέ δεν με κέντριζε. Μικρός, επειδή πίστευα ότι οι χώρες δεν βαθμολογούνται με βάση την φωνή και την λυρικότητα, αλλά μονάχα για το σόου που παρουσιάζουν επί σκηνής. Μεγαλώνοντας, κατάλαβα αφενός ότι ισχύει και αυτό που σκεφτόμουν μικρότερος και αφετέρου ότι υπάρχει και ένα μεγαλύτερο κριτήριο επιλογής στο διαγωνισμό: ο συσχετισμός δυνάμεων στην διεθνή πολιτική σκηνή.
Παρότι δεν παρακολούθησα προσωπικά και πάλι, ποιος πίστευε ότι δεν θα νίκαγε η Ουκρανία στην φετινή Γιουροβίζιον; Οποιονδήποτε και να κατέβαζε ως τραγουδιστή, ο,τιδήποτε και να τραγούδαγε θα είχε σίγουρη την πρωτιά, για να σταλθεί το μήνυμα στον Ρώσο πρόεδρο ότι συνεχίζει να παραμένει ισχυρή παρά τα πλήγματα του πολέμου. Η θλιβερή πραγματικότητα είναι, ωστόσο, ότι η χώρα έχει πληγωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό, παρά την άμυνα που ακόμα προβάλλει απέναντι στην ρωσική εισβολή. Και αυτή η “νίκη” χρησιμοποιείται μόνο και μόνο για να αναδειχθεί η σθεναρότητα της Ουκρανίας, της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα απέναντι στον εχθρό, την Ρωσία. Ξεχνάνε, βέβαια, και οι τρεις ότι έχουν συνεισφέρει στην κατάσταση που επικρατεί σήμερα: η Ουκρανία με τα νεοναζιστικά τάγματα και τις επιθέσεις στους ρωσόφωνους στα ανατολικά, η Ευρώπη με την ενεργειακή εξάρτησή της από τον Πούτιν και την τωρινή αδυναμία επιβολής ισχυρών κυρώσεων για τον τερματισμό του πολέμου, και η Δύση με το ΝΑΤΟ να προσπαθούν συνεχώς να κερδίσουν έναν πόλεμο που ούτε καν υπήρχε με την συνεχή αύξηση των δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και καταλήγοντας εν τέλει στην επίτευξη του αντίθετου αποτελέσματος.
Ωστόσο, η Ουκρανία υπήρξε το τελευταίο παράδειγμα αναφοράς απλώς. Γιατί χώρες όπως η Τουρκία, το Μαρόκο, το Ισραήλ, η Αυστραλία και το Αζερμπαϊτζάν συμμετέχουν σε έναν διαγωνισμό που αποκαλείται Euro-vision? Πέρα από το γεωγραφικό κομμάτι, φέρεται να υπάρχουν παιχνίδια εξουσίας. Γιατί και το Ισραήλ εξαπέλυσε άλλη μία θανατηφόρα επίθεση εναντίον της Παλαιστίνης το 2021, ωστόσο δεν αποκλείστηκε από το σόου, πιθανώς επειδή αποτελεί έναν από τους πιο ισχυρούς διαχρονικά σύμμαχους των ΗΠΑ, από τις οποίες εξοπλίζεται η μισή Ευρώπη. Η Τουρκία, επίσης, πάντα πιστή στην ερντογανική στρατηγική, συνεχίζει να ρητορεί επιθετικά προς την χώρα μας και να διεξάγει πολεμικές ασκήσεις στον δικό μας εναέριο χώρο, χωρίς να δέχεται την παραμικρή ουσιαστική κύρωση ούτε από Ε.Ε. ούτε φυσικά και από την διοργάνωση (με τον αποκλεισμό της).
Κλείνοντας, δεν είναι κακό να υπάρχει το politica στο χώρο του Αθλητισμού ή του Πολιτισμού. Ίσα-ίσα, πολλές φορές κατ’ αυτόν τον τρόπο επιτυγχάνονται ειρηνευτικοί στόχοι ή αναγνωρίζονται ταυτοτικά δικαιώματα και λύνονται φυλετικά ζητήματα. Ωστόσο, είναι απαράδεκτο να επηρεάζει η διεθνής πολιτική κατάσταση αλλά και οποιαδήποτε τέτοια μία εκδήλωση ή ένα γεγονός καθορίζοντας το αποτέλεσμα, με σκοπό να σταλθεί ένα μήνυμα. Πόσο μάλλον, όταν κάτι τέτοιο γίνεται επιλεκτικά και σε συγκεκριμένους “παίχτες” της παγκόσμιας σκακιέρας. Και η αλλοίωση αποτελέσματος είναι κάτι αντιδημοκρατικό, καθώς δεν ανταποκρίνεται στις ικανότητες και στην προσπάθεια που καταβάλλει ο κάθε συμμετέχων.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
