Hearing the «Echoes» of Pink Floyd: Η συναυλία

Οι Echoes, η tribute μπάντα των Pink Floyd από την Γερμανία πέρασε από το Christmas Theater και άφησε μια… γλυκόπικρη αίσθηση.

Μπορείτε να ακούσετε και το podcast αυτού του άρθρου πατώντας εδώ.

Αντί προλόγου…

Θέλω προτού αρχίσω να ξεκαθαρίσω κάτι. Αγαπώ τους Pink Floyd. Θα φανεί πολύ και από το κείμενο, το οποίο εν γνώσει μου θα γράψω δίχως δημοσιογραφική δεοντολογία. Θα είναι πιο ελεύθερο. Θα θυμίζει ίσως και μια μικρή κατάθεση ψυχής. Θα προσπαθήσω να μεταδώσω τα συναισθήματα, το δέος, την ανατριχίλα και το ταξίδι μου στο «διάστημα», μέσα από την μουσική των Pink Floyd και την ερμηνεία των Echoes.

Πριν τη συναυλία

Μαθαίνω κάποιες μέρες πριν ότι στο Christmas Theater θα έρθει μια tribute band των Pink Floyd, ονόματι Echoes. «ΟΚ, ενδιαφέρον», σκέφτομαι. Αποφασίζω να τους ψάξω, να δω αν είναι καλοί και αν αξίζει να πάω.

Oι Echoes λοιπόν, είναι μια μπάντα η οποία είναι αφιερωμένη στην μοναδική μουσική των Pink Floyd. Ιδρύθηκαν το 1995 και μετά από σχεδόν 30 χρόνια δράσης, απαριθμώντας πάνω από 500 συναυλίες, θεωρούνται ένα από τα πιο καταξιωμένα συγκροτήματα tribute στους Pink Floyd.

Το σχήμα αποτελείται από τους Oliver Hartmann στα φωνητικά, ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα, Martin Hofmann στο μπάσο και τα φωνητικά, Steffen Maier στα τύμπανα και τα κρουστά και τον Paul Ahrens στα πλήκτρα και τα φωνητικά. Aποδείχθηκε μια από τις καλύτερες tribute μπάντες παγκοσμίως και αυτό φάνηκε και από το live album τους το 2019: «Live frome the dark side», στην οποία συμμετείχαν μεγάλα ονόματα της διεθνούς ποπ και ροκ σκηνής όπως ο Michael Sadler, ο Midge Ure και ο Geoff Tate.

Αποφεύγω επίτηδες να ψάξω να βρω το setlist, τα τραγούδια δηλαδή τα οποία παίζουν συνήθως. Θέλω να το βιώσω χωρίς να το ξέρω. Και κάπως έτσι, βρίσκομαι στο αυτοκίνητό μου, μετά από ένα ζόρικο 8ωρο στη δουλειά, καθ’οδόν για τα Ολυμπιακά Ακίνητα Γαλατσίου.

Η συναυλία: Πρώτο μέρος

Ο κόσμος ήδη παίρνει τις θέσεις του, μαζί τους κι εγώ. Με ένα άγχος «αν πρόλαβα»· η ώρα ήταν ήδη 21:00. Μπαίνω στην αίθουσα, ακούω το τρίτο κουδούνι. Ηρεμώ, κάθομαι στη θέση μου και περιμένω. Καθώς πέφτουν τα φώτα, συλλογίζομαι: Άραγε πώς θα είναι; Θα αξίζει τον κόπο; Μικρό μέρος του εαυτού μου αμφιβάλλει λίγο για την ποιότητα της συναυλίας. Άλλωστε, πώς να αντιγράψεις τον ήχο και – κυριότερο – το feeling που βγάζουν οι Pink Floyd.

Και τότε… Μπαίνει η πρώτη νότα.

Ανατριχιάζω. Πώς γίνεται να ανατριχιάζεις με μία μόνο Σολ μινόρε; Είναι ένα συναίσθημα που λίγες μπάντες μπορούν να σου προσφέρουν. Ξέρω ήδη ποιο κομμάτι είναι, από αυτή τη μία, παρατεταμένη νότα. Το Shine on You Crazy Diamond. Συνεχίζω και ανατριχιάζω. Αργεί να μπει η κιθάρα για το πρώτο της μέρος, καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά. Κάποιο μικροπρόβλημα εμποδίζει την κιθάρα από το να βγάλει τον χαρακτηριστικό «λυγμό», από την Φα στην Σολ. Όταν όμως λύνεται το πρόβλημα…

