Η υπόθεση Aileen Wuornos στην ταινία «Monster»:  ένα Όσκαρ ερμηνείας, 7 φόνοι και η πρώτη γυναίκα serial killer των ΗΠΑ

13,6 παραπανίσια κιλά, τα ξυρισμένα φρύδια της και η άνευ προηγουμένου ερμηνεία μίας πραγματικής καθ΄ έξη δολοφόνου χάρισαν το 2004 στη Charlize Theron το Όσκαρ Α΄ Γυναικείου ρόλου, τη Χρυσή Σφαίρα και το Βραβείο Σωματείου Ηθοποιών (SAG) για την καλύτερη Α΄ Γυναικεία Ερμηνεία στην ταινία «Monster» (2003). Η τότε 27χρονη Νοτιοαφρικανή ηθοποιός υποδύθηκε την κατά συρροή δολοφόνο Aileen Wuornos σε μία ταινία σεναρίου και σκηνοθεσίας της Patty Jenkins. Η εξωτερική, αλλά κυρίως η εσωτερική της μεταμόρφωση και η συνεργασία με την συμπρωταγωνίστριά της Christina Ricci, ανέδειξαν το υποκριτικό της ταλέντο και την δικαίωσαν πανηγυρικά. Η ταινία «Monster» όμως δεν συνιστά παρά μία αφορμή, για να γνωρίσει κανείς την αληθινή ιστορία της πρώτης γυναίκας καθ’ έξη δολοφόνου των Ηνωμένων Πολιτειών και ταυτόχρονα να φέρει στο προσκήνιο το θέμα της επιβολής της θανατικής ποινής.

Η τραυματική παιδική της ηλικία και η μετέπειτα εξέλιξη των γεγονότων της ζωής της Aileen Carol Wuornos (“Lee”) αποτελούν τον προάγγελο των αποτρόπαιων εγκλημάτων της. Γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1956 στο Troy του Μίσιγκαν. Η έφηβη μητέρα της (στα 16 γέννησε την ίδια και στα 15 τον αδελφό της) εγκατέλειψε τα δύο μικρά παιδιά της στους παππούδες τους, Lauri and Britta Wuornos, όταν η Aileen ήταν μόλις 4 ετών. Το 1960 οι γονείς της μητέρας της υιοθέτησαν νόμιμα την ίδια και τον αδελφό της. Τον πατέρα της δεν τον γνώρισε ποτέ, μιας και όταν γεννήθηκε εκείνος βρισκόταν ήδη στη φυλακή για κακοποιητικά και σεξουαλικά εγκλήματα εις βάρος ανηλίκων. Αργότερα, όταν η ίδια ήταν 13, έχοντας διαγνωστεί σχιζοφρενής και κοινωνιοπαθής και μετά από πολλές εισαγωγές σε ψυχιατρικά ιδρύματα, αυτοκτόνησε στο κελί του.

Από τα 11-12 της χρόνια προσέφερε σεξουαλικές χάρες με αντάλλαγμα τσιγάρα, φαγητό και ναρκωτικά. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας της είχε πολλούς σεξουαλικούς συντρόφους, συμπεριλαμβανομένου του αδελφού της. Σε λιγότερο από έναν χρόνο από την αυτοκτονία του πατέρα της, η γιαγιά της απεβίωσε από ηπατική ανεπάρκεια εξαιτίας της υπερκατανάλωσης αλκοόλ. Ο -εξίσου αλκοολικός- παππούς της την ξυλοκοπούσε και την εκμεταλλευόταν σεξουαλικά για χρόνια, όπως δήλωσε η ίδια μετέπειτα. Στα 15 της γέννησε τον γιο ενός φίλου του παππού της που την είχε βιάσει. Τότε ήταν που παράτησε το σχολείο, πέρασε ένα διάστημα σε ένα ίδρυμα για ανύπαντρες μητέρες και έδωσε τον γιο της για υιοθεσία. Ακολούθησε η εκδίωξή της από το σπίτι και ο αγώνας για επιβίωση σε ένα παλιό αυτοκίνητο στο δάσος κοντά στο σπίτι της στο Troy.

Προκειμένου να συντηρήσει τον εαυτό της, στράφηκε στην πορνεία και σε μικροκλοπές. Το ποινικό της μητρώο περιλάμβανε κατηγορίες για ανάρμοστη συμπεριφορά, οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, πυροβολισμούς εν κινήσει από αυτοκίνητο, επίθεση και διατάραξη ειρήνης, ένοπλη ληστεία, πλαστογραφία, κλοπές, αντίσταση κατά της αρχής και ψευδή δήλωση στοιχείων ταυτότητας. Σε ηλικία 20 ετών, η Aileen προσπάθησε να ξεφύγει από τη μιζέρια της κάνοντας ωτοστόπ στη Φλόριντα. Έτσι, γνώρισε και παντρεύτηκε έναν 69χρονο άνδρα που ονομαζόταν Lewis Fell, ο οποίος ήταν επιτυχημένος επιχειρηματίας που είχε καταλήξει σε συνταξιοδότηση ως πρόεδρος μιας λέσχης γιοτ. Η Aileen μετακόμισε μαζί του και αμέσως άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα με τις τοπικές αρχές επιβολής του νόμου. Μετά από μόλις εννέα εβδομάδες γάμου, ο ηλικιωμένος σύζυγός της υπέβαλε αίτηση ακύρωσης, επικαλούμενος κακοποιητική και επιθετική συμπεριφορά εις βάρος του. Μπροστά σε ένα τέτοιο παρελθόν, θα έλεγε κανείς πως η ίδια υπήρξε πρώτα θύμα και μετά θύτης. 

