Θέμα συζήτησης παντού. Σας θυμίζει κάτι αυτή η κατάσταση; Ο χαμός που έχει γίνει με το “Παιχνίδι του Καλαμαριού” τις τελευταίες βδομάδες θυμίζει την γρήγορη μόδα του Queen’s Gambit ή και τον χαμό του La Casa de Papel. Είναι λογικό πως η εν λόγω σειρά θα ακολουθήσει ένα μονοπάτι από τα δυο.. Ή θα μείνει στην μνήμη σαν μια πολύ καλή σειρά ή θα εξελιχθεί και θα παραμείνει φανατικό το κοινό έως και 5 σεζόν μετά. Αυτό, βέβαια, εξαρτάται από την επένδυση που θα κάνει η παραγωγή Netflix σε αυτήν και την δημιουργικότητα του σεναριογράφου. Αν αυτοί οι δυο παράγοντες συνεχίσουν να συνεργάζονται εξίσου καλά όπως στην πρώτη σεζόν, θα έχουμε μια καινούργια μεγάλη επιτυχία.
Soundtracks: Από την πρώτη σεζόν γνωρίσαμε ένα πολύ σουρεάλ soundtrack, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να είναι εισαγωγή σε θρίλερ. Παράλληλα, και ο χαρακτήρας της σειράς θα μπορούσε να εντάσσεται και σε αυτήν την κατηγορία. Λίγο οι φόνοι, λίγο η αγωνία σε συνδυασμό με αυτήν την μουσική μπορεί να σε εξιτάρει. Το άλλο ανατριχιαστικό μουσικό σημείο της σειράς που γνωρίζουμε δεν αργεί να εμφανιστεί. Φυσικά, εννοώ για την κούκλα του πρώτου παιχνιδιού που μπορεί πραγματικά να σου μείνει στο μυαλό για πολύ καιρό.
Σκηνοθεσία: Το πιο σημαντικό που πρέπει να γνωρίζουμε είναι πως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Χουάνγκ Τονγκ-Χιουκ είχε ολοκληρώσει το έργο του από το 2008 και για 10 χρόνια έτρωγε συνέχεια απορρίψεις από όλες τις παραγωγές. Μέχρι που τον βρήκε η Netflix φυσικά. Παρόλα αυτά, το σενάριο δεν φαίνεται πολύ πρωτότυπο καθώς έχουμε δει αρκετές φορές σειρές και ταινίες να πραγματεύονται παιχνίδια που αυτός που χάνει πρέπει να πεθάνει, όπως το Hunger Games και το Alice in Borderland. Συγκεκριμένα, η πλοκή είναι σχεδόν ίδια με μια ιαπωνική σειρά που εμφανίστηκε το 2014 που ονομάζεται As the Gods Will, η οποία πραγματεύεται ενήλικες που παίζουν παιδικά παιχνίδια και όταν χάνουν σκοτώνονται.
Μια πολύ ωραία πληροφορία για τον σκηνοθέτη είναι πως για τα ονόματα των δυο πρωταγωνιστών Σονγκ Τζι-Χαν (Λι Τζονγκ-Τζε) και Τσο Σανγκ-Γου (Παρκ Χε-Σου) έχει χρησιμοποιήσει τα ονόματα των δυο κολλητών του. Επίσης, το πανεπιστήμιο που αναφέρει της Σαούλ είναι αυτό που ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει τελειώσει. Ένα πολύ ωραίο στοιχείο και νόημα που θέλει να περάσει είναι πως με το νόμισμα που παίζεις, με τον ίδιο τρόπο πληρώνεσαι. Στην έξω ζωή όλοι οι παίκτες μας, είτε προσπάθησαν με κάποιον τρόπο να σωθούν είτε κάποιον να βλάψουν και αυτός ο τρόπος είναι που εν τέλει τους σκότωσε. Για παράδειγμα, ο Χεο Σουνγκ-Ταϊ (ο γκάνξτερ της σειράς) προσπάθησε να σωθεί πηδώντας μια γέφυρα, ο οποίος ήταν και ο τρόπος που εν τέλει πέθανε μέσα στο παιχνίδι. Ο Αλί αναγκάστηκε να κλέψει κάποια λεφτά ενώ εν τέλει τον έκλεψαν μέσα στο παιχνίδι και έτσι έχασε, ενώ τέλος ο Τσο Σανγκ-Γου, ο οποίος είχε τάσεις αυτοκτονίας στο τελευταίο παιχνίδι, ήταν και ο τρόπος με τον οποίο πέθανε.
Ένα σκηνοθετικό ή εσκεμμένο λάθος είναι πως στο νούμερο 001, ο παίκτης και διοργανωτής του παιχνιδιού, με το τράβηγμα του σχοινιού είχαν ξεχάσει να βάλουν χειροπέδες στις αλυσίδες του. Αυτό δημιούργησε πολλές εντυπώσεις για το ποια είναι η απάντηση τελικά. Μπορεί να είναι εσκεμμένο γιατί στα έγγραφα των παικτών φαίνεται πως ο πρώτος παίκτης ξεκινάει από το 002.
Ένα ακόμα στοιχείο που δεν παρατηρήσαμε από την αρχή είναι πως όλα τα παιχνίδια βρίσκονται γραμμένα στον τοίχο του τεράστιου δωματίου που βρίσκονται οι διαγωνιζόμενοι. Καθώς και πραγματικά πολλά ακόμη που ανακαλύπτονται καθημερινά για αυτήν την σειρά και πραγματικά δεν έχουν σταματημό.
Για να δούμε ψάχνοντας τι άλλο μπορεί να βγάλει κανείς από αυτή την σειρά των 9 επεισοδίων; Και αν τελικά βγει και δεύτερη σεζόν, τι μας επιφυλάσσει;
Ονομάζομαι Γιώτης Πέτρος και είμαι μεγαλωμένος στην όμορφη πρωτεύουσα της Ελλάδας, την Αθήνα. Σήμερα, φοιτώ στο τμήμα της Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά, παρόλα αυτά οι ασχολίες μου δεν μένουν στα πλαίσια αυτής της σχολής.
Η συγγραφή για εμένα είναι ο τρόπος να εκφράσω την ελευθερία που δεν μπορώ να βρω στον κόσμο μου. Η ενασχόλησή μου με την Τέχνη, την Μουσική και το Θέατρο με ώθησε στο να αποτυπώνω αυτόν τον κόσμο πάνω στο χαρτί.
Η αρθρογραφία που χρειάζεται η εποχή μας είναι στην σωστή ενημέρωση και στις πολύπλευρες απόψεις. Για αυτόν τον λόγο, ο Φοιτητικός Κόσμος αποτελεί για εμένα ένα εργαστήρι τέχνης που δημιουργεί ιδέες και τις μεταδίδει στους αναγνώστες του. Η φράση η οποία θεωρώ πως με χαρακτηρίζει και θα ήθελα καθένας να σκέφτεται στα καλά και στα δύσκολα είναι «χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;»