Έχω πει ότι πρέπει να βγάλω φωτογραφίες για το άρθρο. Η ερμηνεία όμως με έχει καθηλώσει. Στέκομαι με την πλάτη κολλημένη στο κάθισμα, το κινητό παραμένει κλειστό στην τσάντα. Αδυνατώ να πάρω την προσοχή μου από την μουσική, τα χρώματα της σκηνής. Καθώς μάλιστα μπαίνουν τα τύμπανα και αργότερα τα φωνητικά, στέκομαι σχεδόν με το στόμα ανοιχτό και προσπαθώ να συγκρατήσω τα συναισθήματά μου. Δεν νιώθω στενοχώρια, ούτε θλίψη. Αντιθέτως. Η έκσταση που αισθάνομαι ανυψώνει το κορμί μου από το κάθισμα και με στέλνει στο διάστημα. Τα φώτα της παράστασης που τρεμοπαίζουν μετατρέπονται σε φωτάκια, ενός έρημου δρόμου, που λίγοι πλέον διαβαίνουν.

Η μουσική με οδηγεί σε αναμνήσεις παιδικές, όταν κάποτε, πριν περίπου δεκαπέντε χρόνια, πηγαίναμε με τον πατέρα μου βόλτα με το αυτοκίνητο, στους σκοτεινούς δρόμους της ιδιαίτερης πατρίδας και στο στέρεο έβαζε το Wish You Were Here, το άλμπουμ. Νοερά ταξιδεύω σε αυτή την εποχή, καθώς οι Echoes ξεκινάνε το setlist με τα Shine on You Crazy Diamond, Have a Cigar, Welcome to the Machine και Wish You Were Here.

Η Αθέατη πλευρά

Καθώς προχωράει η παράσταση, αλλάζουμε δίσκο και πηγαίνουμε στο Time, από το Dark Side of The Moon. Εδώ αλλάζει το σκηνικό. Τα ρολόγια στην αρχή, το τικ τακ του μπάσου, τα τύμπανα, οι κιθάρες, συνθέτουν μια άλλη εικόνα, αυτή του χρόνου, ο οποίος τρέχει αμείλικτος. Και όλο τρέχεις να προφτάσεις τον ήλιο, αλλά βυθίζεται στον ορίζοντα, για να ξαναβγεί από πίσω σου. Μπορεί να φαίνεται ίδιος, όμως εσύ είσαι μεγαλύτερος.

Γυρίζω πίσω, στο «σπίτι», σε κάτι πρόβες που κάναμε μαζί με έναν φίλο. Δεν ξέρω πλέον πού είναι, τι κάνει. Τα μονοπάτια μας χώρισαν, πλέον ο καθένας κάνει τη ζωή του. Κάποτε όμως ονειρευόμασταν να κρατήσουμε τον κόσμο στις παλάμες μας. Μέσα στις φωνές του The Great Gig in the Sky και τις νότες του Us And Them συνειδητοποιώ πόσο μου λείπει αυτό το εφηβικό όνειρο.

Και καθώς το Dark Side of The Moon κλείνει με τα Brain Damage και Eclipse, το μυαλό μου αρχίζει να γυρνάει σιγά σιγά πίσω, να συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι, τι κάνω. Εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνω πως δημιουργώ μια από αυτές τις αναμνήσεις που θα μείνουν σκαλισμένες στο μυαλό μου για πάρα πολύ καιρό. Τότε είναι που βγάζω το κινητό και βγάζω κάποιες φωτογραφίες. Μετά και το τέλος του Eclipse, η μπάντα κάνει ολιγόλεπτη παύση. Θα επανέλθει με το δεύτερο μέρος και – ελπίζω- και τα encore.

Η συναυλία: Δεύτερο μέρος

Καθώς το τρίτο κουδούνι χτυπάει και τα φώτα πέφτουν, η χαρακτηριστική Σι στο πιάνο σημαίνει την αρχή του Echoes. Το παίζουν ολόκληρο, και τα 23 λεπτά. Αφήνομαι στην μουσική και ταξιδεύω πάλι. Αυτή τη φορά δεν έχω κάποιο προορισμό, η μουσική με οδηγεί και με πηγαίνει όπου θέλει αυτή. Χρώματα έρχονται επάνω μου σαν κύματα, καθώς τα φώτα της σκηνής παίζουν και αυτά μαζί με τους μουσικούς. Οι μεταβάσεις του κομματιού χορεύουν με τα φώτα, ακόμα και στο κομμάτι που κυριαρχούν οι εκκωφαντικοί κρότοι από την κιθάρα και θυμίζουν άγρια ζώα σε ένα δάσος.

