Πολλές φορές στο ποδόσφαιρο, το κλίμα στα αποδυτήρια της ομάδας είναι αυτό που επηρεάζει άμεσα και την αγωνιστική εικόνα. Και στο στρατόπεδο του Ολυμπιακού, ο προβληματικός σχεδιασμός της περσινής σεζόν, και κατ’ επέκταση η όποια γκρίνια υπήρξε στα αποδυτήρια, έχει μετατραπεί σ’ ένα καλά οργανωμένο πλάνο με προοπτικές.
Φυσικά, τα πράγματα δεν αλλάζουν από τη μία μέρα στην άλλη. Η ομάδα έχει ακόμα προβλήματα στο ανασταλτικό κομμάτι, κάτι που παρατηρήθηκε και στο 4-1 κόντρα στον Άρη στο Γ. Καραϊσκάκης για την 6η αγωνιστική του ελληνικού πρωταθλήματος. Οι Κίτρινοι δεν τον τιμώρησαν, αν και είχαν δοκάρι όταν το σκορ βρισκόταν στο 1-1. Η Φράιμπουργκ στην Ευρώπη έπραξε το αντίθετο. Εκμεταλλεύτηκε όποια αμυντική αδράνεια βρήκε και ”έφυγε” με το διπλό. Παρ’ ολ’ αυτά, υπάρχει κάτι το οποίο ίσως να είναι και παρόμοιο με αυτό που συνέβαινε στον Παναθηναϊκό τα προηγούμενα χρόνια επί Γιοβάνοβιτς. Ενθουσιασμός.
Διοίκηση και κόσμος πιστεύουν ακράδαντα ότι η ομάδα εξελίσσεται. Οι παίκτες που ήρθαν το καλοκαίρι είχαν το έξτρα βάρος ότι έπρεπε να αναπτερώσουν το ηθικό, εξίσου και οι δεύτερες σκέψεις των φιλάθλων ως προς τη συνεισφορά τους. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι έχουν εκτελέσει την αποστολή με επιτυχία και με το παραπάνω. Ειδικά ο Ελ Κααμπί, που με τα 9 του γκολ σε 11 ματς συνολικά, έχει κάνει τον Σεντρίκ Μπακαμπού να φαίνεται μία μακρινή ανάμνηση. Ο Έσε δίνει λύσεις στο χώρο του κέντρου καλύπτοντας το κενό του Χουάνγκ, ενώ ο Ποντένσε ήρθε για να ”ζεστάνει” ακόμη περισσότερο την ατμόσφαιρα.
Παράλληλα, και οι παλιοί παίκτες ξαναβρίσκουν τον εαυτό τους. Ο Ρέτσος αποτελεί το τρανταχτότερο παράδειγμα. Από τις περσινές γιούχες και κριτικές για τις εμφανίσεις του, στα χειροκροτήματα και τα «μπράβο».
Φυσικά, από την εξίσωση δεν λείπει και ο προπονητής. Ο Ντιέγκο Μαρτίνεθ είχε ένα δύσκολο ρόλο να διαβεί, μετά την απογοητευτική περσινή σεζόν. Δεν είναι και ο πιο «τηλεοπτικός» προπονητής με βάση τις δηλώσεις που κάνει. Δε σου τραβούν δηλαδή το μάτι. Όμως, κάθε φορά που μιλάει δεν ξεχνά να τονίσει τη λέξη «δουλειά». Μία λέξη, που θέλει να εφαρμόζει με όλη τη σημασία της λέξης στις προπονήσεις. Και μέχρι στιγμής τα πάει καλά. Το είχε δείξει στη Γρανάδα, με την οποία έφτασε και μέχρι τα προημιτελικά του Europa League. Στην περίπτωση του Ολυμπιακού, δεν είναι μονάχα μία καλή πορεία στην Ευρώπη. Είναι και η απαίτηση της επιστροφής στην κορυφή. Μπορεί φέτος να μην είναι η χρονιά του. Μπορεί και να είναι, και να τον παρομοιάζουμε λίγο-πολύ με τον Αλμέιδα. Το σίγουρο είναι ότι χτίζει κάτι με καλές βάσεις και σε συνδυασμό με τον ενθουσιασμό, το οικοδόμημα «Ολυμπιακός» ολοένα και γίνεται καλύτερο. Ένας λάθος υπολογισμός του εργολάβου όμως μπορεί να το χαλάσει. Γι’ αυτό και, σκαλοπάτι-σκαλοπάτι.
Ονομάζομαι Βασίλης Βουτσινάς και είμαι τεταρτοετής φοιτητής του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού με ειδικότητα στη δημοσιογραφία. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σε αντίθεση με τα πολλά βήματα που προσπαθούσα να κάνω για να μάθω να περπατάω, δεν έβγαζα πολλές λέξεις από το στόμα μου με αποτέλεσμα να μη μιλάω πολύ. Άσχημο αυτό για κάποιον που θεωρητικά θα ήθελε να γίνει δημοσιογράφος.
Ξαφνικά όμως μεγαλώνοντας η λογοδιάρροιά μου δεν είχε σταματημό, καταλαβαίνοντας ότι μου αρέσει να μιλάω με τον κόσμο ακατάπαυστα και να συναναστρέφομαι με αυτόν. Κάπου εκεί ήρθε και η τεράστια αγάπη που έχω για το ποδόσφαιρο. Αφού πρωτίστως προσπάθησα να κλοτσάω σωστά το τόπι με όχι τόσο καλά αποτελέσματα, αποφάσισα να συνδυάσω το μπλα-μπλα μου με το ποδόσφαιρο.
Έτσι λοιπόν, στα 14 μου μάλιστα, αποφάσισα να ασχοληθώ με την αθλητική δημοσιογραφία και να κάνω οτιδήποτε περνάει από το χέρι μου, για να γίνω ένας από τους κυρίους που βλέπουμε στις τηλεοράσεις και ακούμε στα ραδιόφωνά μας. Από σελίδες στο Facebook και διάφορα sites, στα Podcast στο Spotify -Τι είπες τώρα!- και στο ραδιόφωνο του Παντείου, μία προσπάθεια η οποία νιώθω ότι αντικατοπτρίζει τον χαρακτήρα μου εν μέρει. Την ανυπομονησία και τη λαχτάρα του να κάνεις κάτι και να σε γεμίζει στο έπακρον. Λατρεύω, επίσης, τη μπύρα, το φαΐ, τον ύπνο, το ωραίο φύλο, τη μουσική, τα ντιριντάχτα, τα ταξίδια. Γενικά οτιδήποτε μας κάνει να περνάμε καλά. Γιατί μια ζωή την έχουμε βρε αδερφέ!
