Tο παραμύθι κούρασε, τα ψωμιά σας τελειώνουν

Tο παραμύθι κούρασε, τα ψωμιά σας τελειώνουν

Επέλεξα συνειδητά να μην ανεβάσω κάποιο κείμενο για την όλη κατάσταση την οποία διανύουμε αυτόν τον καιρό. Η αγανάκτηση και ο θυμός περίσσευε φυσικά, αλλά θεώρησα πως δεν είχα να πω κάτι καλύτερο από τους συναδέλφους μου στον Φοιτητικό Κόσμο, αλλά και από τον οποιονδήποτε συμπολίτη μου, με τον οποίο μοιραζόμασταν μερικώς κοινή μοίρα σε αυτήν την κοινωνική λαίλαπα. Επέλεξα να ακούσω και όχι να πω, καθώς όσα θα έλεγα θα ήταν απόλυτα, υποκειμενικά και επιθετικά, και όσοι έχουν διαβάσει κείμενα μου γνωρίζουν πως προτιμώ πάντοτε να κοιτώ τα πράγματα απο την γκρίζα ζώνη, βάζοντας στην άκρη διπολισμούς και ταμπέλες. Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο σε αυτήν την περίπτωση.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελεί κατ’ εμέ την πιο προκλητική, και-ίσως- την πιο ηλίθια κυβέρνηση που έχει γνωρίσει μέχρι τώρα η Ελλάδα της Mεταπολίτευσης. Δεν ξέρω κατά πόσο υπήρξε ποτέ κυβέρνηση που τσίγκλησε τόσο πολύ έναν λαό στα πρόθυρα της παράνοιας να βγει έξω και να γκρεμίσει τα πάντα. Δεν ξέρω εάν υπήρξε ποτέ πρωθυπουργός που με τις πράξεις του γελοιοποίησε μόνος του τόσο πολύ τις ίδιες του τις κυβερνητικές επιταγές, κουνώντας το δάχτυλο στους πολίτες όσο εκείνος έσκαγε από το φαϊ σε ένα «κορωνοτραπέζωμα» στην Ικαρία και κάνοντας μότοκρος στην Πάρνηθα, όσο οι συνταξιούχοι τρώγανε πρόστιμα που έβγαζαν την μύτη τους να πάρουν ανάσα. Δεν ξέρω εάν υπήρξε στα νεότερα χρόνια πιο επικίνδυνος για την προστασία μας «Υπουργός Προστασίας» του Πολίτη, έχοντας επανδρώσει τα σώματα ασφαλείας με άτομα που στην πλειονότητά τους τρέφουν μίσος για τα άτομα τα οποία έχουν χρέος να προστατεύσουν. Και το ότι είναι μισάνθρωποι, το δείχνουν κάθε μέρα: Στην Νέα Σμύρνη, στα λουλούδια του Αλέξη, στον ξάδερφο της κοπέλας μου που -κατά λέξη- του είπαν: «τόλμα να κατέβεις στην πορεία, να σε σπάσουμε στο ξύλο!», στο Μall και στα δακρυγόνα που έριξαν σε μαθητές, αλλά και σε αμέτρητες καταγγελίες συνανθρώπων μας όλους αυτούς τους μήνες. Δεν είναι εύκολο, βλέπετε, κύριε υπουργέ, για μας να μην φοβόμαστε τους μπράβους σας, όταν εκείνοι, δίπλα στο εθνόσημο, διατυμπανίζουν ότι προτιμούν να δικαστούν από 12 (ποινικό ανθρωποκτονίας) από το να τους σηκώσουν 4 (νεκροθάφτες). Γιατί τέτοιες εκδηλώσεις συνιστούν εκδηλώσεις πολέμου, όχι ειρήνης. Μην μας πουλάτε λοιπόν το παραμύθι σας, γιατί αυτοί οι άνθρωποι, οι περισσότεροι από αυτούς, δεν θέλουν να κάνουν την δουλειά τους, θέλουν να πάρουν την ντοπαμίνη τους αισθανόμενοι ότι εξουσιάζουν. Και είναι επικίνδυνοι.

Η προσωποίηση του “Νόμου και της Τάξης” όπως την εννοεί ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.

Σαν κερασάκι στην τούρτα, μια φαντασιόπληκτη Υπουργός Παιδείας θέλει, σαν κάθε «σωστός» Έλληνας υπουργός, να υστεροφημίσει υποβαθμίζοντας την πανεπιστημιακή αυτοδιοίκηση. Φτύνει την Παιδεία στα μούτρα, αφήνοντας φοιτητές και καθηγητές να σαπίζουν πίσω από μια οθόνη, με ένα σύστημα που πέφτει διαρκώς, με εξετάσεις που συχνά ντροπιάζουν την προσπάθεια των φοιτητών, πολλοί από τους οποίους παρεπιπτόντως -μεταξύ αυτών και εγώ- διάβασαν πολλά μαθήματα με τα νύχια τους, καθώς το πλοίο με τα βιβλία κόλλησε στο Γιβραλτάρ. Όσο λοιπόν τα πανεπιστήμια αραχνιάζουν και το σύστημα εκμαυλίζεται, χαρωπή-χαρωπή θεσπίζει ένα εκτός τόπου και χρόνου νομοσχέδιο που σκοτώνει τον πανεπιστημιακό συνδικαλισμό, καθιστά τους πρυτάνεις και την πανεπιστημιακή διοίκηση δευτερεύουσα στις αποφάσεις, θεσπίζει τον βίαιο σωφρονισμό των φοιτητών υπό τις απειλές διαγραφών και την μη συμμετοχή σε εξάμηνα, αντιμετωπίζει τους φοιτητές που δεν είναι εμπρόθεσμοι σαν αποβράσματα. Και είναι εκτός τόπου και χρόνου, γιατί νομοθετεί για την Παιδεία, αγνοώντας τους λόγους για τους οποίους εκείνη αργοπεθαίνει. Λες και παίρνεις νέα ρούχα σε κάποιον άρρωστο και ελπίζεις ότι θα γιατρευτεί με τα λούσα.

