Στο πλοίο της επιστροφής

Το πέρας του καλοκαιριού πλησιάζει όλο και περισσότερο και φτάνει η στιγμή της επιβίβασής μας στο πλοίο που θα μας μεταφέρει στην πραγματικότητα.

Εκεί αρχίζουμε και αναπολούμε τις στιγμές των διακοπών. Πώς περάσαμε, ποιους συνταξιδιώτες συναντήσαμε, με ποιους μοιραστήκαμε τις διακοπές μας, πόσο γελάσαμε, πόσα μπάνια κάναμε, ποιόν έρωτα γνωρίσαμε, πόσα παγωτά φάγαμε ή πόσες μπύρες ήπιαμε. Όλα αυτά μας προκαλούν μία ανεξήγητη αλλά και αναμενόμενη χαρμολύπη. Χαρά για αυτά που έγιναν και λύπη για τον παρελθοντικό χρόνο στον οποίον ανήκουν πλέον.

Και το πλοίο αρμενίζει… Ταξιδεύει προς την κανονική ζωή την οποία αρνούμαστε να αποδεχτούμε. Όσο ταξιδεύουμε, αντικρίζουμε επί ώρες τα πρόσωπα των συνεπιβατών όπου καθένα κρύβει μία μοναδική ιστορία. Κάποιοι είναι χαρούμενοι, κάποιοι άλλοι  είναι μελαγχολικοί. Στα πρόσωπά των μελαγχολικών είναι ζωγραφισμένη η άρνηση της επιστροφής στην πραγματικότητα σαν αυτή να είναι μία ξένη, βασανιστική που μας έχει επιβληθεί και αναγκαζόμαστε να υποστούμε. Γιατί;

Πού έχουμε αστοχήσει και έχουμε μετατρέψει την καθημερινότητα μας σε φορτική? Πόσα αγκάθια μας περιμένουν στον τόπο διαμονής μας και γιατί δεν τα ξεριζώνουμε?

Η αλήθεια είναι ότι απαιτείται θάρρος για να ξεριζώσουμε αυτά τα αγκάθια. Θάρρος, μία λέξη που ίσως λείπει από τον βολεμένο στην αδρανή ρουτίνα, άνθρωπο. Που μοιάζει σαν να θέλει το δράμα στη ζωή του. Σαν να απολαμβάνει να μελαγχολεί όσο το πλοίο προσεγγίζει το λιμάνι. Σαν να αρνείται να φτιάξει την ζωή του και του είναι αρκετή αυτή η σύντομη μεταφορά εκτός πραγματικότητας που δημιουργούν οι διακοπές.

Αγαπητέ μελαγχολικέ επιβάτη που ταξιδεύεις με το πλοίο της επιστροφής, οι ώρες του ταξιδιού δεν είναι για να σου προκαλούν δράμα, αλλά, για να κινητοποιούν τον νου σου ώστε  να βρει τρόπους να ξεριζώσει τα αγκάθια και να δομήσει μία καθημερινότητα που να μην του προκαλεί την ανάγκη να μετρά ήδη αντίστροφα για τις επόμενες διακοπές.

Μερικές φορές φαίνεται να είναι πιο εύκολο, όσο παραμένουμε παρατηρητές, να παραπονιόμαστε ότι «όλα είναι στραβά». Μάλλον είναι πιο δύσκολο, να αποφασίσουμε να δράσουμε και να τα «ισιώσουμε». Ίσως επειδή είναι σκληρό να παραδεχτούμε ότι όλα είναι στο χέρι μας, αρκεί να αποφασίσουμε να το κινήσουμε.

Δεν είναι τα πράγματα δύσκολα από μόνα τους, εμείς τους επιτρέπουμε να είναι. Μάθε λοιπόν, να δρας όπως κάνεις και στις διακοπές σου. Μάθε να χαίρεσαι την ρουτίνα σου σαν να την βιώνεις για πρώτη φορά. Μάθε να ταξιδεύεις με το μυαλό σου ακόμα και όταν είσαι στάσιμος. Μάθε να χαμογελάς σαν να σε φωτογραφίζουν.

Μάθε ότι τα πράγματα είναι πολύ απλά, εμείς τα κάνουμε δύσκολα. Μάθε ότι το πλοίο της επιστροφής όταν δέσει στο λιμάνι, θα σε περιμένουν νέες περιπέτειες. Αρκεί να είσαι ικανός να τις διακρίνεις.