Οι γραμμές αυτές γράφτηκαν μερικές ώρες πριν αποχαιρετήσουμε το 2023. Είναι ο κενός χρόνος που περιμένεις να ακούσεις τα πυροτεχνήματα, να βάλεις στην τηλεόραση τον Σπύρο Παπαδόπουλο ή όποιον άλλον παρουσιαστή προτιμάτε που κάνει την αντίστροφη μέτρηση και να ανταλλάξεις ευχές με τους δικούς σου ανθρώπους εν όψει του 2024. Σε αυτό το χρονικό διάστημα σκέφτεσαι τι έκανες σωστά αυτή τη χρονιά και τι λάθος.
Είναι η στιγμή που κάνεις τη δική σου αυτοκριτική. Σκέφτεσαι πώς ξεκίνησε, εξελίχθηκε και τελείωσε η χρονιά.
Αναπολείς τις έντονες στιγμές, αναρωτιέσαι τι έκανες σωστά και τι λάθος. Κι εκεί έρχεται η στιγμή που λες ότι πρέπει να κάνεις μία νέα αρχή, να θέσεις νέους στόχους και γενικά να κάνεις τη ζωή σου καλύτερη (ψυχικά ή σωματικά). Το θέμα είναι αν όντως εξελισσόμαστε ή δημιουργούμε μία ψευδαίσθηση αισιοδοξίας;
Το 2023 ήταν μία έντονη χρονιά. Πολλά γεγονότα συνέβησαν σε σύντομο χρόνο. Οι πληροφορίες πολλές με τον κόσμο να προσπαθεί να βρει τα πατήματά του και να συνεχίσει, αφήνοντας πίσω του τα όσα είδε στις τηλεοράσεις ή άκουσε στα ραδιόφωνα. Τέμπη, γυναικοκτονίες, οπαδική βία, φωτιές, καταποντισμοί. Ένας ατέλειωτος χαμός. Κι όλα αυτά συνέβησαν, χωρίς να συμπεριλάβουμε το τι συμβαίνει στο κάθε σπίτι. Στη ψυχολογία που μπορεί να επικρατεί στην κάθε οικογένεια και στο κάθε μέλος της ξεχωριστά. Ο καθένας περνάει το Γολγοθά του, είτε επαγγελματικά, είτε ψυχολογικά, είτε συναισθηματικά. Στο μικρόκοσμο του καθενός ταξινομούνται διαφορετικά τα πράγματα, ανάλογα με τις ανάγκες του.
Άλλοι άνθρωποι έρχονται, ενώ άλλοι φεύγουν. Κάποιες αγάπες χάνονται, σβήνουν σαν τα αστέρια, όπως ερμηνεύει και ο Νότης Σφακιανάκης σ’ ένα από τα τραγούδια του.
Ο καθένας έχει να πει τη δική του ιστορία γι’ ακόμη ένα έτος που αφήνουμε στην πλάτη μας. Με τα καλά και τα άσχημά του.
Στο δικό μου μικρόκοσμο, το 2023 ξεκίνησε με μία συγκροτημένη αισιοδοξία. Σε όλα.
Έγραψα προηγουμένως ότι εμείς οι άνθρωποι κάνουμε νέες αρχές. Το 2022 ήταν ένα αξέχαστα φορτισμένο έτος όπου βρέθηκα σε καταστάσεις (επαγγελματικές, συναισθηματικές) που δεν τις περίμενα με τίποτα. Και μακάρι να βρεθώ εκ νέου έτσι. Γιατί η ζωή είναι στιγμές.
Τα περισσότερα πράγματα είχαν πάρει μία τροπή και καθώς το έτος έφτανε προς το τέλος του και έκανα την αυτοκριτική μου, τσουπ, λίγες ώρες πριν αλλάξουμε χρόνο, συνέβη κάτι που ίσως να το βλέπαμε μόνο σε κάτι ρομαντικές ταινίες όπου ο πρωταγωνιστής φιλάει στο τέλος την πρωταγωνίστρια και όλα μέλι γάλα. Τελικά συμβαίνει και στην πραγματική ζωή…
Εκεί, αναγκάζεσαι να πορευτείς με βάση αυτών που βίωσες λίγες ώρες πριν και να μπεις σε μία νέα τάξη πραγμάτων. Και να νιώσεις και αισιοδοξία, έστω και υποσυνείδητα.
Η ζωή όμως δε μας τα φέρνει όπως θέλουμε, τουλάχιστον τη στιγμή που το θέλουμε. Ευτυχώς τις περισσότερες φορές. Γιατί μπορεί να μην έχουμε ωριμάσει σαν άνθρωποι για να αντιμετωπίσουμε αυτό που ενδέχεται να έρθει.