Το 1986 η Aileen γνώρισε την Tyria Moore σε ένα γκέι μπαρ στην Daytona Beach της Φλόριντα και ξεκίνησαν μια έντονη ρομαντική σχέση που έληξε λίγο πριν την τελική σύλληψη της Wuornos το 1991. Η σχέση της αυτή θα διαδραματίσει τον πιο καθοριστικό ρόλο στην ενοχοποίηση και την απόσπαση της ομολογίας της πρώτης.

Η σειρά των πολλαπλών φόνων που διέπραξε έχει αφετηρία το 1989. Μεταξύ Δεκεμβρίου 1989 και Σεπτεμβρίου 1990, τα πτώματα εφτά δολοφονημένων ανδρών βρέθηκαν κατά μήκος των αυτοκινητοδρόμων της βόρειας και κεντρικής Φλόριντα. Τα θύματα ήταν ονομαστικά ο Richard Mallory, ο Dick Humphreys, ο Troy Burress, ο David Spears,ο Walter Gino Antonio,ο Peter Siems και ο Charles Carskaddon. Παρατηρήθηκε από την αστυνομία ότι όλοι οι άντρες παρουσίαζαν τις εξής ομοιότητες: ήταν λευκοί μεσήλικες ηλικίας 40-65 ετών και είχαν πυροβοληθεί με αυτόματο περίστροφο 0,22 διαμετρήματος. Κάτι επιπλέον που επισημάνθηκε από τον Brian Jarvis και τον Steve Binegare, τους δύο επικεφαλείς της έρευνας, είναι ότι ο τρόπος που είχαν δολοφονηθεί οι  άνδρες αυτοί -με πολλαπλούς πυροβολισμούς- δήλωνε περισσή οργή και θυμό εκ μέρος του θύτη.  

Στις 4 Ιουλίου 1990, η Aileen και η Tyria εγκατέλειψαν το αυτοκίνητο του θύματος Peter Siems, αφού ενεπλάκησαν σε ένα ατύχημα. Μια μάρτυρας, που είδε το ατύχημα, έδωσε στην αστυνομία μια περιγραφή δύο γυναικών, με αποτέλεσμα μια εκστρατεία για τον εντοπισμό τους. Πολλά από τα κλεμμένα υπάρχοντα των θυμάτων βρέθηκαν σε ενεχυροδανειστήρια μαζί με τα δαχτυλικά αποτυπώματα της Aileen σε μια απόδειξη. Αυτά ταυτίζονταν με το αρχείο σεσημασμένων και με άλλα αποτυπώματα στο αυτοκίνητο του Siems. Χάρη στην πολύτιμη συμβολή του ντετέκτιβ Mike Joyner, η Aileen συνελήφθη με εκκρεμές ένταλμα στο μπαρ μηχανόβιων “The Last Resort” στην κομητεία Volusia στις 9 Ιανουαρίου 1991. Η αστυνομία εντόπισε την Tyria την επόμενη μέρα στο Scranton της Πενσυλβάνια. 

Η απόσπαση της ομολογίας της Aileen Wuornos υπήρξε αποτέλεσμα αγνής αγάπης προς την σύντροφό της: η Tyria συνεργάστηκε με τις αρχές με αντάλλαγμα ασυλία δίωξης, προκειμένου να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με την Aileen και να την πείσει να παραδεχθεί τους φόνους για να μην την θέσει σε κίνδυνο σύλληψης. Μετά από το τηλεφώνημά τους αυτό, η δράστης ομολογεί τα εγκλήματα με απώτερο σκοπό να μην εμπλακεί η αγαπημένη της. Φαντάζει οξύμωρο πως ένα φαινομενικό «τέρας», με μηδενικές τύψεις, κοινωνικές ευαισθησίες ή αίσθημα μεταμέλειας για τα ειδεχθή εγκλήματά του,  λυγίζει μπροστά στο ενδεχόμενο φυλάκισης του μοναδικού ανθρώπου που αγαπά αληθινά. 

