Του Μανώλη Θεοχάρη, πρώην συντάκτη μας
Τα δεινά που βιώνουν οι Παλαιστίνιοι αυτές τις μέρες είναι αφόρητα, και τα οποία ξεκίνησαν από το Ισραήλ με τις εξώσεις Παλαιστινίων από τα σπίτια τους. Μετά ήρθε η απάντηση από τη Χαμάς, χωρίς ωστόσο το Ισραήλ να πλήττεται ιδιαίτερα. Βέβαια, το Ισραήλ ισχυριζόμενο ότι αμύνεται, αντάπαντησε με πάρα πολλούς βομβαρδισμούς. Βομβαρδισμούς που έχουν στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 200 Παλαιστίνιους, μεταξύ των οποίων τουλάχιστον 60 παιδιών. Το πιο απίστευτο, το πιο οδυνηρό, το πιο απάνθρωπο πράγμα που συνέβη είναι η κατεδάφιση από το Ισραήλ παλαιστινιακών σχολείων και νοσοκομείων. Η απανθρωπιά σε όλο της το μεγαλείο, τα όντα που διέταξαν και πραγματοποίησαν τις επιθέσεις αυτές μόνο άνθρωποι δεν μπορούν να ονομαστούν…
Ένα μονάχα πείτε μου,
Πρόσφυγας πώς να μη γίνω;
Εμένα με προστάζετε να κάτσω να πεθάνω,
εγώ λοιπόν να το δεχτώ,
να πέσω πολεμώντας,
μα τώρα εδώ μιλάμε για παιδιά,
την κόρη και το γιο μου,
Αυτά δεν τα αφήνω.
Γιατί αυτά σκοτώνουνε,
αυτοί που αμύνονται όπως λένε.
Μα εγώ να καταλάβω δεν μπορώ,
τι άμυνα σηκώνεις,
μονάχα βομβαρδίζοντας σχολειά, νοσοκομεία.
Για πες μου πώς κινδύνευσες απ’το μικρό παιδί μου;
Για πες μου πώς κινδύνευσες από τη μάνα μου την καρκινοπαθή;
Για μένα εγώ δεν νοιάζομαι,
Ας κάτσω να πεθάνω,
μα αυτούς ΟΧΙ,
για σας, δεν τους θυσιάζω!
Ένα μονάχα πείτε μου λοιπόν:
Πρόσφυγας πώς να μην γίνω;