Συνεπώς, η επιθυμία έχει διάρκεια πυροτεχνήματος με αποτέλεσμα να βρεθείς από την αισιοδοξία στην εσωστρέφεια και στην αμφισβήτηση του εαυτού σου. Και ξανά μανά. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί υπάρχουν οι ανθρώπινες σχέσεις και τα ανθρώπινα συναισθήματα. Και οι παρορμήσεις και οι ενθουσιασμοί. Και γι’ αυτό θα φανούμε κακοί σε ανθρώπους που θέλουμε να έχουμε, απλώς το δείχνουμε με λάθος τρόπο (ναι, το έκανα φέτος, και πολλοί ίσως). Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, αυτό συμβαίνει στη ζωή μας, το ξανά μανά δηλαδή, αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Κι εδώ έρχεται να κολλήσει η ερώτηση «Πόσο αλλάζουμε τελικά;».
Δεδομένου ότι είμαστε υγιείς (το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή), είναι στο χέρι μας να μην έχουμε στιγμές – πυροτεχνήματα. Να έχουμε συγκρατημένη αισιοδοξία και να πάμε τα πράγματα βήμα βήμα. Και όταν πας μεθοδευμένα, είσαι σε θέση να αντιμετωπίσεις και τις δυσκολίες που θα σου παρουσιαστούν. Και φυσικά τις αμφισβητήσεις που θέτεις στον εαυτό σου. Αν είχα να μάθω κάτι από το 2023 ήταν αυτό.
Και στο τέλος, θα υπάρξουν πολλές στιγμές, που έλεγες ότι θα τις έβλεπες μόνο σε ταινίες, να γίνονται πραγματικότητα. Αυτό συνέβη στο Γ. Καραϊσκάκης στις 2 Απριλίου του 2023, στην πρώτη περιγραφή που κάναμε με τους φοιτητές του Παντείου για τους ανθρώπους με οπτικές αναπηρίες.
Αυτό συνέβη πάλι στις 16 Αυγούστου στον τελικό του Super Cup στο Γ. Καραϊσκάκης όταν είχαμε την τύχη να δούμε από κοντά ανθρώπους του ποδοσφαίρου που θαυμάζαμε από την τηλεόραση.
Αυτό συνέβη, αν όχι σε όλους, στους περισσότερους, σε κάποιο δρόμο, σε κάποιο πάρτι, σε κάποια πλατεία…
Καλή χρονιά!
Ονομάζομαι Βασίλης Βουτσινάς και είμαι τεταρτοετής φοιτητής του τμήματος Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού με ειδικότητα στη δημοσιογραφία. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Σε αντίθεση με τα πολλά βήματα που προσπαθούσα να κάνω για να μάθω να περπατάω, δεν έβγαζα πολλές λέξεις από το στόμα μου με αποτέλεσμα να μη μιλάω πολύ. Άσχημο αυτό για κάποιον που θεωρητικά θα ήθελε να γίνει δημοσιογράφος.
Ξαφνικά όμως μεγαλώνοντας η λογοδιάρροιά μου δεν είχε σταματημό, καταλαβαίνοντας ότι μου αρέσει να μιλάω με τον κόσμο ακατάπαυστα και να συναναστρέφομαι με αυτόν. Κάπου εκεί ήρθε και η τεράστια αγάπη που έχω για το ποδόσφαιρο. Αφού πρωτίστως προσπάθησα να κλοτσάω σωστά το τόπι με όχι τόσο καλά αποτελέσματα, αποφάσισα να συνδυάσω το μπλα-μπλα μου με το ποδόσφαιρο.
Έτσι λοιπόν, στα 14 μου μάλιστα, αποφάσισα να ασχοληθώ με την αθλητική δημοσιογραφία και να κάνω οτιδήποτε περνάει από το χέρι μου, για να γίνω ένας από τους κυρίους που βλέπουμε στις τηλεοράσεις και ακούμε στα ραδιόφωνά μας. Από σελίδες στο Facebook και διάφορα sites, στα Podcast στο Spotify -Τι είπες τώρα!- και στο ραδιόφωνο του Παντείου, μία προσπάθεια η οποία νιώθω ότι αντικατοπτρίζει τον χαρακτήρα μου εν μέρει. Την ανυπομονησία και τη λαχτάρα του να κάνεις κάτι και να σε γεμίζει στο έπακρον. Λατρεύω, επίσης, τη μπύρα, το φαΐ, τον ύπνο, το ωραίο φύλο, τη μουσική, τα ντιριντάχτα, τα ταξίδια. Γενικά οτιδήποτε μας κάνει να περνάμε καλά. Γιατί μια ζωή την έχουμε βρε αδερφέ!