Στο άρθρο αυτό θα προσπαθήσω το ακατόρθωτο: να εξάγω λογικά συμπεράσματα για την
ανθρωποκτονία που τελέστηκε το βράδυ της Τρίτης 5 Σεπτεμβρίου, από μέλη του πληρώματος του
πλοίου με την επωνυμία «Blue Horizon», κατά του Αντώνη Κ., ο οποίος στην προσπάθειά του να
επιβιβαστεί στο πλοίο, απωθήθηκε βίαια από δύο μέλη του πληρώματος με αποτέλεσμα να πνιγεί στο
λιμάνι του Πειραιά.
Ας είμαστε ξεκάθαροι: η στιγμή αυτή αποτελεί μία ακόμη μαύρη σελίδα στην ιστορία του ελληνικού
κράτους. Μία από τις χειρότερες στιγμές των τελευταίων ετών, καταδεικνύοντας με τον πλέον προφανή
τρόπο τα τραγικά ελλείματα σε παιδεία, μόρφωση, επαγγελματική κατάρτιση, ανθρωπισμό και
ενσυναίσθηση που έχουμε ως λαός. Η ευθύνη φυσικά για το γεγονός δεν βαραίνει ισόνομα το σύνολο
των Ελλήνων πολιτών, καταδεικνύει όμως ακόμα μια παθογένεια που υφαίνει σαν τον ιστό της αράχνης
η ελληνική κοινωνία.
Προσπαθώντας να πιαστώ από κάπου, ώστε να βρω μια λογική εξήγηση ανάμεσα στον παραλογισμό
και την τρέλα της επόμενης μέρας της ανθρωποκτονίας, δεν μπόρεσα να αγνοήσω αυτό που γνωρίζω
καλά. Την χρόνια και διαρκή έλλειψη επαγγελματικής κατάρτισης που διέπει μια σειρά από
επαγγέλματα στην Ελλάδα. Το πρόβλημα είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται σε εξαιρετικά κρίσιμες
για την λειτουργία του κράτους και την κοινωνική ευημερία επαγγελματικές θέσεις. Μήπως το
δυστύχημα των Τεμπών και η ανθρωποκτονία στο λιμάνι του Πειραιά είναι κλωστές που βρίσκονται
στην ίδια άκρη του νήματος;

Στο σημείο αυτό θα βρεθεί κάποιος που θα πει: «μα έχουν λάβει την βασική εκπαίδευση». Όποιος έχει
δουλέψει πάνω από δύο έτη σε θέσεις ευθύνης γνωρίζει ότι η βασική εκπαίδευση είναι απλά σαν ένας
χάρτης που δείχνει όλες τις πόλεις της Ελλάδας μακροσκοπικά. Δεν μπορεί αυτός ο χάρτης να σε
καθοδηγήσει πώς θα πας από την Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Πρέπει να ξέρεις να τον διαβάζεις και, για
να το κάνεις αυτό, χρειάζεται να στο μάθει κάποιος.
Άλλο ένα συμπέρασμα που μπορούμε να εξάγουμε είναι ότι συνεχίζει να ενυπάρχει η έλλειψη
παρακολούθησης από ειδικούς ψυχολόγους των προαναφερόμενων επαγγελματιών. Είτε κρατάς ένα
όπλο, είτε είσαι υπεύθυνος για το αν θα φύγει ένα πλοίο ασφαλές για τον προορισμό του, επιβάλλεται
να υπάρχει ένας ουδέτερος και αδιάφθορος ειδικός, ο οποίος θα πιστοποιήσει ότι είσαι ικανός να το
κάνεις. Αν συνεχίζουμε να στηριζόμαστε στην ενσυναίσθηση του προσωπικού, τότε κινδυνεύουμε να
πέφτουμε επανειλημμένα στον λάκκο που οι ίδιοι σκάβουμε.