Η ίδια ομολόγησε τη δολοφονία και των έξι ανδρών, ισχυριζόμενη ότι προσλήφθηκε από αυτούς όταν εργαζόταν ως πόρνη στον αυτοκινητόδρομο και τους πυροβόλησε για αυτοάμυνα, αφότου προσπάθησαν να της επιτεθούν σεξουαλικά. Δεν της απαγγέλθηκαν κατηγορίες για τη δολοφονία του Peter Abraham Siems, καθώς το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ. Συνολικά, έλαβε έξι θανατικές ποινές. Μετά από πολλές απορρίψεις εφέσεων, το 2001 υπέβαλε αίτηση στο Ανώτατο Δικαστήριο να εκτελεστεί, λέγοντας: «Σκότωσα αυτούς τους άνδρες, τους έκλεψα κρύα σαν πάγος. Και θα το έκανα ξανά. […] Έχω βαρεθεί να ακούω αυτά τα πράγματα όπως “είναι τρελή”. Με έχουν αξιολογήσει τόσες φορές. Είμαι ικανή, λογική, και προσπαθώ να πω την αλήθεια, είμαι αυτή που μισεί σοβαρά την ανθρώπινη ζωή και θα σκότωνε ξανά». Μεταφέρθηκε στο θάλαμο θανάτου στις 9 Οκτωβρίου 2002, όπου εκτελέστηκε με θανατηφόρα ένεση σε ηλικία 46 ετών. Ήταν η δέκατη γυναίκα στις Ηνωμένες Πολιτείες που εκτελέστηκε από τότε που το Ανώτατο Δικαστήριο ήρε την απαγόρευση της θανατικής ποινής το 1976 και η δεύτερη γυναίκα που εκτελέστηκε ποτέ στη Φλόριντα.

Μέσα σε δύο εβδομάδες από τη σύλληψή της, η Aileen Wuornos και ο δικηγόρος της είχαν πουλήσει τα κινηματογραφικά δικαιώματα της ιστορίας της. Οι ερευνητές στην περίπτωσή της έκαναν το ίδιο. Η υπόθεση λειτούργησε ως πηγή έμπνευσης για πολλά βιβλία και ταινίες, ακόμη και μια όπερα για τη ζωή της «πρώτης γυναίκας κατά συρροή δολοφόνου της Αμερικής». Εκτός από τη γνωστή ταινία «Monster», έχουν γυριστεί και ντοκιμαντέρ για την εν λόγω υπόθεση. Πιο πρόσφατο όλων, το αυτοτελές επεισόδιο «Manhunter: Aileen Wuornos» (Σεζόν 1, επεισόδιο 2) της σειράς του Netflix «Catching Killers», στο οποίο οι αρμόδιοι της έρευνας περιγράφουν τη σειρά των γεγονότων και την εμπειρία τους μέχρι την καταδίκη της.

Η αναλυτική παράθεση των γεγονότων της παιδικής της ηλικίας και των βιωμάτων αποσκοπούν στην κατάδειξη της προσωπικής κόλασης που η ίδια περνούσε. Ακόμα και αν ένας ειδικός ψυχολόγος αναλάμβανε να σκιαγραφήσει το πιθανό παρελθόν μίας καθ’ έξη εγκληματία, θα έμοιαζε λίγο πολύ με αυτό της Aileen. Οι αλλεπάλληλες σωματικές κακοποιήσεις (οικογενειακές, ερωτικές, κοινωνικές) διαμορφώνουν συστηματικά, αργά, σταθερά και σχεδόν νομοτελειακά, ένα πλάσμα ταγμένο στο να διαπράττει τα χειρότερα. Αυτό που έχει αξία κανείς να αναλογιστεί μπροστά σε μία τέτοια υπόθεση είναι ότι το σκάνδαλο δεν είναι η πορνεία, το έγκλημα και η ομοφυλοφιλία. Το σκάνδαλο είναι η τερατογένεση και η ανισόρροπη διάπλαση από την ίδια την κοινωνία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σκοτεινό παρελθόν της συνιστά το φονικό εργαλείο που σάπισε την ψυχή της και όπλισε το χέρι της. Σε περίπτωση που η υπόθεση αυτή μπορούσε να φωνάξει κάτι, θα ούρλιαζε: «Κοινωνία, ο καθρέφτης σου είμαι!».

Όσον αφορά τα διλλήματα που εγείρει η επιβολή της θανατικής ποινής, αυτά δεν αποτελούν αντικείμενο σχολιασμού και μελέτης του παρόντος άρθρου. Αναμφίλεκτα πάντως, παρόμοιες υποθέσεις αναδύουν σοβαρούς προβληματισμούς -όπως η θανατική ποινή σε ψυχιατρικούς ασθενείς, η καταδίκη γυναικών σε θάνατο, οι λόγοι επιείκειας, η εκπροσώπηση και ο μετριασμός σε κεφαλαιουχικές υποθέσεις κ.α.- οι οποίοι δεν μένει παρά να αναλυθούν από τους νομικούς και κοινωνικούς επιστήμονες.

Τρέιλερ της ταινίας «Monster»: 

Πηγές:

• http://murderpedia.org/female.W/w/wuornos-aileen.htm
• https://www.britannica.com/topic/serial-murder
• https://capitalpunishmentincontext.org/cases/wuornos/posttrial
• https://en.wikipedia.org/wiki/Aileen_Wuornos