*Σκοπός του παρόντος άρθρου είναι να γνωστοποιήσει την αγωνία, το φόβο και τον πόνο των οικογενειών που υπέστησαν καταστροφές από την πύρινη λαίλαπα που καίει τη Ρόδο ολοκληρωτικά. Το κείμενο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως κείμενο «ημερολογιακού τύπου», μιας και περιγράφει με τέτοιο τρόπο καθαρά πραγματικά γεγονότα.*
Όταν σκέφτηκα να γράψω αυτό το άρθρο, ένιωθα έτοιμη. Όταν ξεκίνησα να το γράφω, το σφίξιμο στην καρδιά ήταν τόσο έντονο, που η αναπνοή μου διαμαρτυρήθηκε δικαίως…
Η Ρόδος καίγεται. Η Ελαφόνησος μαυρίζει.
Τα πρώτα τηλεφωνήματα.
Αθήνα – Ρόδος, Τρίτη 18/7/2023
Ανοίγω το κινητό μου. «Φωτιά στη Ρόδο» διαβάζω. Ήταν ένα άρθρο στην αρχική μου σελίδα. Οι πρώτες σκέψεις μου ήταν: «Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια… Άντε να τη σβήσουνε, να δούμε πόση δασική έκταση έκαψε… Ο κόσμος αυτός δεν αλλάζει.»
Αναστεναγμός και… στοπ!
Οι μέρες περνούν γρήγορα. Η ανησυχία μεγαλώνει. Κι όμως πάντα η ίδια ελπίδα. Η ίδια σκέψη.
Όλα καλά θα πάνε! Θα σβήσει όπου να ‘ναι!
Εντωμεταξύ πολύς κόσμος ακόμα δεν γνωρίζει είτε καθόλου, είτε επακριβώς τι συμβαίνει. Μέσα σε αυτούς, ήμασταν και εμείς.
Η σελίδα του ημερολογίου άρχισε να μαυρίζει. Ίσως πότισε πολύ από το μελάνι της πένας. Ας μην πανικοβαλλόμαστε…!
Αθήνα – Ρόδος, Παρασκευή 21/7/2023
Η μαύρη πίσσα μοιάζει με το μαύρο χρώμα της σελίδας αυτής. Πίσσα νυχτερινή. Κι όμως τη σχίζει με μακάβρια δύναμη και μίσος η φωτιά. Το χωριό περικυκλώνεται.
Μπορώ να διακρίνω από τη φωτογραφία την εκκλησία μας. Την πλατεία μας. Τον μεγάλο πλάτανο και το καφενείο. Σε μια άλλη φωτογραφία παρατηρώ γνωστές σκεπές σπιτιών. Η φωτιά μανιακά φωτίζει το βουνό μερικά μέτρα πιο πίσω. Το στομάχι φέρνει σβούρες. Το μυαλό ανακατεύεται.
Τελικά, ο άνεμος των 6-7 μποφόρ στιγματίζει την περιοχή ανατολικά. Το χωριό είναι ασφαλές!
Τη γλιτώσαμε φθηνά.
Κι αν όμως ξανά επιστρέψει;
Φοβάμαι.
-Που είναι ο θείος μαμά;
-Πήγε να ανοίξει το μαντρί να φύγουν οι κατσίκες.
-Που είναι τώρα μαμά;
-Καλά είναι, δεν έχει φωτιά εκεί. Είναι μαζί με άλλον έναν. Περιμένουν να έρθουν να τους πάρουν.
Πληκτρολογώ το νούμερο του.
Ο συνδρομητής που καλέσατε δεν είναι διαθέσιμος. Η κλήση σας προωθείται.
-Μαμά, χτυπάει;
-Καίγονται τα πάντα, δεν έχει σήμα. Θα πάρω τον άλλο αδερφό μου.
-Μαμά τι σου είπε;
-Δεν ξέρουμε ακόμα, καλά θα είναι.
Βλέμμα θολό. Βήμα μακρόσυρτο. Καρδιά σμπαραλιασμένη.