Ποιο άλλο μήνυμα κρύβει αυτή η τραγική ιστορία; Την έλλειψη παιδείας που συνεχίζει να μας
διατρέχει ως λαός. Από την Μεταπολίτευση και ύστερα, υπήρχε η ελπίδα ότι πλέον ένα ελεύθερο και
δημοκρατικό κράτος θα ήταν ικανό να εξασφαλίσει επαρκής, συνεχής και ισότιμη παιδεία σε όλους
τους πολίτες της. Αυτό δεν έγινε σε καμία περίπτωση. Όποιος βγαίνει καθημερινά έστω και δέκα λεπτά
έξω από το σπίτι του και τον καναπέ του, γνωρίζει πολύ καλά ότι όχι απλά η έλλειψη, αλλά η πλήρης
ανυπαρξία παιδείας διακατέχει την πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν εντός του ελληνικού
κράτους. Και αυτό δεν αφορά μόνο τους Έλληνες πολίτες, αλλά όσους ζουν στην Ελλάδα γενικότερα. Κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι (Έλληνες και μη) πάσχουμε από ηθικές αξίες και αρχές που θα συντελέσουν στην πρόοδο του ελληνικού κράτους.
Το να κάνω αναφορά στην κρατική ανεπάρκεια νομίζω ότι είναι περιττό. Αυτή είναι οφθαλμοφανής,
συνεχής και εξοργιστική. Μπλε, κόκκινα, πράσινα και άλλων ειδών κόμματα και κομματικοί σχηματισμοί
δείχνουν ότι δεν είναι ικανά να διακυβερνήσουν τα εννέα πλέον εκατομμύρια που ζουν σε αυτήν την
χώρα. Η αλλαγή κομματικών σχηματισμών δείχνει να μην φέρνει αποτελέσματα. Μένει να δοκιμάσουμε
την αλλαγή του συστήματος, που αναδεικνύει τα μέλη που ηγούνται της κοινωνικής πυραμίδας. Και
αυτή είναι η πιο δύσκολη να επιτευχθεί, δεδομένης της προστασίας που λαμβάνει από ισχυρά
συμφέροντα παντός τύπου. Θρησκευτικά, επιχειρηματικά, πολιτικά και οικονομικά.
Μέσα στην θολούρα της σκέψης μου και γράφοντας αυτό το άρθρο μεταμεσονύχτιες ώρες, μου ήρθε
ξαφνικά στο μυαλό η δήλωση ενός πρώην υπουργού για αστυνόμευση της χώρας μας από ιπποειδή.
Πώς μπορείς να μιλάς για δενδροφύτευση την ώρα που καίγεται ένα δάσος; Μάλλον δεν γνωρίζεις ότι
καίγεται το δάσος. Όπως λέει και ένα τραγούδι του αείμνηστου Τζίμη Πανούση: «αχ Ευρώπη εσύ μας
μάρανες…».
Συγχωρέστε την χρήση την μεταφορικής γλώσσας σε πολλά σημεία του κειμένου. Το άρθρο αυτό σε
καμία περίπτωση δεν συγγράφηκε με σκοπό να ”ξεπλύνει” την διάπραξη εγκληματικών ενεργειών ούτε
την ευθύνη για τα προχθεσινά γεγονότα. Επίσης όμως δεν έχει την πρόθεση να υποκαταστήσει την
απονομή δικαιοσύνης αθωώνοντας ή ενοχοποιώντας οποιοδήποτε πρόσωπο.
Καλό παράδεισο Αντώνη…
Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Ξανθόπουλος και είμαι τεταρτοετής φοιτητής στο τμήμα Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου.
Στην προσπάθειά μου να γίνω καλύτερος ψάχνω συνεπιβάτες σε ένα ταξίδι με προορισμό την προσωπική και συλλογική βελτίωση.
Μετά το Ράδιο Πάντειον ο επόμενος σταθμός γράφει Φοιτητικός Κόσμος και ως συντάκτης του πλέον θα γράφω κείμενα αυτοβελτίωσης και όχι μόνο.