Του Φοίβου Ζαντέ, φοιτητή Κλασικής Φιλολογίας στην ΦΛΣ του ΕΚΠΑ, Συντονιστή Δικτύου ΦΛΣ ΕΚΠΑ κι Αντιπροέδρου Δ.Σ ΦΛΣ ΕΚΠΑ. «Πλατσουρίζω στις αμμουδιές Του Ομήρου Νεκρός
Ετικέτα: Ποίηση
Χάρτινες Πόλεις
Όσο παρατηρώ την πόλη μου και σκέπτομαι αυτά, βλέπω πως η ασχήμια της εκλαμβάνεται είτε από πολύ κοντά-είτε από πολύ μακριά Οπότε πάρε τα κιάλια
Τι είναι τελικά η ποίηση;
Ένα φύλλο από το δέντρο έπεσε.Ένας άνθρωπος περαστικός χαμογελάει.Τι είναι τελικά η ποίηση;Ποιος είμαι εγώ και τι με κυνηγάει; Ένα σύννεφο τον ήλιο έκρυψε.Ένα παιδί
“Πραγματικό”/”Πυρηνικό”
Δύο ποιήματα του Δημήτρη Λουρίδα, αναγνώστη μας και φοιτητή στο Τμήμα Πληροφορικής του ΟΠΑ (Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών) Μελαγχολικά εκείνα τα χειμωνιάτικα πρωινά Που από την
Ένας κόσμος να σου αρμόζει
Δεν θα το πιστέψεις μα βρήκα εισιτήρια για έναν κόσμο αλλιώτικο. Εκεί οι αμυγδαλιές ανθίζουν κάθε χρόνοΤα χελιδόνια δεν φεύγουνε ποτέΤα παιδιά κοιμούνται στα σπίτια
Κραυγή απόγνωσης
Ελλάδα Που σ’ αρέσει να μοιρολογάς τα παιδιά σου Να “πλουτίζεις” μέσα από την απώλειά τους ———- Τόπος όλο ομορφιά Μα μέσα στην Ολομέλεια Θρέφεις
Σκηνή ΠΔ, λήψη 85
Του Ρωμανού Πετρίδη, αναγνώστη μας και τριτοετή φοιτητή στο Ιστορικό Αρχαιολογικό του ΕΚΠΑ Η πρώτη μου ταπεινή συμβολή στην μεγάλη και πετυχημένη οικογένεια του Φοιτητικού
Από τον Καβάφη στον Καρυωτάκη…
Καβάφης και Καρυωτάκης. Δυο ποιητές, δυο πένες και αναρίθμητα έργα. Πολλά κοινά στοιχεία τούς συνδέουν με τους δυο τους να κατακτούν -και δικαιωματικά θα λέγαμε-
Rock n’ Rollercoaster συναισθήματα
Τρία ποιήματα από την τελευταία μου συλλογή. Αντί προλόγου: «Rock n’ Rollercoaster συναισθήματα» ο τίτλος. Τον διάβασες και έμαθες κατευθείαν ακριβώς για τι μιλάει· για
Όπως πέφτουνε τα φύλλα
Περπατάω και στο πέρασμά μου συναντώ υγρές, τσαλακωμένες, δανεικές φιγούρες. Η ατμόσφαιρα θολή, μία αίσθηση εγκατάλειψης απλώνεται στο χώρο. Είναι φθινόπωρο. Ώρα κατάλληλη για νοσταλγία.
Απολογισμοί Αυγούστου
Τώρα που ένας ακόμη Αύγουστος έφτασε στο τέλος του Όλο και πιο πολύ τριγυρνάς μες στο μυαλό μου. Στροβιλίζεις στους χαοτικούς λαβύρινθούς μου, ανοίγοντας κλειδαριές
Δίχως χέρια μόνο χείλη/Στο καμαράκι
Θέλω τώρα να σε πάρω αγκαλιά να μη σε αφήνωΣαν τότε σε εκείνο το μικρό καμαράκι… Να νιώθω την ανάσα σου πάνω μου…Και το άρωμά
Ένωση
Πόσο θα ‘θελα να είσαι εδώ Με φόρα να γεμίσεις την άδεια την ψυχή μου Σαν το κύμα που σκάει στην άκρη του γιαλού Έτσι
Κόκκινο, μαύρο και 0
Σε κάθε δίλημμα ποντάρουμε στο κόκκινο ή το μαύρο όμως η μπίλια κάθεται πάντα στο ζερό γιατί η ζωή είναι γκρουπιέρης στην αρχή μας δίνει
Μικρά πλάσματα του κόσμου
Είμαστε κάτι μικρά, αυτόφωτα πλάσματα του κόσμου. Ασήμαντες κουκκιδούλες μέσα στο χάρτη Έρμαια στα χέρια του άδικου χρόνου που μέρα με τη μέρα μας κάνει
Καλοκαιρινή Νοσταλγία
Σαν κύμα που παλεύει και δεν υποχωρεί Μέσα σε στάχτες και απομεινάρια μιας θύμησης τρελής Μιας ανάμνησης ατέλειωτης που σε έχει κρατημένο Μιας φαντασίωσης Μιας
Μέσα από σένα
Της Παναγιώτας Μητσοπούλου, πρώην συντάκτριάς μας Μακάρι να ‘σουν εδώ. Τις μέρες αυτές που ο χρόνος περνά και οι ανάσες μας πλησιάζουν. Τις μέρες που
Στο σουβλάκι που αγάπησα
Το σουβλάκι που αγαπώ Έφτασε τα 4 τα ευρώ Εκεί που πιτσιρικάς στη Πλατεία Τα έτρωγα άνετα τρία-τρία Μετά από την μπάλα στο Άλσος Πρώτο
Αχ, όνειρο…
Ξύπνησα και ένιωσα την καρδιά μου να φτερουγίζει. Είχα δει ένα όνειρο το προηγούμενο βράδυ, ένα όνειρο τόσο αληθινό, ένα όνειρο που είχε την δύναμη
Το όνομα μου είναι Γυναίκα/Σε αυτές που χάθηκαν
Το όνομα μου είναι γυναίκα και φοβάμαι να περπατώ μονάχη μετά τις δέκα. Το όνομά μου είναι γυναίκα. Σε κάποιες χώρες με σκοτώνουν, χτυπώντας αδιαλείπτως
Load More