Και είναι φορές που επιστρέφω, και η μοναξιά μου είναι τόσο μεγάλη που σχεδόν με κάνει να ασφυκτιώ
Αλλά αυτό είναι το αίσθημα που ερωτεύτηκα και συνεχώς αναζητώ
Ας μην χαραμίσω άλλη μια μοναξιά για να ξεχαστώ
Ας μην αντισταθώ και στην αγκαλιά της να χωθώ
Αφού αυτή ήταν πάντα εκεί να με τραβήξει εύκολα από του άγχους τον βυθό
Μέσα στον κόσμο τον βουβό, που μου φέρνει πανικό
Ήξερα πως το χέρι της ήταν πάντα εκεί για να πιαστώ
Σε εκείνη δεν χρειάστηκε ποτέ μου να κρυφτώ
Γι’αυτό και την ακολουθώ, να με κοιτά να την κοιτώ
Και ας είναι μια μέρα να χαθώ, την δύναμη της ψυχής μου σε μια σιωπηλή ερωμένη την χρωστώ
Το όνομά μου είναι Κωστής Χατζηθωμάς, είμαι γεννημένος το 2000 και είμαι μεγαλωμένος στην Σκύρο. Τα τελευταία 4 χρόνια ζω στην Βάρνα της Βουλγαρίας και φοιτώ στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού. Πολύ τυπική και κρύα αρχή νομίζω αλλά θα φτιάξει παρακάτω… Μάλλον… Πιστεύω πως ο πιο όμορφος και ευχάριστος τρόπος έκφρασης είναι η μουσική. "Πολύ όμορφος τρόπος να χαρακτηρίσεις τον θόρυβο που κάνεις με την πένα σου" σας ακούω να λέτε. Δίκιο έχετε, αλλά τέλος πάντων.
Παρόλα αυτά, η ενασχόλησή μου με την λογοτεχνία ξεκινάει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, και αυτός ο χώρος εδώ του ΦΚ είναι κάτι παραπάνω από ιδανικός για να αφήσω ελεύθερη κάθε λογοτεχνική ανησυχία μου. Η έκφραση θεωρώ πως είναι κάτι παραπάνω από δικαίωμα, είναι υποχρέωση όλων. Γιατί ποιοι άλλοι, αν όχι εμείς;
