Συνεχίζοντας στη σκιά του ντοκιμαντέρ που έχει συγκινήσει όλο τον αθλητικό κόσμο (βλ. «The Last Dance»), υποκλινόμαστε στον Ρόμπιν του Μπάτμαν, τον Σκότι του Μάικ.
Ο Σκότι Πίπεν, γεννημένος στις 25 Σεπτεμβρίου του 1965, προερχόμενος από πολύ φτωχή οικογένεια, 14μελής και με πατέρα και αδερφό με κινητικά προβλήματα, αντιμετωπιζόταν πάντα περιφρονητικά, ανεξάρτητα από το πλούσιο μπασκετικό του ταλέντο. Μετά από πολύ αναζήτηση, το Πανεπιστήμιο του Αρκάνσας, χαμηλών προδιαγραφών, τον εμπιστεύεται. Εκεί, μαζί με την ανάδειξη των ικανοτήτων του, ψήλωσε απότομα, κάτι που τον βοήθησε να εξελιχθεί ως παίχτης και να ετοιμαστεί κατάλληλα για το ΝΒΑ. Θα μείνει στο Κολλέγιο και τα 4 χρόνια, αποφοιτώντας και εκπληρώνοντας τις προσδοκίες του, καθώς την τελευταία του χρονιά εκεί θα αριθμήσει, κατά μέσο όρο, 23,6 πόντους και 10 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, σουτάροντας με 60% εντός παιδειάς. Ο Κράουζε, ο ιστορικός μάνατζερ των Μπουλς, παρακολουθεί τον τελειόφοιτο μέσω σκάουτερ.
Παρόλο που το πανεπιστήμιό του αγωνιζόταν στην 3η κατηγορία του NCAA, ο «Ινδιάνος» θα επιλεχθεί στη λοταρία του ντραφτ, στο νούμερο 5, πιο συγκεκριμένα, και θα γίνει μέρος των «Ταύρων» μέσω ανταλλαγής. Παρότι άγουρος στα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας, θα αναπτύξει αμέσως μία ιδιότροπη, άκρως ανταγωνιστική σχέση με τον Τζόρνταν, η οποία ωθούσε και τους 2 να βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους στο γήπεδο. Εξού και ο χαρακτηρισμός τους ως το καλύτερο δίδυμο στην ιστορία της Λίγκας. 16,1 πόντοι, 6,4 ριμπάουντ, 5,2 ασσίστ, 1,5 κλεψίματα μ.ό. σε σύνολο 1178 αγώνων. Αυτός υπήρξε ο Σκότι, μεγάλος συμπαραστάτης του Μάικ. Στην επιστροφή του στην ενεργό δράση το 1995, ο «Air» είχε δηλώσει χαρακτηριστικά ότι δεν θα αγωνιζόταν ξανά, εφόσον ο «Πιπ» μετακόμιζε στο Λος Άντζελες για λογαριασμό των Κλίπερς (δυνατές φήμες).
Τέτοιο αντίκτυπο… Μετά τη διάλυση της ομάδας το 1998, λόγω της δεύτερης απόσυρσης του Μάικ, αλλά και τον κορεσμό από τίτλους, ο Πίπεν θα παίξει σε Χιούστον και Πόρτλαντ, χωρίς να καταφέρει κάτι αξιοσημείωτο, παρά τον πολύ καλό εαυτό που έδειχνε σε κάθε αγώνα. Το 2003 θα έρθει η ουσιαστική «σύνταξη», παρά την συμμετοχή σε ένα μικρό… μπασκετικό τουρ στη Σκανδιναβία, το 2008, όπου και θα εντυπωσιάσει πλήθη κόσμου. Να σημειωθεί ότι στην απίστευτη 8ετή θριαμβευτική περιπέτεια των Μπουλς, ο Πίπεν, παρότι καθολικώς αναγνωρισμένος και παίχτης-κλειδί στο Σικάγο (1ος σε κλεψίματα και τελικές πάσες, 2ος σε σκοράρισμα, ριμπάουντ και λεπτά συμμετοχής), έπαιζε για χάρη ενός συμβολαίου με ετήσιες απολαβές 2,7 εκατομμυρίων δολαρίων (!). Μάλιστα, ήταν 122ος στη λίστα με τους πιο υψηλά αμειβόμενους παίκτες. Συμφώνησε σε αυτό, ωστόσο, λόγω της κατάστασης της φαμίλιας του: «Τι και αν τραυματιστώ και δεν μπορώ να προσφέρω στους δικούς μου;». Η σύντομη αφήγηση στα κατορθώματα του Σκότι δεν δύναται να απεικονίσουν ξεκάθαρα την επιρροή που είχε στους Μπουλς, στο ΝΒΑ, στη καλαθοσφαίριση γενικότερα.
Το τέλειο 3άρι, «σκύλος» σε άμυνα και επίθεση, ουσιαστικός και θεαματικός συνάμα. Συγκαταλέγεται αναμφισβήτητα στους 50 καλύτερους παίκτες που έχουν πατήσει ποτέ στα παρκέ, στο σύνολο των οποίων είναι και από τους πιο… πολυτροπαιούχους. Αν και επισκιασμένος, αυτονόητα, οφείλουμε να αναγνωρίζουμε τη συμβολή που είχε στα 6 πρωταθλήματα των Ταύρων, αλλά και στη μεγιστοποίηση του «θρύλου» του Τζόρνταν.
Παύλος Γιαννόπουλος... Αμέ, έχω και εγώ ένα όνομα. Ένα όνομα και ένα επίθετο, ανάμεσα σε τόσα άλλα στον κόσμο ετούτο. Ένας απλός φοιτητής του Καποδιστριακού, συγκεκριμένα στο τμήμα των Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης, διαβάζοντας και γράφοντας συνεχώς, προσπαθώντας να αφυπνίσω συνειδήσεις προπαγανδίζοντας (αν υπάρχει τέτοια φράση), ώστε στον βαθμό που και εγώ μπορώ να δώσω το θετικό μου στίγμα σε μία Γη που βράζει. Σε κοινωνίες και άτομα που χρήζουν εν συναίσθησης και εν συνείδησης.
ΦΚ λέγεται το project που μπορεί να πετύχει και να μετουσιώσει τα παραπάνω. Mία φοιτητική ιστοσελίδα που χαρακτηρίζεται από μία ανιδιοτέλεια και μία αντικειμενική υποκειμενικότητα που στους καιρούς μας απουσιάζουν.