The Wall και άλλα κομμάτια

Αμέσως μετά το Echoes, αλλάζουμε κλίμα. Κατευθυνόμαστε σε ένα… τείχος. Τα Another Brick in the Wall pt.1 και pt.2 συμπεριλαμβάνουν ανάμεσά τους το Happiest Days of Our Lives. Φυσικά, μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι είναι «πολυπαιγμένα». Τελικά όμως, πόσο σημασία έχει; Γυρνάω πάλι στην εφηβεία, στο δεύτερο κομμάτι που έβγαλα στα τύμπανα (ήταν το part 2 του Another Brick in the Wall). Τότε ήμουν 15 χρονών. Τώρα, αγγίζω τα 23. Και θα ορκιζόμουν ότι ήταν μια μέρα σαν εχθές.

Το Young Lust κλείνει –προσωρινά- το κεφάλαιο The Wall και περνάμε στο τελευταίο κομμάτι του πραγματικά τελευταίου δίσκου των Pink Floyd. Το High Hopes είναι ένα από τα κομμάτια που το σέβεσαι πλήρως σε όλη τη διάρκειά του, αλλά το αγαπάς για το σόλο κιθάρας στο τέλος. Απίστευτο κύκνειο άσμα για μια από τις μεγαλύτερες μπάντες…

Κάνουμε μια στάση στο Meddle και στο One of These Days, με το ανατριχιαστικό μπάσο το οποίο αρχικά σε τρομάζει, αλλά στην συνέχεια χτίζεται και δημιουργεί σε συνδυασμό με την υπόλοιπη μπάντα ένα φοβερό ηχοτοπίο. Η κανονική συναυλία κλείνει με το Comfortably Numb και με ένα σόλο στην κιθάρα που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Οι Echoes το εκτελούν στην εντέλεια.

Στο τέλος, ακούμε σαν encore τα Money και Run Like Hell. Πλέον έχουμε σηκωθεί από τα καθίσματα. Πολλοί μάλιστα έχουν κατέβει κοντά στη σκηνή. Είμαι ένας από αυτούς. Τους χαζεύω από κοντά, νιώθω εκστασιασμένος. Όταν τελειώνουν, δεν μπορώ να σταματήσω το χειροκρότημα. Η συναυλία δεν ήταν απλά επιτυχημένη, ήταν σαρωτική, φανταστική. Μάλιστα από το χειροκρότημα με ξεχώρισε και ο κιθαρίστας (!!!) και μου έδωσε την πένα του και την λίστα με τα κομμάτια, υπογεγραμμένη! Η χαρά μου δεν περιγράφεται!

Επίλογος

Η συναυλία τελειώνει, πλέον αποχωρώ από το Christmas Theater, πάω να πάρω το αμάξι μου. Στην επιστροφή προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς βίωσα. Δεν μπορώ να κρύψω την χαρά μου που είδα ένα τόσο καλό live των Pink Floyd, οριακά σαν να ακούω ζωντανή ηχογράφηση των δίσκων. Παρά τα μικρολαθάκια, τα οποία πάντα υπάρχουν σε ζωντανές εκδηλώσεις οι Echoes στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και μας χάρισαν μια πλήρη οπτικοακουστική εμπειρία.

Φεύγω όμως και με μια ελαφρά πικρία. Στην εποχή του «μαζικού», του «γρήγορου» και του «καταναλωτισμού», ποιος θα κάτσει να αναδείξει τους επόμενους Pink Floyd; Θα γραφτούν άραγε άλλα τέτοια κομμάτια που σε «μετακινούν»; Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Κάποιος μπορεί να πει: «Μα ήδη έχουν γραφτεί, υπάρχουν πολλές τέτοιες underground μπάντες». Γιατί τότε δεν τις μαθαίνουμε; Μήπως είναι σημάδι των καιρών; Μήπως ο κόσμος δε θα ακούσει; Ή μήπως αυτό που έκαναν οι Pink Floyd, οι King Crimson, οι Iron Butterfly ήταν μοναδικό και δεν θα επαναληφθεί; Γιατί στην εποχή της «ευκολίας», ποιος από τους trending μουσικούς θα τολμήσει να αφήσει πίσω την ευκολία των samples και του autotune; Φυσικά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Όμως δυστυχώς, στη μουσική σκηνή του 2023, παραμένουν εξαιρέσεις. Και ίσως αυτό είναι που στο τέλος της ημέρας, μου αφήνει αυτή την γλυκόπικρη αίσθηση.

Υ.Γ. Ευχαριστώ πολύ την Α.Π. η οποία μου έδωσε την ευκαιρία να μπω στο Christmas Theater και να μεταφέρω έτσι την εμπειρία μου, αφιλτράριστα και «μη δημοσιογραφικά».