Η κυβέρνηση λοιπόν, σε όλο της το μεγαλείο, στηρίζει ολόκληρη την πολιτική της γραμμή σε περσόνες των πρωινών προγραμμάτων της τηλεόρασης. Εκεί καταντήσαν οι λοιμωξιολόγοι. Σημεία των καιρών. Οι επαΐοντες, οι μεγάλοι ουραγοί των ζοφερών καιρών… ιδού το μεγάλο τους έργο. Να βγαίνουν κάθε πρωί στα κανάλια, σε όλη τους την επιστημονική αίγλη, για να μας λένε ότι δεν θα σουβλήσουμε φέτος. Και λίγο μετά να ανακοινώνουν σωτήρια και πανούργα μέτρα καταπολέμησης της πανδημίας, όπως την μετά τις 7 απαγόρευση στην προϋπάρχουσα απαγόρευση τα Σαββατοκύριακα, ή την πρόταση νέου λοκντάουν στο λόκνταουν. Και μετά απο λίγο, να ξαναβγαίνουν στα κανάλια και να λένε ότι δεν έχει νόημα το λόκνταουν… Για να ξαναβγούν μετά από λίγο, και να πουν ότι πρέπει να μπούμε σε σκληρό λοκντάουν και να μην μιλάμε δυνατά για να μην περνά ο ιός μέσα από τη μάσκα. Είναι αστείοι. Κρίμα οι άνθρωποι της Επιστήμης να γίνονται ανθρωπάκια της τηλεόρασης, να υποβιβάζουν το λειτούργημά τους στον λαϊκισμό των ΜΜΕ και της πολιτικής. Αλλά τέτοιες είναι οι εποχές, τέτοιοι οι άνθρωποι που γεννά.

Τα Μέσα Ενημέρωσης κάνουν φυσικά ότι έκαναν πάντοτε: Φτύνουν την Αλήθεια κατάμουτρα. Γεμίζουν τους παππούδες και τις γιαγιάδες με φόβο, μαυρίζουν την ψυχή του Έλληνα, φροντίζουν να μην υπάρχει κάμερα στην Ικαρία, ούτε στις φοιτητικές πορείες, ούτε στο γκλομπ του αστυνομικού, παρά μόνο στους απείθαρχους που σπάνε τα μέτρα για να διαδηλώσουν. Και αν δεν υπάρχει ούτε εκεί, κανένα πρόβλημα. Απλώς θα ξεθάψουν ένα παλιό βίντεο από το 2018, ή με την βοήθεια των τρομερών τους παραγωγών θα δημιουργήσουν ένα απίστευτο μοντάζ συνωστισμού, με ανθρώπους που τρέχουν και μένουν στο ίδιο σημείο και ποδηλάτες που πέφτουν μέσα στη λίμνη (;;;). Δεν περίμενε κανείς κάτι διαφορετικό.

Και φτάνουμε στον μεγαλύτερο γελοίο της εποχής: Εμένα. Και εσένα. Και εκείνον. Και εμάς. Που καθόμαστε άπραγοι όσο το αφύσικο καθίσταται νέα πραγματικότητα. Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι ο κορωνοϊός είναι το μέσο και όχι η αιτία. Το έχει δείξει η κυβέρνηση Μητσοτάκη μήνες τώρα, και παρά τα χαστούκια που συνεχίζει να μας δίνει, εμείς μένουμε στα λόγια. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι το παραμύθι σιγά σιγά σταματάει να πουλάει. Και ελπίζω ότι κάποια στιγμή εσύ και εγώ και εμείς θα σηκωθούμε από τον καναπέ. Και τότε, τα ψωμιά τους θα είναι πραγματικά λίγα.

+ posts

Με λένε Δημήτρη Δανόπουλο. Σπουδάζω Νομική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Μ αρέσει να γράφω, να εκφράζω τη σκέψη μου σε ένα κείμενο στο οποίο ο καθένας μπορεί να έχει πρόσβαση και να αλληλοεπιδράσει μ΄ αυτό, κυρίως δε να συγκεντρώνω το χάος του κεφαλιού μου σε ένα οργανωμένο πλαίσιο. Το αν γίνεται να συμβαίνει πάντοτε αυτό, είναι άλλη υπόθεση...

One thought on “Tο παραμύθι κούρασε, τα ψωμιά σας τελειώνουν

  1. Κάθε κείμενο σου είναι τόσο ξεχωριστό και όμορφο. Δεν ξέρω πως, μα ακόμη και όταν προβάλλεις τραγικά γεγονότα σαν και αυτά , τα κείμενα σου έχουν έναν τρόπο να μιλούν στην ψυχή μου , να με συγκινούν τόσο πολύ….Θέλω για άλλη μια φορά να σου πω ένα μεγάλο μπράβο , που με αφήνεις να σε γνωρίσω μέσα από αυτά που γράφεις. Είσαι ταλαντούχος.

Comments are closed.