Τώρα πια τα γράμματα δεν φαίνονται. Τόσο μαύρες είναι οι σελίδες. Ίσως βέβαια και να μην μπορείς να τα δεις γιατί τα μάτια σου προσπαθούν μάταια να στάξουν λίγο νερό επάνω στην ιστορία της σελίδας αυτής.
Αθήνα – Ρόδος, Σάββατο 22/7/2023
Πήρανε το θείο το επόμενο πρωί. Ο θείος είναι καλά! Τι ευλογία είναι αυτή! Οι κατσίκες αγνοούνται. Ίσως επιστρέψουν μετά…
ΕΚΚΕΝΩΣΤΕ ΤΟ ΧΩΡΙΟΟΟ! ΦΥΓΕΤΕ ΤΩΡΑ!!!! ΟΛΟΙ ΠΡΟΣ ΑΡΧΑΓΓΕΛΟ! ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΤΟ ΧΩΡΙΟ!
Το κεντρικό δελτίο ειδήσεων βγάζει έκτακτο δελτίο.
«Φωτιά στη Ρόδο. Η φωτιά μπαίνει στο χωριό Λάερμα. Άμεση εκκένωση του χωριού.»
Αναρτώνται βίντεο με τους συγχωριανούς μου να εγκαταλείπουν το χωριό. Ψάχνω δικούς μου συγγενείς. Δεν μπορώ να διακρίνω κανέναν.
Βλέμματα στάχτης, μισάνοιχτα στόματα, ανακατεμένα μαλλιά. Χλωμά πρόσωπα. Ανήσυχα βλέμματα. Πανικός. Ζάλη.
Δείτε εδώ το βίντεο: https://www.facebook.com/100001883104907/videos/950855352853373/
Αναρτήσεις. Κι άλλες. Κι άλλες. Κι άλλες.
«ΒΟΗΘΕΙΑ ΛΑΕΡΜΑ!»
Το κινητό χτυπάει.
-Μπαμπά;
-Η φωτιά λέει είναι στα δυο χιλιόμετρα έξω απ’ το χωριό.
-Θα καεί;
-Όχι παιδί μου, όλοι είναι έξω απ’ το χωριό και περιμένουν. Όλα καλά θα πάνε.
Η γραμμή κλείνει.
Το χέρι του συντρόφου μου με αγκαλιάζει.
Το τηλέφωνο ξανά χτυπά. Δεν θυμάμαι καθαρά μετά από πόση ώρα. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ζητούσα από μέσα μου οι δείκτες του παγκόσμιου ρολογιού να πάψουν.
-Ναι;
-Είναι στα 150 μέτρα απ’ τα σπίτια.
Είδηση: «Στο χωριό Λάερμα κάηκε ένα σπίτι και μια εκκλησία»
-Μπαμπά που είναι αυτά;
-Στο νεκροταφείο. Είναι στην αρχή του χωριού.
Λίγο μετά, περίπου τα μεσάνυχτα.
-Μπαμπά;
-Καίγεται το σπίτι του θείου…
Κλείσιμο γραμμής.
Μήνυμα. Η ξαδέρφη μου.
Η φωτιά έκαψε και το δικό σας αγάπη.
Σιωπή. Το κινητό εκτοξεύτηκε από τα χέρια μου. Ο σύντροφος μου με αγκάλιασε.
Σιωπηλός.
Μερικά λεπτά μετά…
Αναρτημένο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα βίντεο που δείχνει το πως καίγεται το χωριό. Ο άνθρωπος που τραβά, με μισή ανάσα αναπνέει λέγοντας: «Να καίγεται το χωριό σου, να θες να βοηθήσεις και να μην υπάρχει νερό.»
Μερικά πλάνα: μαύρα πρόσωπα από τον καπνό. Καπνός παντού. Το σπίτι με το μεγάλο κήπο να καίγεται. Σαν να ακούσω μέσα στα αυτιά μου με σχιζοφρενικό τρόπο, τα παιδικά μας γέλια, με τα ξαδέρφια μου να τρέχουμε στην κατηφόρα δίπλα από το σπίτι με το μεγάλο κήπο.
Τελευταίο πλάνο: Η φωτιά γλύφει το τοίχο του σπιτιού μας.
