Ίσως τελικά αυτό που μας κάνει ανθρώπους να είναι τα λάθη μας. Οι λεγόμενες κατά πολλούς αμαρτίες. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει, καθώς ο καθένας πατά επάνω στον δικό του κώδικα ηθικής. Αν το σκεφτεί κανείς πιο μακροσκοπικά, μπορεί για αυτό να χρησιμεύουν οι θρησκείες εν τέλει: να ακολουθούν μεγάλες μάζες ανθρώπων τον ίδιο ηθικό κώδικα (έτσι κι από μια πιο κοινωνιολογική προσέγγιση…).
Αλλά πού είχαμε μείνει; Στα λάθη. Στις αμαρτίες. Κατά βάθος τα αγαπάμε. Μας αρέσει η λύπη και η ταραχή που μας προξενούν, διότι είναι ο μόνος τρόπος στο γράφημα της ζωής μας να μάθουμε να αναγνωρίζουμε την ακραία θετική θέση μιας χαρούμενης στιγμής που κάποιοι πιο τολμηροί ονομάζουν ευτυχία.
Η ζωή μας θα ήταν μονότονη χωρίς τα λάθη και τις πίκρες τους. Αυτό μας κάνει ανθρώπους λοιπόν, οι χαρές, οι λύπες και το μεσοδιάστημα αναμεταξύ τους. Κι αν δεν τις αγαπούσαμε τόσο κι ακόμα δεν πιστεύεις αυτά που σου γράφω, θα ‘θελα να αναρωτηθείς γιατί όταν έχουμε την απόλυτη ηρεμία στην ζωή μας, αποφασίζουμε να την διαταράξουμε οικειοθελώς; Το βάρος της διαρκούς ευτυχίας παραείναι μεγάλο για εμάς, δεν το αντέχουμε για πολύ, για αυτό άλλωστε δαγκώσαμε το μήλο και ξεφύγαμε από τον παράδεισο. Είναι στην φύση μας η αγάπη για το χάος και αυτό μας κάνει ανθρώπους.
Γεια παιδιάαα! Ονομάζομαι Μαρία Αθανασοπούλου, είμαι 19 χρονών, γεννηθείσα στις 27/09/2002 (ναι, ζυγός είμαι) και σπουδάζω στο Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία στην Πάτρα. Αγαπώ πολύ το γράψιμο και χαίρομαι που πλέον έχω ένα βήμα για να εκφράσω τις σκέψεις μου δημόσια.
Σκέψη άκρως συνειρμική, μ’ αρέσει να διαβάζω βιβλία, να πίνω ούζο με πορτοκαλάδα και να παίζω κιθάρα. Για μένα η συγγραφή είναι μια μορφή τέχνης και η Τέχνη -αντίθετα με αυτό που πολλοί πιστεύουν- δεν πρέπει να ’ναι όμορφη, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, πρέπει να σε κάνει να αισθανθείς κάτι.