Βλέπω μπροστά μου τη γιαγιά μου, τον παππού μου, όλη τους τη ζωή σε εκείνο το σπιτάκι. Τις στιγμές με τα ξαδέρφια μου, τα οικογενειακά τραπέζια, τα παιχνίδια με τις λεκάνες και το νερό. Τότε, παλιά, όλη η οικογένεια να κάθεται γύρω από το τραπέζι. Ο παππούς μίλαγε δυνατά για τα ζώα του, η γιαγιά κρατούσε το κεφάλι της και μας παρακολουθούσε, της άρεσε να κάθεται στα σκαλιά. Οι θείοι μου να κουβεντιάζουν και εμείς, στις αγκαλιές τους να κοιμόμαστε. Εκεί. Στα όμορφα σκαλιά εκείνου του σπιτιού. Έπειτα τα σκαλιά γίνανε ένα όμορφο υπερυψωμένο τοιχάκι. Η χαρά της μάνας μου. Το καμάρι του πατέρα μου, «Είδες τι όμορφο που το έφτιαξα;» μου έλεγε και περίμενε να τον συγχαρώ. Η καρδιά σφίγγεται. Κόβω με μαχαίρι τις αναμνήσεις άμεσα.
Ακολουθούν ανατριχιαστικά βίντεο με τα υπόλοιπα σπίτια που είχαν πιάσει φωτιά, την εκκλησία, το παλιό σχολείο. Η εκκλησία. Η γιαγιά μου αγαπούσε την εκκλησία εκείνη. Η μητέρα μου μάς έντυνε όμορφα και περιποιημένα κάθε Κυριακή, και έπειτα η γιαγιά μας έπιανε απ’ το χέρι και καμάρωνε για τα εγγόνια της. Το παλιό σχολείο. Εκεί που η οικογένεια μου φωτογραφιζόταν στις ελάχιστες φωτογραφίες της εποχής από το φωτογράφο. Ο παππούς μου με τη μητέρα μου μικρό κορίτσι με κορδέλες στα μαλλιά.
«Η φωτιά πέρασε από τα Λάερμα, χωρίς μεγάλες ζημιές.»
Αχ ευχαριστώ την όποια υπερδύναμη τους που δεν κάηκε κανένας, ολόκληρο το χωριό, ολόκληρο το σπίτι μου παρά μόνο από έξω, όλα τα ζωντανά…
Ευχαριστώ που κάψατε μόνο κάποια πράγματα… Σας ευχαριστώ που μάς επιτρέπετε να ζούμε…
Ευχαριστώ, με μια παύση σεβασμού αλλά και ανημποριάς, όλους εσάς που παλεύετε για το όμορφο νησί μας, για τις ζωές μας. Όλους εσάς που μας προσφέρετε βοήθεια από όλη την Ελλάδα, από το εξωτερικό, και εσάς τους απλούς πολίτες που με κάθε τρόπο προσφέρετε.
Συγγνώμη σε όλα τα θύματα εκ μέρους του ανθρώπινου είδους μου.
Γεια χαρά! Είμαι η Σοφία Σιμέλα και είμαι φοιτήτρια στο Τμήμα της Κλασσικής Φιλολογίας στο ΕΚΠΑ. Εξειδικεύομαι στον τομέα της ΜΝΕΦ, πράγμα που ήταν μονόδρομος, εάν αναλογιστώ την τεραστίων διαστάσεων αγάπη μου για τη Λογοτεχνία! Λατρεύω να διαβάζω
κοινωνικά βιβλία στο μπαλκόνι μου παρέα με ένα γεμάτο ποτήρι με κρύο τσάι ροδάκινο και να απολαμβάνω τον ήλιο. Μεγάλες μου αγάπες είναι το σκάκι, η συγγραφή βιβλίων, η αρθρογραφία, η θάλασσα, ο εθελοντισμός και… το γέλιο! Πιστεύω με όλη μου την καρδιά
στην μεγάλη νίκη του γέλιου έναντι του φόβου και στην αξία του εθελοντισμού ως τρόπου κοινωνικής συνείδησης και βελτίωσης του κόσμου εν γένει!
